Maybe Next Life

Panalangin

Hindi ko lubos maisip kung paano ito nangyari. Ilang linggo na simula nang ma-ospital si Jin, at hanggang ngayon, kahit isang senyales na gigising siya, wala akong nakikita. Parang nagtatago siya sa dilim na parang ayaw nang bumalik. Ang hirap maghintay, mag-alala. Sa bawat oras na lumilipas, parang mas lalo akong kinakain ng takot at kaba.

Ngayon, kailangan kong umuwi. May mga gamit akong kailangang kunin sa bahay, mga damit na kailangan ni Jin, mga pagkain na ipapadala ko sa kanyang nanay na nagbabantay rin sa ospital. Pero habang papalapit na ako sa reception area, nakita ko si Roki at Danica. Tahimik akong naglakad palapit sa kanila, pero nagulat ako nang bigla kong marinig si Roki.

"Teh, kinakabahan ako kay Mhiema," sabi niya, mababa ang boses, parang may pinipigil na lungkot.

"Oo nga," sagot ni Danica, halatang alalang-alala. "Bakit kasi hindi pa siya nagpa-confine agad?"

Dinig na dinig ko ang bawat salita nila, at hindi ko mapigilang huminto at makinig nang mas mabuti. Hindi ko alam kung ano ang pinag-uusapan nila, pero nararamdaman ko na may mabigat na bagay na bumabagabag sa kanila. At sa hindi maipaliwanag na dahilan, tila nararamdaman kong may kinalaman ito kay Jin.

Narinig ko ulit si Roki. "Leche naman kasing sakit ‘yan. Bakit si Mhiema pa ang nagkaroon ng sakit sa puso? Ngayon napagtanto ko na dapat kahit masayahin ang isang tao, dapat kilatisin siya nang mas maigi. Tignan mo si Jin. Siya ang nagpapasaya sa ating lahat, pero deep inside, may malaki pala siyang problema."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa narinig ko. Ang mga salitang iyon ay tumatak sa isip ko, nag-iwan ng bigat na hindi ko kayang ipaliwanag. Mabilis ang tibok ng puso ko habang papalapit ako sa kanila, at nakita ko kung paano nagulat sina Roki at Danica nang makita akong bigla na lang sumulpot sa harapan nila.

"Anong sakit ni Jin?" tanong ko, pilit pinipigilan ang boses kong manginig.

Nagkatitigan silang dalawa, tila nag-aalangan kung sasabihin ba nila sa akin o hindi. Pero hindi ako nagpatinag. Kailangan kong malaman ang totoo.

"Kanina ka pa ba nandyan?" kabadong tanong ni Danica, at ramdam ko ang kaba sa boses niya.

Hindi ko na sinagot ang tanong niya. "Anong sakit niya?" ulit ko, mas madiin at mas mariin.

Tahimik si Roki, at si Danica ang sumagot. "Sakit sa puso. Lumalaki ang puso niya. Hindi siya puwedeng kinakabahan o natatakot dahil isa ‘to sa mga posibleng dahilan ng pagka-atake niya sa puso."

Para akong nawala sa sarili sa narinig ko. Parang pinutol ang lahat ng iniisip ko, at bumalik sa akin ang alaala noong huling araw na magkasama kami ni Jin. Noong araw na iyon… kinompronta ko siya. Pinagsabihan ko siya ng masasakit na salita, hindi ko alam kung paano ko nagawa iyon. Hindi ko alam na may pinagdadaanan pala siya. Parang sinaksak ako sa dibdib nang maalala ko iyon.

Kasalanan ko pala.

Nakaupo ako ngayon sa tabi ng kama ni Jin, tahimik na pinagmamasdan ang payapa niyang mukha. Parang natutulog lang siya, parang walang iniinda. Ang bawat hinga niya, mabagal, marahan—pero sa bawat paghinga niya, ramdam ko ang bigat ng bawat oras na lumilipas.

"Ako ang may kasalanan, Jin," bulong ko, pinipilit pigilan ang pagtulo ng luha. "Kung alam ko lang… kung alam ko lang na ganito pala ang nararamdaman mo."

Bumalik sa alaala ko ang bawat detalye ng huling araw namin. Hindi ko alam na ang mga salitang binitiwan ko ay magiging sanhi ng lalong pagkabagabag niya. Wala akong alam.

Hinawakan ko ang kamay niya, malamig, walang kibo. "Jin… kung naririnig mo ako, sana… sana magising ka na. Sana patawarin mo ako."

Nakatingin lang ako sa kanya, umaasang gumalaw man lang siya. Umaasang kahit paano, maramdaman niya ang lahat ng pinagsisisihan ko. Pero sa bawat oras na lumilipas, parang mas lalo akong kinakabahan, natatakot. Paano kung hindi na siya magising? Paano kung ito na ang huli kong pagkakataon na humingi ng tawad?

Sa sobrang takot, hindi ko na napigilan ang sariling magtanong sa Diyos, magdasal ng masinsinan. "Please, kung sino man ang nakikinig… sana, bigyan niyo pa siya ng isa pang pagkakataon. Hindi siya pwedeng mawala. Hindi niya ako pwedeng iwan. "

Ilang araw na ang lumipas mula noong nalaman ko ang sakit ni Jin. Parang wala pa rin akong lakas na ipakita ang sarili ko sa pamilya niya. Hindi ko alam kung paano ako haharap sa kanila, lalo na sa kanyang ina. Alam kong nakita niya akong pumasok sa kwarto ni Jin noong isang araw, pero hindi ko siya kayang kausapin. Wala akong lakas na aminin sa kanya ang nararamdaman kong pagsisisi.

Isang gabi, bumalik ako sa ospital nang tahimik at nagpasya akong manatili hanggang madaling araw. Dumating si Danica, may dalang pagkain at kape. Alam niyang hirap akong kumain nitong mga nakaraang araw, kaya kahit paano, sinamahan niya ako.

"Kamusta ka na?" tanong niya, mababa ang boses, parang ayaw akong istorbohin.

Walang salitang lumabas sa bibig ko. Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang nararamdaman ko, kung paano ibabahagi sa kanya ang sakit na dinadala ko.

"Alam ko kung gaano ka rin nasasaktan. Hindi natin alam na ganito pala kalalim ang pinagdadaanan ni Jin." Lumapit siya sa akin, hinawakan ang braso ko, pinisil nang mahigpit. "Pero hindi mo kailangang sisihin ang sarili mo."

Parang may humaplos sa puso ko, pero hindi sapat iyon para pawiin ang takot at guilt na nararamdaman ko. Hindi ko kaya ang mga salita ni Danica. Paano ko siya hindi sisisihin? Alam kong hindi niya nauunawaan ang kabigatan ng ginawa ko. Kung ako ang nagtulak kay Jin sa mas malalim na sakit na nararamdaman niya, paano ko mapapatawad ang sarili ko?

Lumipas ang ilang linggo, at tila wala pa ring pagbabago. Dumadalaw pa rin ako araw-araw, umaasa pa rin. Hanggang isang umaga, habang nakaupo ako sa tabi ng kama niya, may naramdaman akong kakaiba. Ang kamay niyang hawak ko, parang gumalaw. Hindi ako sigurado kung totoo ba iyon, kaya pinakiramdaman ko siya nang mas mabuti.

“Jin?” tawag ko, halos pabulong. Tumutok ang mga mata ko sa kanya, nagbabakasakali. May nakita akong bahagyang pagkurap ng mata niya, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, bumilis ang tibok ng puso ko.

"Jin?" ulit ko, mas malakas. Parang narinig niya ako, kasi unti-unti siyang nagmulat ng mata. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko, pero may halong takot at saya ang buong pagkatao ko. Hindi ko alam kung paano magsisimula, hindi ko alam kung paano siya kakausapin.

"Jin…" halos pabulong kong sabi habang unti-unti siyang bumalik sa kamalayan. Dumilat siya nang tuluyan, at kahit mahina, narinig ko siyang nagsalita.

"H-Hey…" mahinang sabi niya, at sa kabila ng pagod at hirap sa boses niya, naroon ang parehong Jin na nakilala ko. Ang Jin na laging masaya, ang Jin na kahit nasa pinakamadilim na sitwasyon, nagagawang ngumiti.

Niyakap ko siya nang mahigpit, hindi na pinigilan ang pagluha. "Jin, patawarin mo ako. Kung alam mo lang… kung alam mo lang kung gaano ako natakot."

Ngumiti siya, mahina pero puno ng pag-unawa. "Wala ka namang kasalanan."

Nang marinig ko iyon, parang nabunutan ako ng tinik. Ang lahat ng bigat at takot na bumabalot sa akin, biglang nawala.