Maybe Next Life

Escape

Ako si Joon, ordinaryong lalaki lang naman—kahit na kung tutuusin, ewan ko ba kung ano pa ang "ordinaryo" ngayon. Pero, kahit gaano ko pilit sabihin sa sarili kong straight ako at lalaki ako, parang may bumabaligtad na mundo tuwing kasama ko si Jin.

Sa totoo lang, ilang beses ko na nga bang sinasabi 'yan sa sarili ko? "Lalaki ka, Joon, straight ka." Parang mantra na nga. Paulit-ulit, sa bawat pagkakataong kasama ko si Jin. At kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko, sa huli, hindi ko maitanggi—si Jin, ibang klase siya. Alam mo 'yung pakiramdam na kahit anong pigil mo, lumalabas pa rin yung mga nararamdaman mo? Parang sinasabi ng isip ko, "hindi, hindi, hindi," pero ang puso ko, "oo, oo, oo!"

Kaya eto ako, nakakapit sa upuan, nakatitig sa monitor ko, pero hindi sa trabaho ko nakatutok. Sumasabay kasi ang tibok ng puso ko sa bawat alaala ko ng huling beses naming nagkita ni Jin. Hindi ko nga alam kung paano ko naiintindihan ang mga nangyayari sa paligid ko ngayon. Kung ano-ano kasi ang pumapasok sa isip ko. Parang baliw! Eh 'di ba trabaho dapat ang nasa isip ko ngayon?

Bigla akong napangiti nang maalala ko 'yung lakad namin sa parke nung isang araw. Wala naman talaga kaming ginawa kundi maglakad at magkwentuhan ng walang direksyon, pero pakiramdam ko 'yun ang pinakaespesyal na araw ng linggo ko. Kasi 'pag kasama ko siya, para akong puzzle na nagiging buo sa bawat tingin at ngiti niya.

Naputol ang alaala ko nang biglang tumikhim si Danica sa tabi ko. Nilingon ko siya, nakataas ang kilay at nakangisi. Alam mo na, yung tipong ngiting may iniisip na hindi ko pa alam.

"Joon, ayos ka lang ba?" tanong niya.

"Oo naman! Bakit mo naitanong?" Balik ko sa kanya, kahit medyo naasiwa ako. Naka-focus ako kunwari sa monitor ko, pero ewan ko, parang kita niyang lumulutang ako.

"Eh kasi naman," tumawa siya nang mahina, "nagiging kaugali mo na si Jin. Tumatawa ka mag-isa."

Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig. Si Jin? Hindi naman ako nagiging katulad niya, ah… o baka nga?

"Totoo ba?" tanong ko kay Danica, parang tanga.

"Uy, wala ka bang gustong sabihin sa amin?" tanong niya, sabay kindat. "Kayo na ba ni Elle?"

Nagulat ako. Gusto kong matawa sa inis. Si Elle pa talaga ang iniisip nila, e ni minsan nga, hindi kami nag-usap ng ganun! Pero bago pa ako makasagot, may naramdaman akong malamig na presensya sa likuran ni Danica. Nilingon ko, at nakita ko si Jin, nakatayo roon, nakasalubong ang kilay at parang nag-aabang ng sagot mula sa akin.

Pakiramdam ko, nasa isang pelikula ako kung saan mayroong interrogation room at si Jin ang nakaupo sa harap ko, hawak ang spotlight at tinitigan ako nang malalim. Parang sinasabi ng mga mata niya, "Sige nga, sagot ka pa, Joon. Tingnan natin kung tama ang sasabihin mo."

"Ano na, Joon? May sagot ka na ba?" boses ni Jin, hindi naman talaga malamig, pero parang may kakaibang bigat.

"Ha? Wala! Ano lang naman, um, hindi naman kami ni Elle." Pero kahit paano, naramdaman ko ang bahagyang paghinga ko nang maluwag nang nakita kong ngumiti si Jin.

Nagmamadali akong lumabas ng office pagkatapos ng shift, at hinintay kong sabayan ako ni Jin. Paglabas namin, parang wala lang siyang sinabi. Normal lang siya—kung ano pa ang kinakanta niya sa likod ko kanina, tuloy pa rin. Pero ako, ewan ko kung bakit parang may kaba pa rin sa dibdib ko.

"Ehem!" biglang sabi niya nang napansin niyang medyo tahimik ako. "Huy, Joon, parang seryoso ka yata ngayon?"

"Ha? Hindi naman," sabi ko, pilit na ngiti. "Bakit? Gusto mo ng confession?" biro ko, pero ang totoo, parang sinubukan kong alamin kung ano ang magiging reaksyon niya.

Nagkatawanan kami hanggang sa makarating kami sa paborito naming kainan. Lagi kaming dito nagla-lunch kapag may pagkakataon, kasi walang nakakakilala sa amin dito, at puwede kaming magkulitan. Hindi rin niya sineryoso ang biro ko kanina—pero ako, ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko.

Habang kumakain kami, tinitingnan ko siya. Simple lang si Jin—yung mga mata niyang mapupungay na parang laging may pinaplano, yung ngiti niyang kayang magpakalma sa isang buong crowd, at 'yung paraan ng pagsasalita niya na para bang kahit anong sabihin niya, may damdamin.

Parang biglang may bumangon sa akin na lakas ng loob. Sa dami ng pagkakataong tinanong ko ang sarili ko kung ano bang nararamdaman ko, parang gusto ko na lang umamin. Ayokong masayang ang oras ko sa pag-iisip ng "ano kaya kung…"

"Seryoso ka ba kanina?" tanong ko, medyo nauutal. Nakakatawa, e. Parang ang tapang ko kanina, pero ngayon, nanginginig ang kamay ko habang hawak ang kutsara ko.

"Ano bang sinasabi mo, Joon?" tanong niya habang kumukuha ng tubig.

"Yung sinabi mo kanina. I mean… hindi naman ako interesado kay Elle." Sa wakas, nasabi ko rin nang diretso.

Huminto siya sa pag-inom at tumingin sa akin. Medyo nag-panic ako. Ayokong mag-assume, pero parang iba ang tingin niya.

"Eh sino ba ang gusto mo?" tanong niya, pero may ngiti sa labi niya na parang siya mismo ay natutuwang malaman ang sagot.

Ngumiti ako at parang hindi ko mapigilan ang sarili ko. "Hindi ka pa rin talaga nagbabago, no?" sabi ko, at napakamot ng ulo.

"Ano namang ibig mong sabihin?"

"Kasi ikaw," sagot ko, hindi na nahihiyang ibulalas ang matagal ko nang pinipigil. "Simula pa lang, ikaw na 'yung gusto ko. Ikaw na 'yung dahilan kung bakit ako natatawa mag-isa, kung bakit minsan wala ako sa sarili ko sa office. Kasi ikaw yung nasa isip ko."

Tahimik siya sandali. Napaisip ako kung tama bang sabihin iyon, kung dapat bang maging gano'n ka-open. Pero alam mo 'yung pakiramdam na pagkatapos ng sobrang tagal, parang may tinik kang naalis sa lalamunan mo? Ganun 'yun. Masarap sa pakiramdam na sa wakas, nasabi ko rin.

Ngumiti siya, 'yung ngiti na alam mong genuine at walang halong biro.
Napahinto ako. Parang tumigil ang oras sa paligid namin. "Ano? Talaga?" Tanong ko, medyo nauutal pa rin. Hindi ko alam kung totoo ba 'to o kung may mali akong narinig. Pero kitang-kita ko sa mga mata niya na hindi siya nagbibiro.

"Oo, Joon." Ngumiti siya, 'yung tipong ngiti na alam mong may halong saya at relief. "Akala mo lang ikaw yung nag-iisip nang matagal. Pero ako rin, hindi mo lang napapansin. Halos magkasingtigas tayo ng ulo eh," dagdag niya habang tumatawa.

Bigla akong nakaramdam ng paggaan ng dibdib. Parang lahat ng kaba at pagdududa ko kanina, naglaho na lang bigla sa hangin. Hindi ko alam kung paano ko i-describe, pero sa mga oras na iyon, para akong nabunutan ng sobrang bigat na tinik. At ang mas nakakatuwa, sa gitna ng lahat ng pagdududa at pag-aalala, ako pala ang hinihintay niya.

"Wala ka nang lusot, Joon." Pabiro niyang sinundot ang balikat ko. "Sabihin mo pa na hindi ka straight, na normal na lalaki ka lang, na wala lang ito. Eh ano ngayon? Saan tayo pupunta mula dito?"

Nagkatitigan kami, at sa mga mata niya, nakita ko ang damdaming hindi na kailangan ng maraming salita para ipaliwanag. Hindi ko alam kung paano nagsimula ang lahat ng ito—kung sa araw na unang nagkakilala kami o sa bawat simpleng kwentuhan namin na nauwi sa malalalim na tingin o nung hinalikan ko siya habang natutulog nung team building namin. Pero sa harap ko ngayon si Jin, walang ibang tao, walang ibang alalahanin, at kami lang.

"Sa totoo lang," sabi ko, "walang problema kahit saan tayo magpunta. Basta ba magkasama tayo."

At nagtawanan kami, pero may isang kasiguruhan sa pagitan ng bawat tawanan—na sa wakas, hindi na namin kailangang itago o itanggi ang totoo. Ang tagal naming ginugol sa pag-ikot sa sariling emosyon, pero ngayon, narito kami, hindi na nagtatago sa likod ng mga pag-aalinlangan.

"Joon," sabi niya habang nakatingin sa akin ng seryoso, "siguro, hindi ko rin maipapaliwanag nang buo ang nararamdaman ko. Pero gusto kong malaman mo na, ikaw rin... ikaw rin yung naging dahilan kung bakit mas masaya at maliwanag ang mga araw ko."

Sa sinabi niyang iyon, tila lalong nag-uumapaw ang saya sa puso ko. Hindi ko alam na gano’n pala ang pakiramdam ng pagiging totoo sa sarili, ng pagsasabi ng tunay na nararamdaman. Wala na akong ibang pinapangarap kundi ang mga oras na tulad nito, 'yung mga simpleng sandaling kasama ko si Jin—yung mga sandaling hindi na kailangan ng maraming salita para maipakita na kami nga, kami na.

Habang magkasabay kaming naglalakad pauwi, hindi na kami nag-usap pa nang marami. Ang totoo, hindi na rin namin kailangan.