Maybe Next Life

Siya lang

Jin

Ang mga araw na nagdaan ay tila ba naging mas mahirap kaysa dati. Sa bawat hakbang, sa bawat hinga, ramdam ko ang panghihina ng katawan ko. Para bang may bigat na nakapatong sa dibdib ko na hindi maalis-alis. Nagdesisyon akong itago ang sakit ko kay Joon. Hindi ko kayang isipin na siya ang magdadala ng sakit at alalahanin na dala ng kalagayan ko. Siya ang dahilan ng ngiti ko, at ayokong sirain ang ngiti niya.

Walang nakakaalam kung gaano kabigat ang bawat hakbang ko. Madalas na akong hingalin, pero hindi ko ito pinapansin. Maraming beses na rin niya akong nilapitan, tinatanong kung ano bang nangyayari, kung bakit parang umiiwas ako. Pero sa tuwing malalapit siya, nararamdaman ko lang ang bigat sa dibdib ko na tila humihigpit ang paghinga ko.

Kanina, tinanong niya ako ulit. Nagulat ako nang biglang hinawakan niya ang braso ko, pinilit akong humarap sa kanya.

"Jin, kailangan kitang makausap."

Agad ko siyang nilingon.

"Jin, hindi ko alam kung ano bang nangyari sa atin.Alam kong may nagbago sa pagitan natin, at hindi ko maintindihan kung bakit." Saad niya.

Naka tingin lang ako sa mga mata niyang puno ng pangungulila at katanungan. Wala akong maisagot sa kaniya.

"Pati si Coach Ricky, napansin na ang pag-aabsent ko, ang pagkalate ko. Lahat ng ito kasi, apektado ako. At alam mo bang ikaw ang dahilan? Sobrang hirap na ng sitwasyon ko, Jin. Hindi ba puwedeng sabihin mo man lang sa akin kung bakit ka lumayo?"

Huminga ako ng malalim at pinilit ngumiti. Bumibilis na rin ang tibok ng puso ko. Hindi ako pwedeng kinakabahan at nakakaramdam ng takot dahil sa sakit ko.

"Pasensya ka na, Joon. Pero... hindi ko rin kasi alam kung paano ko ipapaliwanag." Saad ko. Pinilit kong nagsalita ng malumanay dahil ramdam ko na ang bigat ng dibdib ko.

"Hindi mo alam? Pero ganun lang? Basta-basta ka na lang lalayo? Ganun na lang kadali sa'yo na itapon lahat ng pinagsamahan natin? Akala ko, kaibigan mo ako. Akala ko, nandito tayo para sa isa't isa. Bakit hindi mo man lang ako binigyan ng chance na malaman kung ano ba ang nangyayari sa'yo?"

Kahit masakit. Pinilit kong ngumiti. "Hindi lahat ng tao kailangan mong kasama, Joon. Minsan, may mga bagay na hindi kayang ipaliwanag. Hindi naman ikaw ang problema, ako." Saad ko.

"Ikaw? Kaya ka lumalayo dahil sa sarili mong problema. Kitang kita ng dalawang mga mata ko kung paano mo ako pilit na iniiwasan at kitang kita ng dalawang mga mata mo kung paano kita pilit na nilalapitan! Ito ba ang gusto mo? Ang mag mukha tayong gago sa mata ng isa't isa?" Tanong niya.

"Joon... gusto kong sabihin sa'yo, pero hindi ko kayang ipaunawa sa'yo ang mga bagay na ako mismo ay hindi maintindihan."

"Akala ko, sa dami ng pinagdaanan natin, tayo ang magkakaintindihan. Bakit mo kailangang gawin 'to?"

Mag sasalita pa sana ako nung bigla siyang tumayo at naglakad papalayo sa akin. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Parang may naka barang bato sa lalamunan ko at sa dibdib ko.

Pagkatapos ng ilang oras ng walang tigil na pag-iisip, nagdesisyon akong magpunta sa clinic. Kinakailangan kong malaman kung ano na nga ba ang tunay kong kalagayan.

Pagpasok ko, bumungad sa akin ang nurse. Ramdam niya siguro ang kaba sa aking mga mata.

"Jin," sabi niya, pinipilit na manatiling kalmado ang boses niya, "kailangan mong pumunta ng ospital. Mas mabuti kung doon natin masusuri ang kalagayan mo."

Tumango lang ako, walang imik. Tumalikod ako at bumalik sa opisina, tahimik na nilapitan si Coach Ricky. Siya na lang ang naging sandalan ko sa mga panahong ito, at alam kong sa kanya ko lang makukuha ang lakas na kailangan ko.