Maybe Next Life

Kabado

Sabado ngayon, at sa wakas, rest day namin ni Jin! Nakatakdang mag-date kami, at sobrang saya ko. Para bang may mga paragliders sa loob ng tiyan ko na abala sa paglipad sa bawat anggulo. Napagdesisyunan naming gumala sa mall, at kahit na simpleng date lang, parang ang bigat ng mundo sa ibabaw ng mga balikat ko ay nawala. Pero, bago ang lahat, kinakailangan ko munang magdesisyon kung anong damit ang susuutin ko.

Habang nakatayo ako sa harapan ng salamin, parang nagmistulang zoo ang kwarto ko sa sobrang kalat. T-shirts dito, jeans doon, at mga sapatos na nakakalat na parang nagkaroon ng fashion explosion! Kumuha ako ng ilang piraso mula sa mga gamit ko, tinitimbang ang bawat isa. "Dapat cool pero hindi masyadong nag-effort," sabi ko sa sarili ko, sabay singhot ng malalim. Nagsimula akong kumanta nang may kasamang sayaw sa harap ng salamin, para maaliw ang sarili ko at mas madali ang pagpili.

Naka-focus ako sa sarili kong performance nang biglang tumunog ang cellphone ko. Parang ang pangkaraniwang tunog ng ringtone ay naging orchestra sa puso ko. Agad ko itong kinuha at para akong tumalon sa tuwa nang makita ang pangalan ni Jin sa screen. Agad akong umupo sa dulo ng kama, nag-aasam sa kung ano ang isasagot ko.

"Jagiya. Saan tayo magkikita?" tanong niya. Parang ang saya-saya ko sa simpleng tawag na iyon. "Jagiya," ang tawag niya sa akin, at para bang pinipisil ang puso ko sa saya.

"Sa labas lang ng mall," sagot ko, na halos hindi mapigilang ngumiti.

"Okay, see you. I miss you so much." Sa mga salitang iyon, muling tumalon ang puso ko sa saya. May mga kakaibang emosyon akong nararamdaman, parang ang saya ay nag-uumapaw mula sa aking puso.

Pinili ko ang isang simpleng white t-shirt at dark jeans. Mukhang walang masyadong effort, pero chic pa rin—sana. Habang naghahanda, sinuri ko ang aking sarili sa salamin, at sa wakas, nasiyahan ako sa aking hitsura. Hindi na ako makapaghintay na makita si Jin!

Pagkatapos ng ilang minutong paghahanda, umalis na ako ng bahay. Sa bawat hakbang na ginawa ko papunta sa mall, ramdam ko ang init ng araw, pero mas mainit ang nararamdaman kong excitement. Para bang ang bawat tao sa paligid ko ay naging blur, at ang mundo ay umiikot sa paligid ng isang tao—si Jin.

Pagdating ko sa mall, ang dami ng tao! Nakakabingi ang tunog ng mga tao na nag-uusap, mga bata na naglalaro, at ang mga naglalako ng kung ano-anong pagkain. Pero ang isip ko ay naka-focus kay Jin. Habang naglalakad ako, pinapanalangin ko na sana nandiyan na siya, waiting for me, excited din.

“Joon!” narinig ko ang tinig niya mula sa hindi kalayuan. Tumigil ako at tumingin sa paligid. Nandoon siya, nakangiti, at parang ang liwanag ng kanyang ngiti ay nag-iilaw sa paligid. Ang suot niyang light blue na t-shirt ay nagbigay sa kanya ng casual yet charming na aura. Pakiramdam ko, oras na para sa isang grand entrance.

“Hey, Jin!” sigaw ko, sabay wave sa kanya. Wala na akong pinalampas na pagkakataon, at tumakbo ako papunta sa kanya. Para bang ang lahat ng pagod at stress ko ay nawala sa bawat hakbang ko.

“Finally!” sabi niya, humahagikgik sa saya. “Ang tagal mo namang umabot!” Pero sa tono ng boses niya, alam kong nagbibiro lang siya.

“Traffic! At ang daming tao!” sagot ko, halos hingal na mas excited kaysa sa nagagalit. Pero hindi na iyon mahalaga, kasi andito na kami.

“Okay lang, nandito na tayo. Anong gusto mong gawin?” Tanong niya, at sa mga sandaling iyon, wala akong maisip kundi ang makasama siya.

“Bumili tayo ng pagkain! Nagugutom ako!” sagot ko. Alam ko, paborito niya ang mga street food sa mall.

Habang naglalakad kami sa paligid ng mall, pinili naming simulan sa isang food stall na nagbebenta ng mga skewered meat. Agad akong nag-order ng mga barbecue, at nang matapos, umupo kami sa isang bench sa labas ng stall.