Maybe Next Life

Pagsamo

Joon

Malamig ang hangin, ngunit sa tabi ko, si Jin, ay tila nag-aalab ang bawat hininga sa huling mga sandali niya. Naka-upo kami ngayon sa bench ng hardin ng ospital, kung saan palaging abot tanaw ang langit at nakakalanghap ng sariwang hangin, kahit pa sandali lang. Hindi ko akalaing darating ang oras na ito nang ganito kabilis. Na sa bawat salita niya, dama ko ang lalim ng pamamaalam. Naka patong ang ulo niya sa balikat ko.

Hinawakan ko ang kamay niya, sinisikap na pigilan ang bawat luhang pumipilit pumatak. Minsan, nagagawa kong magpanggap na okay ako, pero ngayon, hindi ko na kayang itago. Pinipilit kong ngumiti, pero ramdam ko ang bigat ng puso ko sa bawat pagpapaalam niyang binibitiwan.

"Joon," bulong niya, halos maririnig lang sa pagitan ng aming mga hininga. "Alam mo naman na... alam mo naman na masaya ako, kahit papaano, ‘di ba?"

Oo, alam ko. Pero hindi ko kayang paniwalaan. Paano siya magiging masaya sa ganitong paraan? Bakit kailangan siyang magpaalam? Ngunit hindi ko kayang sabihin ang mga ito sa kanya. Hindi ko kayang iparamdam ang bigat ng pagkawala ko sa kanya. Kung siya, ang tanging hiling ay ang magpaalam nang matiwasay, ako, ang tanging nais ay siya pa rin.

"Huwag kang mag-alala, Joon," patuloy niya. "Babalik ako sa 'yo. Kahit sa anong paraan... hindi kita basta iiwan."

Parang pako ang bawat salita niya sa puso ko, bawat pangako na alam kong hindi niya kayang tuparin. Paano ba niya gagawin iyon? Paano siya babalik kung hindi ko na mararamdaman ang presensya niya? Napakapit ako nang mas mahigpit sa kamay niya, pilit na inaalala ang init ng palad niya. Ayokong makalimutan ito, ang pakiramdam ng kamay niyang mahigpit na nakahawak sa akin.

Huminga siya nang malalim, parang hinihigop ang huling kakarampot na hangin na kakayanin niya. "Sabi nila, diba... sa mga huling sandali natin, doon natin nakikita ang mga bagay na mahalaga?" Tumawa siya ng mahina, pilit na pinapatawa ako kahit alam niyang ang puso ko'y naghihirap. "At ikaw ang pinaka-mahalaga sa akin, Joon. Lahat ng natutunan ko, lahat ng naramdaman ko... ikaw ang dahilan."

Hindi ko na kinaya. Nagsimulang tumulo ang luha ko, hindi ko na napigilan kahit anong pilit ko. Ayokong makita niyang umiiyak ako, pero wala na akong magagawa. Lumuluha na ako nang tahimik, habang nakikinig sa bawat salitang namumutawi sa bibig niya. Ayokong putulin ang sandaling ito, kahit pa masakit.

"Kanina," bulong ko, pilit na itinatago ang paghikbi, "kinausap ko ang mga katrabaho natin... sabi ko, bisitahin ka nila dito."

Napangiti siya nang bahagya, bagaman kitang-kita ko ang panghihina niya. "Talaga? Gusto kong makita sila. Gusto kong maramdaman... kahit sa huling sandali, hindi ako nag-iisa."

Nais kong sabihin na hindi siya kailanman nag-iisa, na sa lahat ng oras ay nasa tabi niya ako, pero natatakot ako sa kung paano niya 'yun tatanggapin. Nakikinig lang ako habang siya’y nagsasalita, habang nagkukuwento siya ng mga alaala namin, ng mga pangarap na hindi na mabubuo.

Sa paglipas ng mga minuto, pinalilibutan kami ng katahimikan. Ang hangin ay tila huminto, parang pati ang mundo ay nakikiisa sa aming mga paalam. Nakikita kong unti-unting bumabagal ang kanyang paghinga. Napapansin ko ang dahan-dahan niyang pagpikit at pagdilat, at alam kong palapit na ang sandaling kinatatakutan ko.

"Joon," bulong niya, at sa huling pagkakataon, hinigpitan niya ang paghawak sa kamay ko. "Huwag mo akong kalimutan, ha? Kahit saan ako mapunta... kahit ano'ng mangyari."

Hindi ako sumagot. Hindi ko kayang magsalita, hindi ko kayang bumitiw ng kahit anong pangako na parang pinupunit ang sarili kong puso. Hinaplos ko ang kamay niya, pinakiramdaman ang bawat sandaling natitira sa pagitan namin. Gusto kong iparating sa kanya ang lahat ng pagmamahal ko, lahat ng hindi ko kayang sabihin. Pero alam kong hindi sapat. Alam kong wala nang sapat sa oras na ito.

Maya-maya pa, narinig ko ang mga yabag ng mga kaibigan namin sa corridor. Unti-unti silang dumating, tahimik na pumalibot sa amin. Lahat sila, nakatingin kay Jin, at alam kong katulad ko, nasasaktan sila sa mga oras na ito. Nakikita ko ang lungkot at pighati sa kanilang mga mata, pero sinusubukan nilang ngumiti para kay Jin.

Nagpatawa pa si Jin, pilit na kinikimkim ang sariling sakit para sa aming lahat. Pinipilit niyang itago ang hirap, ang sakit, para lang hindi kami makakita ng mas mabigat pang dahilan para umiyak. Ganyan siya, kahit sa huling sandali, iniisip niya kami.

"Salamat sa inyo," sabi niya, mahina pero puno ng sinseridad. "Salamat sa lahat ng alaala, sa lahat ng tawa, sa lahat ng mga masasayang araw na binigay niyo sa akin."

Kahit anong pilit kong pigilin, tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko. Naka-upo ako sa tabi niya, wala akong magawa kundi ang damhin ang pag-alis niya nang paunti-unti. Nakikinig ako sa bawat salita niya, bawat pangako niya na babalik siya sa akin, na hinding-hindi niya ako iiwan. Pero alam kong sa kaloob-looban ko, ang bawat salitang iyon ay pamamaalam.

Hanggang sa unti-unti nang bumagal ang hininga niya. Napansin ko ang mga kamay niyang dahan-dahan na ring humihina ang pagkakahawak sa akin. Pilit akong nakangiti, kahit pa alam kong sa bawat segundo’y palapit na ang sandali ng kanyang paglisan.

"Joon..." bulong niya sa huling pagkakataon, at doon ko naramdaman ang pinakamasakit na paalam sa lahat. Pumikit siya, at habang ginagawa niya iyon, ramdam kong unti-unting lumuluwag ang paghinga niya, senyales na wala na siya.

At doon, sa harap ng mga kaibigan namin, nakaramdam ako ng pinakamasakit na pagkawala sa buhay ko. Wala nang mga salita, wala nang mga pangako. Naiwan akong nakatitig sa kanya, ang puso ko’y pira-piraso, ang mundo ko’y tuluyang nagiba.

Lumipas ang ilang minuto. Naroon pa rin ako, nakaupo sa tabi niya, hawak pa rin ang malamig na kamay niya. Ang mga kaibigan namin ay tahimik na umiiyak din, bawat isa ay nagbigay-pugay sa buhay ni Jin, sa mga alaala naming masaya at magkasama.

Napatingin ako sa kalangitan, sa malamlam na araw na parang kasabay ng pagkawala niya. Ramdam ko ang hangin sa aking mukha, ang lamig ng paligid, ngunit higit sa lahat, ramdam ko ang kawalan na iniwan niya.

Sa bawat araw, sinisikap kong balikan ang mga alaala naming dalawa, kahit pa ang bawat isa sa kanila’y may dalang kirot. Naisip ko ang mga pangako niya, ang mga birong magbabalik siya, at kahit alam kong hindi na iyon matutupad, pinipilit kong damhin ang presensya niya. Siya pa rin ang laman ng puso ko, siya pa rin ang nagbibigay-kulay sa mundo ko kahit wala na siya.

At kahit nasasaktan ako, kahit labis akong nangungulila, pinapangako kong hindi ko siya kalilimutan. Siya ang naging dahilan ng lahat—ng bawat ngiti ko, ng bawat pananabik sa buhay. Siya ang dahilan ng bawat tibok ng puso ko, at kahit saan pa man siya naroroon ngayon, ang bawat bahagi ng pagkatao ko’y mananatiling sa kanya.

Bumuntong-hininga ako, pilit na inaalala ang init ng kanyang kamay, ang mga mata niyang puno ng pagmamahal at kabutihan. Siya ang naging tahanan ko. At ngayon, sa pagkawala niya, para bang nawala na rin ang bahagi ng sarili ko.

Pero sa kabila ng lahat ng sakit, sa kabila ng lahat ng kirot, mananatili ang pagmamahal ko para sa kanya, at alam kong sa huli, kami pa rin—kahit sa paraang hindi na namin kailanman muling maipagpapatuloy.