That Doctor (Japanese Series 3)

Prologue

UMUPO SIYA sa reclining chair na katapat mismo ng kanyang personal table. Ito ang nagsisilbing kanyang trono sa tuwing narito sila sa kanilang hideout. Napapaligiran siya ng ilan pa niyang mga tauhan. May mga armas man ito pero simple at nakatago lang. Wala ni isa sa mga ito ang may dalang rifle at malalaki ang katawan.

Hindi siya hari pero pinaglilingkuran siya. Wala siyang palasyo pero may kawan naman siyang pinapangalagaan.

Pasipol-sipol si Jiro sa kanyang tabi. Ito ang isa sa kanyang mga kobun, o subordinate. Siya naman ang oyabun, o organization leader.

"They're coming," paniniguro nito sa kanya. Alam nitong nayayamot na siya at unti-unti nang nauubos ang kanyang pasensya.

Nakahalukipkip lang siya habang nakasandal sa kinauupuan. Hindi nagbago ang posisyon niyang 'yon hanggang sa dumating na ang iba pa niyang mga tauhan. Kasama ng mga ito ang isa sa mga subordinates niyang may nagawang paglabag sa grupo, kaya nakatakdang parusahan.

"Kobayashi-san..." tawag niya rito.

"Hai, oyabun!"

Walang emosyong tumindig ito sa harapan niya at nakatingin sa kanya. Hindi rin naglipat-sandali ay yumukod ito bilang paggalang.

Dahan-dahang umangat ang kanyang kamay sa ere at lumikha ng isang senyas. Nakangisi naman si Jiro na lumapit dito, tila nang-aasar.

"Satō-san," walang emosyong saway niya kay Jiro.

Kaagad nitong pinalis ang pagkakangisi at walang salitang inilapag ang hardboard sa harapan ng nasabing kaanib. Itinabi nito ang tila maliit na katana, sunod ay naglatag ito ng puting tela sa harapan niya.

Kobayashi-san bravely go near the table. His jaw clenched as he picked up the knife. He hold it tightly, seems like he's getting enough courage from the weapon.

Inilapag nito ang kalingkingan sa hardboard. Walang kakurap-kurap na iniangat ang kutsilyo sa ere at mabilis na hinati ang dulong bahagi ng kanyang daliri.

The blood splashed on the wooden hardboard as the last joint separated from his entire pinky finger. He sees no pain in Kobayashi's expression but a firm bravery. Therefore, his eyes didn't lie.

Kobayashi-san picked his own fingertip and dropped it to the white cloth in oyabun's front as a sign of atonement. While the latter fold the cloth to wrap the fingertip and ask one of his subordinates to bury it at the backyard, under a century old tree.

Jiro gave Kobayashi a white cloth to wipe his own dripping blood. He bowed once more to his front before leaving and asked for assistance from the other member. They gave him the first aid.

That's Yubitsume, their organization's way of punishment and sign of loyalty at the same time. The willingness and acceptance for punishment gives every member the courage to remain numb for cutting their own fingertips. The more broken rule, the more cuts. And there is no anaesthesia applied before the procedure. Therefore, it will medicated later.

Tumayo na siya at umalis sa lugar na 'yon. Para siyang lumulutang sa bilis ng pagkilos. Maging ang sasakyan ay halos paliparin na rin niya sa daan.

In a snap, he was home.

He entered to his quiet and dim-lighted mansion. Wala siyang kasambahay, hardinero, o kahit driver. May inuutusan lang si Jiro na naglilinis doon for at least once a weak, pero hindi lahat ng kwarto ay maaari nitong pasukan. Lalo na ang kwarto niya, at ang kwartong pinapasukan niya sa kasalukuyan.

It was the basement.

Halos kasing-laki lang no'n ang buong sukat ng bahay. May sarili itong kusina, sala, banyo, at maliit na kwarto. It's where Miyuki hides. She's not his girlfriend nor subordinate, but his lifetime sex slave.

Miyuki was a compensation to him as her father cannot pay his debt to him as an oyabun. That's his organizational rule and he himself has nothing to do with it either. On the other hand, Miyuki was a willing victim to kneel him for lifetime.

Pinihit niya ang doorknob at pumasok. Tumambad sa kanya ang tahimik na kwarto. Patay ang lahat ng ilaw maliban sa isang lampshade na nasa tabi ng single sofa sa gitna ng carpeted na sala. 

Ibinagsak niya ang sarili roon at napapikit habang nakatutok ang mukha sa kisame. Segundo lang ang lumipas ay nakarinig na siya ng yabag ng stilettos. Mula sa dilim ay lumitaw ang pigura ng babaeng may balingkinitang katawan. Puting apron at ang nasabing sandals lang ang suot nito. Kaya rin hindi ito maaaring lumabas ng kwarto.

"Oyabun..." malambing na tawag nito sa kanya. Lumuhod ito sa kanyang harapan at lumamlam ang mga mata na tinitigan siya habang unti-unting binabaklas ang buckle ng kanyang sinturon.

She knows her job. Her purpose once he entered the room. Pero lahat nang iyon ay matitigil na mula ngayon.

Pinigilan niya ito. She was about to put his shaft inside her mouth that time. But the thing was no longer giving him any excitement. No more thrill.

Dahil siguro sa babaeng 'yon...

"Fix yourself. Dress decently, make yourself a respected woman."

Nagtataka man ay tumayo ito. Siya na ang nag-ayos sa kanyang sarili bago pa maisip nito na gawin iyon. Kalaunan ay tumayo rin siya at nagpantay ang kanilang mukha. He was six feet and two inches tall pero sadyang matangkad rin ito, idagdag pa sa suot nitong four inches heels.

"I dropped money to your bank account. Huge enough for you to start a new life. Make business if you want to. I declare your slavery ends tonight."

Tumaas ang kilay nito. "I thought this would be lifetime—"

"Not anymore. I shouldn't see you tomorrow." He put his hands on his pocket. "I'll call Jiro to assist you on your flight way back home. The day after tomorrow, I'll make sure you'll be in Japan already."

Nag-iwas ito ng tingin. Nababahiran ng lungkot ang mga mata nito. Ito rin ang isa sa mga iniiwasan niya. He knew Miyuki was already fallen in love with him, hoping for him to be the same.

Kaso hindi. They had sex, but he cannot make love with her. Magkaiba 'yon para sa kanya.

"You're done." He began to walk towards the door when she called his name.

"Nani?" walang lingon-likod na tanong niya.

"Can I ask for one last moment with you? At least before I left." Alam nitong hindi na sila magkikita at ayaw na rin niyang makipagkita rito.

Saglit na natigilan siya bago ito hinarap. "Why not?"

She smiles widely and seductively.

"But allow me to moan her name: Jasmine."

Naglaho ang ngiting iyon at nangilid ang luha nito sa mga mata.

SenranBrali