Sekret Kobiety - Dodatek III do Serii Siła Kobiet

Rozdział 11

Tajlandia, 19 lipca 2020

Koniec końców zostałem w domu Jose aż do samego rana. Mimo jego niechęci do mojej osoby pozwolił mi na spokojnie wytrzeźwieć. Może to i dobrze, bo na widok mnie zataczającego się po szpitalnych korytarzach, Annika mogłaby dostać szału. A to na pewno nie pomogłoby mi naprawić naszej relacji.

Wczoraj zawiodłem jako ojciec, dlatego od dzisiaj nie chcę już zaprzątać swojej głowy sprawami Adalyn i mojej dawnej rodziny. Teraz mam nową, moją własną. Mam Annikę, Noela i drugie dziecko w drodze. Chcę o nich dbać, tak jak powinienem od samego początku. Zasługują na moją uwagę i bezgraniczną miłość. Słowa Jose o mężczyźnie jako filarze rodziny dały mi wiele do myślenia. Były kubłem zimnej wody, który pozwolił mi otrząsnąć się ze wszystkiego, co do tej pory zaprzątało moją głowę, a nie powinno.

Zdecydowany, że nadszedł czas, by wszystko naprawić, ruszyłem z powrotem do szpitala. Musiałem przeprosić Annikę i być przy niej oraz Noelu. Przez całą drogę myślałem o tym, co powiedzieć, jak zacząć tę rozmowę, jak odbudować jej zaufanie.

Gdy dotarłem na miejsce, serce zaczęło mi bić szybciej. Wszedłem do szpitala, kierując się od razu w stronę oddziału, na którym przebywał Noel. Jednak, gdy zobaczyłem jedną z pielęgniarek, które od samego początku były przy Noelu, coś mocniej ścisnęło mnie za serce. Wyraz jej twarzy, malujące się tam zmartwienie, nie było niczym dobrym. Coś musiało się stać.

– Dobrze, że Pan już jest. Annika, pańska żona, zasłabła – powiedziała, patrząc na mnie z troską.

– Co? Jak to zasłabła? – zapytałem, czując, jak krew odpływa mi z twarzy. To nie może być prawda.

– Przebadaliśmy ją. Jej ciąża jest zagrożona. Musieliśmy ją przyjąć na oddział – wyjaśniła pielęgniarka. – Zasłabnięcie mogło być wynikiem nadmiernego stresu oraz przemęczenia. Cała noc czuwała przy waszym synu, praktycznie nie zmrużyła oka.

Zatrzymałem się, wstrzymując oddech. Musiałem zebrać myśli i skupić się na tym, co teraz było najważniejsze – zdrowie Anniki i naszego nienarodzonego dziecka. Podziękowałem Annie i szybko ruszyłem w stronę sali, gdzie jak mi powiedziała, leżała Annika.

Gdy tylko wszedłem do środka, zobaczyłem moją żonę leżącą na łóżku. Była blada, ale jej oczy miały w sobie determinację. Podszedłem do niej i chwyciłem jej rękę. Była zimna i lekko wilgotna. Po raz kolejny zawiodłem. Czułem, jak ten ciężar odpowiedzialności przygniata moje serce.

– Anniko, przepraszam – zacząłem, głos mi drżał. – Wiem, że cię zawiodłem, ale teraz muszę być przy tobie. Przy was wszystkich. Tak bardzo cię przepraszam.

Jej oczy natychmiast wypełniły się gniewem. Wyciągnęła rękę z mojego uścisku i spojrzała na mnie z wściekłością.

– Gdzie byłeś całą noc?! – wykrzyknęła. – Martwiłam się! Noel jest w szpitalu, a ja zasłabłam! Myślałam, że coś ci się stało! – Jej głos, mimo że słaby i drżący, przyprawił mnie o gęsią skórkę. W ciągu jednej dobry byłem tak blisko od utracenia najbliższych mi osób.

– Anniko, przepraszam. Byłem... Musiałem przemyśleć wszystko. Spotkałem się z Jose, rozmawialiśmy o... O przyszłości. Dowiedział się, że przeniosłem nas tutaj i chciał wyjaśnić ze mną sprawę niedoszłych zaręczyn z jego wnuczką. Ale teraz jestem tutaj i nie chcę już nigdy więcej cię zawieść – odpowiedziałem, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

Annika patrzyła na mnie przez chwilę w milczeniu, jej twarz była pełna złości i bólu. Patrzyłem na nią, leżącą pośród sterylnie białej pościeli, taką bladą i osłabioną... serce mnie bolało, gdy tylko przypominałem sobie, jak bardzo wszystkich zawiodłem.

– Robert, nie mogę tego dłużej znosić. Daję ci ostatnią szansę. Jeśli jeszcze raz mnie zawiedziesz, zabiorę Noela i nasze nienarodzone dziecko. Już nigdy ich nie zobaczysz. Rozumiesz? Nie mogę tak dalej żyć. Wszystko jest na mojej głowie, bo ty dalej żyjesz swoim dawnym życiem. – powiedziała, jej głos był zimny i stanowczy.

Upadłem na kolana obok jej łóżka, chwyciłem jej dłoń i przycisnąłem do swojej twarzy.

– Anniko, błagam cię, wybacz mi. Obiecuję, że się zmienię. Od teraz będę przy was zawsze. Zrobimy wszystko, by wrócić do Irlandii i tam zacząć od nowa. Proszę, daj mi tę ostatnią szansę – powiedziałem, łzy płynęły mi po policzkach. – Daj mi się wykazać, naprawdę mi na was zależy.

Spojrzała na mnie, a w jej oczach nagle pojawiły się łzy. Ciężko było mi patrzeć, jak moja żona przeze mnie cierpi, jak traci do mnie zaufanie.

– Dobrze, ale pamiętaj, to jest ostatnia szansa. Nie mogę dłużej żyć w strachu i niepewności. Musimy być rodziną, dla naszych dzieci – powiedziała cicho.

W tym momencie do sali wszedł lekarz prowadzący Noela. Spojrzał na mnie, a ulga wypisana na jego twarzy, momentalnie zdjęła ciężar z mojego serca.

– Panie Robercie, mam dobre wieści. Wąż, który ukąsił Noela, nie był śmiertelnie jadowity. Stan państwa syna się poprawia, wszystko będzie dobrze – powiedział, uśmiechając się lekko. – Proszę czuwać nad swoją rodziną.

Odetchnąłem z ulgą. Noel był bezpieczny, Annika miała teraz odpowiednią opiekę, a ja miałem plan. Musiałem sprowadzić ich z powrotem do Irlandii, gdzie moglibyśmy zacząć wszystko od nowa, z dala od niebezpieczeństw i problemów, które nas tu spotkały. Wielkim błędem było wymuszanie na Annice przeprowadzi tutaj. Myślałem, ze dzięki temu uda mi się ich ochronić przed moim ojcem. Nie przewidziałem jednak, że on zginie, a ja o mały włos zginąłbym razem z nim.

Spojrzałem na Annikę, czując, jak miłość do niej i do naszych dzieci wypełnia mnie nową siłą. Miałem plan, kolejny. Lepszy od poprzedniego. Jeżeli Adalyn przejmie Irlandię, już nic nie powinno nam zagrażać. Nie pod nowym nazwiskiem.

– Zrobimy to razem, Anniko. Wrócimy do Irlandii i zaczniemy od nowa. Obiecuję, że już nigdy cię nie zawiodę – powiedziałem, a ona uśmiechnęła się do mnie przez łzy, ściskając moją rękę mocniej. Chociaż widziałem niepewność kryjącą się w jej oczach, poprzysiągłem sobie, że zrobię wszystko, aby na nowo była tam jedynie radość.

Czekała nas długa droga, ale wiedziałem, że razem przetrwamy wszystko. Dla naszej rodziny. Dla naszej przyszłości.