Aşiret Ailem.

1.Bölüm: Ölüm çiçeği.

                      ‧͙⁺˚*･༓☾　☽༓･*˚⁺‧͙

- 𝙾 𝚔ı𝚣ı𝚗 𝚜𝚎𝚛𝚝 𝚋𝚊𝚔𝚊𝚗 𝚐𝚘̈𝚣𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚒 𝚐𝚘̈𝚛𝚍𝚞̈𝚗𝚞̈𝚣.

+ 𝙺𝚎𝚗𝚍𝚒 𝚋𝚊𝚜̧ı𝚗ı𝚗 𝚌̧𝚊𝚛𝚎𝚜𝚒𝚗𝚎 𝚋𝚊𝚔𝚖ı𝚜̧ 𝚋𝚒𝚛 𝚔ı𝚣ı𝚗 𝚐𝚘̈𝚣𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚢𝚞𝚖𝚞𝚜̧𝚊𝚔 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚣.

                       𝐉𝐞𝐜𝐤 𝐋𝐨𝐧𝐝𝐨𝐧.

                    ‧͙⁺˚*･༓☾　☽༓･*˚⁺‧͙

Okuduğum Yasin'in eski sayfaları kapatıp başımdaki beyaz yazmayı da çıkartım. Gözlerimi mezar taşına çevirdim.

           ÇİÇEK KILIÇ/2004/2022.

Gözlerim bembeyaz olan mezartaşına yoltunarak yazılan, sonradan siyah boyayla beritilen yazılara tekrar, tekrar ve tekrar
baktım.

Gitmiş ti. Ablam benden gitmişti.

Ama haklı olarak benden gitmiş ti.

Sol gözümden bir damala firar ederken, elimi her gelişimde diktiğim Lavinya larda gezdirdim.

"Abla sen haklıymış sın, ben onların kızı değilmişim." Ağzımdan bir kıkırda ma kaçtı ama bu neşeli yada mutlu olduğum için çıkmamış tı.

Gerçek ailem ben 5 ay sonra 17 olup burdan kurtulaçağım zaman bulmuştu.

"Onlar senin ailen değil. Sen bize benzemiyor sun mavişim. Dediğinde sana; Saçmalama artık abla dedim için özür dilerim." Elimi çiçeklerden geri çekip ablamın hemen yanındaki mezara dikkatliçe yaslandım.

Ablam ilkez bir konuda haklı çıkmıştı.

"Biliyor musun abla onların kızı olmadığım için üzgün yada mutlu değilim." Derin bir iç çektim. "Abla ben hiç bir şey hisetmiyorum."

Bu dediğime kendi kendime güldüm. "Sanki yüzlerini gördüm de bir şeyler hisedeçem."

Dağa ben 3, ablam ise 5, yaşındayken, bizi yetimhane bırakmıştılar. Anlamıyordum; Paraları vardı, ablam bizim çiçeklerle kaplı güzel bir villada yaşadığımızı söylemişti. Bize bakmıyorlarmış ama bakıçı ve hizmetliler varmış. Bizi gezdirmiyorlarmış ama korumalar ve şoförlerimiz bizi her yere götüre biliyorlarmış. Ama gel görki eve bile doğru düzgün gelmeyen ve çocukarı ile yan yana bile gelmedikleri halde neden bizi yetimhane bırakmışlardı?

Çok mu yaramazdık? Ablam biraz hiper aktif bir yapıya sahip olasada, yetimhane deki ablalar bir kere bile, bize kızmak bir yana seslerini bile yükseltmemiştiler. Peki
masrafımız mı fazlaydı? Yoo asla çok yiyen olmadık. Yemekhane de ki yemekler güzel olsada hiçbir zaman iştağım olmazdı. Olsada az yerdim yada nane var diye yiyemezdim.

Ablamın mezartaşına bakarak güldüm, sanki ablam tam karşımdaydı. "Abla sanırım biz onlar için ayak bağlıydık."

Yaşlandığım mezardan sırtımı kopartıp busefer çidileştim.

Acaba bipolar filan mı oldum ben.

"Abla ben karıştırılmışım, inana biliyormusun, 17, yılım boşaymış. Ben boşuna bunları çekmişim." Akan burnumu temizleyip kaşlarımı sahte bir şekilde çatım. "Yanlış anlama Çiçeğim sen benim başıma gelmiş en büyük ve güzel şeysin."

Ayağa kalkıp mezar taşına dağa çok yaklaştım. "Bu gün DNA sonuçlari için gittiğimiz de ilkez anne, babamı gördüm. O kadın ve adam işleri var diye gelmemiş ler. "