Chyba Cię Lubię... |Sanegiyuu fanfiction|

ROZDZIAŁ 8

Giyuu.

Kiedy się obudziłem, słońce było w zenicie. Widocznie spałem kilka godzin.

Przeciągnąłem się, czując przyjemny prąd przebiegający po całym moim ciele. Przetarłem oczy i szybko stanąłem na nogi.

To był błąd. Przed oczami pojawiły mi się mroczki. Zachwiałem się, ale nie zdążyłem upaść, bo zapanowałem nad sytuacją i usiadłem.

Czułem jak szumi mi w głowie, więc odczekałem kilka sekund i dopiero podniosłem się po raz kolejny.

Westchnąłem. Mimo kilkugodzinnego snu nadal byłem zmęczony. To chyba skutek chodzenia spać tak późno.

Ubrałem się i postanowiłem przewietrzyć umysł. W środku czułem się jakbym się dusił.

Wyszedłem z rezydencji i udałem się do mojego ulubionego miejsca, w którym mogłem odpocząć od natrętnych myśli.

Szedłem godzinę. Gdy prawie dotarłem na miejsce, rozejrzałem się. W pobliżu nie było nikogo, kto mógłby mi przeszkodzić.

Przeszedłem przez krzaki i po raz kolejny w tym tygodniu znalazłem się w jednym z najpiękniejszych miejsc, jakie w życiu widziałem.

Mała sadzawka mieniła się od słońca, trawa, wyjątkowo równa i zielona porastała całą polanę, a drzewo wiśniowe z opadającymi różowymi listkami rozpościerało się nad moją głową.

Podszedłem do niego i oparłem się o pień, zamykając oczy. Wreszcie mogłem naprawdę odpocząć.

***
Sanemi.

Ostrzyłem właśnie miecz, tak jak kiedyś pokazał mi mój kowal, kiedy mój kruk nadleciał z informacją o kolejnej misji.

Serio? Kolejna misja? Ostatnio po świecie szlaja się zdecydowanie zbyt dużo demonów.

Chociaż perspektywa walki była dość kusząca...

Było po południu, a cel był jakieś trzy godziny drogi stąd. Zachód będzie zaraz po tym, jak dotrę na miejsce... lub dotrzemy.

Wstałem i schowałem miecz do pochwy.

- Tomioka też będzie, czy idę sam? - spytałem.

- Tak, kraa, Tomioka-san będzie ci towarzyszył. Zo obserwacji wynika, że demon nie jest zbyt silny, ale takie jest polecenie Mistrza. Musicie iść razem.

Kiwnąłem głową i westchnąłem z rezygnacją. Jak mus to mus.

***
Giyuu.

Relaks przerwał mi mój kruk, zawiadamiając mnie o kolejnej misji w towarzystwie Shinazugawy.

Zdążyłem trochę się rozluźnić. I spięte ciało, i pełen zbyt głośnych myśli umysł.

Powoli zbliżał się TEN dzień, a ja wiedziałem, że nie dam rady. Nie chciałem nawet myśleć o tym jak będę się czuł. To było zbyt trudne.

Powoli wstałem, pamiętając o tym jak prawie wywróciłem się z rana. Nie chciałem powtórki z rozrywki.

Otrzepałem się z trawy i z prawie czystym umysłem ruszyłem do wskazanego mi przez kruka miejsca, gdzie miałem spotkać się z Shinazugawą. Dzieliło mnie od niego jakieś pół godziny drogi, więc miałem czas na swoje przemyślenia, zanim zacznie się na mnie wkurzać o byle co.

Mimo tak długiego czasu dzielącego mnie od spotkania z białowłosym, już teraz przywołałem na twarz maskę opanowania. Ostatnio zachowałem się przy nim dość dziwnie. Nadal nie mogę rozgryźć dlaczego jego towarzystwo aż tak mnie zestresowało. To do mnie niepodobne.