(အင်းစက်အတွေ့အကြုံဖြစ်ပါသည်)
ဟုတ်ကဲ့.. ကျနော်တို့ဇာတ်လိုက်ကလေးနာမည်ကတော့ဇင်ဝေ။
ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးမှာပဲမွေး၊ ရန်ကုန်မှာပဲကြီးတဲ့ ရန်ကုန်သားစစ်စစ်လေးပေါ့။
သူကတစ်ဦးတည်းသောမိဘအသည်းကျော်သားကလေး၊
မိသားစုကသူအပါအဝင် ၃ယောက်ထဲ၊ သူရယ်၊ သူ့အဖေရယ်၊ အမေရယ်။
သူ့မှာညီအကိုမောင်နှမမရှိတော့ မောင်နှမငတ်ရှာတယ်၊
သူ့မှာ ညီလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ဖြစ်၊ ညီမ သို့မဟုတ် အမတစ်ယောက်လောက်ရှိရင်ကောင်းမှာပဲလို့မကြာခဏတမ်းတမိတယ်။
ခက်တာက ဘာတွေများခက်ခဲနေလို့လဲမသိဘူး၊ အခုထိသူ့အဖေနဲ့အမေက သူ့အတွက်၊ ညီ၊ ညီမလေးတွေထပ်မွေးမပေးနိုင်ခဲ့ဘူး၊
ဇင်ဝေအခု ၁၆နှစ်ကျော်လို့ ၁ရနှစ်ထဲဝင်လာပြီ၊ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းစာမေးပွဲတောင်ဖြေပြီးသွားပြီပဲ။
သူငယ်ချင်းတွေရှိပေမယ့်သူကခပ်အေးအေးသမား၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ရုံးစုရုံးစု၊ အပြင်သွားဖြစ်တာလဲသိပ်မရှိဘူး၊
အိမ်မှာဆိုရင်တော့ မောင်နှမ မရှိရှာလို့ အဖေနဲ့အမေကိုပဲ ညီအကိုပေါင်း၊ မောင်နှမပေါင်းပေါင်းနေရတယ်။
အဖေဦးမိုက်ကယ်ကျော်က နိုင်ငံခြားကပြန်လာပြီးလုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံရှိတဲ့ စက်မှုလုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်သူ၊ တက်ကနစ်ရှင်ပညာရှင်တစ်ယောက်။
မြန်မာပြည်ပြန်လာပြီးတော့ တရုတ်ကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုလာရောက်ရင်းနှီးမြှုပ်နှံပြီးထုတ်လုပ်နေတဲ့ စက်ရုံကြီးတစ်ခုမှာစက်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြံပေးအဖြစ်နဲ့လုပ်နေတယ်။
အမေဒေါ်ဇင်သဲဖြူကတော့ အိ်မ်မှာအေးဆေးပဲ၊ ခြေမွေးလက်မွေးသိပ်မီးမလောင်ရတဲ့အိမ်ရှင်မပေါ့။
ဒီနှစ်သင်္ကြန်မတိုင်မီ ၂ပတ်လောက်အလိုမှာ အဖေမိုက်ကယ်ကြီးက ဒီနှစ်သင်္ကြန်နှစ်ကူးစက်ရုံပိတ်ရက်၊ မန္တလေးသင်္ကြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ကတိပေးခဲ့တယ်။
ဇင်ဝေသိပ်ပျော်သွားတယ်လေ၊ သူ့တစ်သက် မန္တလေးတစ်ခါမှမရောက်ဖူးဘူး၊
မန္တလေးသင်္ကြန်ကအရမ်းစည်တယ်လို့စသူငယ်ချင်းတွေပြောတာကြားဘူးတယ်၊ ပြီးတော့မြန်မာ့ရိုးရာသင်္ကြန်ဆိုလို့ အဲ့မှာပဲရှိတော့တာတဲ့။
မန္တလေးကျုံးနဲ့မြို့ရိုးကြီးကိုမြင်ရတော့မယ်၊ မန္တလေးတောင်တက်မယ်၊ မေမြို့တက်မယ်၊ အီပ်မက်တွေကြိုမက်နေလိုက်တာ။
