အပိုင်း (၄)
သူမတို့ရသည့် အခန်းလေးက ကျဉ်းတော့တော်တော်ကျဉ်းသည်။
ဂွမ်းကပ်မွေ့ယာနှင့်ခေါင်းအုံးများကိုသာ ပေးထားတာတွေ့ရပြီး ကုတင်တော့ မရှိပါ။ လူနှစ်ယောက် နေသာရုံမျှ ဖြစ်ပြီး အလယ်လူသွားလမ်း၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်ရှိ ၁၀ ပေပတ်လည် အခန်းတွေကို အခန်းငယ်ကလေးများ တစ်ကန့်စီ ခွဲပြီး နှစ်ခန်းကို တစ်ခန်းဖြစ်အောင် ရွှေဉာဏ်တော်စူးရောက်ကာ ကြံဖန်လုပ်ထားခြင်း ဖြစ်ဟန်တူပေသည်။ တစ်ခန်းနှင့်တစ်ခန်းကို ခန်းဆီးလိုက်ကာစများနှင့် ပိုင်းခြားထားသဖြင့် တစ်ခန်းမှ လူရိပ် တစ်စွန်းတစ်စကို အခြားတစ်ခန်းကနေ ကောင်းစွာ ကြည့်မြင်နိုင်ပြီး လုံခြုံမှုလုံးဝမရှိတာကို ခင်မ သတိထား မိလိုက်သည်။
“ကျွတ် စိတ်ညစ်လိုက်တာ ရှက်စရာကြီး ကိုအေးမင်းရယ် ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ခင်မ ”
“ဟိုမယ် မတွေ့ဘူးလား ”
တစ်ဖက်ခန်းမှ မြင်နေရသော ခြေထောက်နှစ်စုံကို သူမမေးငေါ့ပြလိုက်တော့ အေးမင်းက ဘာမှမဖြစ်သလို ပုံစံနှင့် …
“မရှက်နဲ့ သူလည်းကိုယ့်လို ကိုယ်လည်းသူ့လိုပဲ မဟုတ်လား သဘာဝကိစ္စ ဘာရှက်စရာမှတ်လို့ လဲ ”
သူကတော့ အမြဲ ကျင့်သားရနေပြီမို့လားမသိ အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြောလိုက်သည်။
ခင်မစိတ်မလုံမလဲနှင့် ဂွမ်းကပ်မှာထိုင်ပြီး ကိုယ်ပေါ်ကအင်္ကျီကို ကြယ်သီးများဖြုတ်ချွတ်နေလေရာ အေးမင်းက သူမကို ဝိုင်းကူချွတ်ပေးသည်။ အင်္ကျီ ပြီးတော့ ဘရာစီယာ … ခင်မရွှေရင်နှစ်မြွှာက ဘရာစီယာကျွတ်ကွာ သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက်တည်း အပြင်လူမြင်ကွင်းထဲကို ပွင့်လင်းလွတ်လပ်စွာ ခုန်ပေါက်ထွက်လာခဲ့ ကြသည်။
ခင်မ ခါးဝတ်ထမီကို ချွတ်သည်။ အတွင်းခံပင်တီ ကလေးကိုပါ ကုန်းချွတ်လိုက်ရာ ခင်မ၏အသားဆိုင် ဝါဝါဝင်းဝင်းကြီးတွေက တင်းကနဲအိကနဲ ငွားစွင့်ကြွားဝင့်လှစွာဖြင့် ဖွေးဖွေးအိအိရေဆေးငါးသဖွယ် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပေါ်ထွက်ရပြီး အေးမင်းလည်း အောင့်မနေနိုင်တော့ဘဲ သူမကိုယ်လုံးကလေးကိုဖက်ကာ ဂွမ်းကပ်မွေ့ယာပေါ် လှဲချလိုက် လေတော့သည်။
