​ကြိုက်မှဖတ်ပါ

ယာတောထဲကမိသားစု

အစအဆုံး
(ရေး – လမင်းကြီး)
ဒီနေ့…..
ဒေါ်မိမိမွန်တစ်ယောက်သမီးဖြစ်သူသံသာဇွန်ကိုခေါ်ပြီးရိုးမတောင်ခြေတစ်နေရာမှာရှိတဲ့ အကိုဖြစ်သူဦးမြတ်သာရဲ့ယာတောကိုအလည်လာခဲ့တယ်။
သူတို့အိမ်ကဒရိုင်ဘာဖြစ်တဲ့ကိုဝင်းမောင်ကကားမောင်းလိုက်ပို့တာပါ။ လာရတဲ့အကြောင်းရင်းကတော့…၊
မြို့မှာအနေကြာနေတဲ့မိမိမွန်ကမတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့သူ့အကိုကိုလည်းလာတွေ့ရင်း၊
သူ့ဘကြီးရဲ့ယာတောကို ကျောင်း(တက္ကသိုလ်)တွေစပိတ်ကထဲကအလည်လာပြီး နေနေတဲ့သားဖြစ်သူမျိုးထွဋ်ကိုလာခေါ်တာပဲဖြစ်သည်။
“ဘဘသာကြီး…မင်္ဂလာပါနော်၊ နေကောင်းရဲ့လား၊ သမီးတို့ကလွမ်းနေတာ”
ဇွန်ကကားပေါ်ကဆင်းဆင်းခြင်းသူ့ဘကြီးကိုဝမ်းသာအားရနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
“ဟာ!.. ရောက်လာတာနောက်ကျလှချည်လား၊ နေတောင်အတော်စောင်းသွားပြီ”
“မိဇွန်ကြောင့်ပေါ့ အကိုကြီးရဲ့၊ ဒီဟာမအိပ်ရာထနောက်ကျလို့ပေါ့၊ အိမ်ကနေမြင့်မှထွက်လာနိုင်တာ”
“ကဲ…ဖိုးထွဋ်ရေ..မင်းအမေနဲ့ညီမလေးကိုအပေါ်ထပ်ကအခန်းထဲခေါ်သွားပြီးနားပစေအုံး၊ ပြီးတော့မှဆင်းလာပြီးထမင်းစားကြတာပေါ့”
“လာ..မေမေ..လာ..ပေးပေး..အိတ်တွေသားပဲဆွဲလာခဲ့မယ်”
မျိုးထွဋ်က သူ့အမေနဲ့ညီမကိုအိမ်အပေါ်ထပ်က ဧည့်သည်တွေလာရင်ပေးသိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းတွေဘက်ကိုခေါ်သွားပေးသည်။
အမျိုးတွေလာရင်တည်းရအောင်ပလန်ချပြီးဆောက်ထားတဲ့၂ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးဆိုတော့အပေါ်ထပ်မှာလုံလုံလောက်လောက်နဲ.။
သူ.အမေနဲ.သူ.ညီမကိုတစ်ခန်းစီပို.ပေးလိုက်ပြီး။
အဝတ်အစားအိတ်တွေလဲဆွဲလာပြီးသူ.အခန်းနဲ.သူနေရာချပေးလိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလဲသား..ဒီမှာနေတုန်းလိမ်လိမ်မာမာနေရဲ့လား၊ သားဘဘတို့အပေါ်ဆိုးသေးလား”
“တခါလေးတောင်မရှိခဲ့ဘူးမေမေ၊ လုံးဝပဲ၊ မယုံရင်ဘသာကိုမေးကြည့်”
“ဒါနဲ့မမချိုတစ်ယောက်ကောမမြင်ပါလား၊ ဘယ်သွားလဲ!…”
“ကြီးချိုက အိမ်ဖော်ကောင်မလေးနဲ့ဈေးဘက်သွားတယ်မေမေရဲ့၊ တော်ကြာနေလာတော့မှာပါ..
ကဲ..သားအောက်ဆင်းလိုက်ဦးမယ်၊ မေမေတို့ရေချိုးချင်ရင်နောက်ဖေးကပြင်မှာတိုင်ကီတွေရေဖြည့်ထားပြီးသားနော်..”
“ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်…”
‘မိမိမွန်’
မျိုးထွဋ်နဲ့ သံသာဇွန်တို့ရဲအမေ၊ ကိုယ့်ကို်ယ်ကိုလှပကျော့ရှင်းအောင်အရမ်းဂရုစိုက်တဲ့မိန်းမ၊
ငယ်ငယ်အပျိုအရွယ်ထဲကအလှအပကိုမက်မော၊ မြတ်နိုးတတ်တဲ့သူ၊
အောင်မြင်တဲ့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်နဲ့အိမ်ထောင်ကျတော့၊ ငွေရေးကြေးရေးလိုလေသေးမရှိ၊
ဒီတော့ အလှအပအတွက်စိတ်ကြိုက်သုံးဖြုန်းချယ်သနိုင်တဲ့အတွက် တအားကိုနုနေတာ။
အသက်အမှန်က၃၈ပေမယ့်၊ အပြင်လူတွေကခန့်မှန်းရင် ၂၉-၃ဝလောက်ပဲရှိဦးမယ်ထင်ရတယ်။
ညနေထမင်းစားဝိုင်းမှာ သာကြောင်းမာကြောင်းသတင်းအဆိုးအကောင်းတွေကိုပြောကြဆိုကြပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ၊
မိဇွန်ကစကားစသည်။ သူ့ဘကြီးဦးမြတ်သာကိုမေးခွန်းထုတ်တာ။
“ဘဘသာရေ၊ မနက်ဖြန်ဘယ်ထွက်လည်ကြရင်ကောင်းမလဲ”
“အေး…နင်တို့ ဝါးကျရေတံခွန်သွားလည်ကြပါလား၊ သိပ်လှတာပဲကွ၊ ဖိုးထွဋ်ဆိုသိပ်သဘောကျတာ..”
“ဟုတ်တယ်မေမေရဲ့ တကယ်လှတဲ့နေရာပဲ။ တိတ်ဆိတ်ပြီးကိုယ်ပိုင်သီးသန့်လိုပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့လည်ပတ်တဲ့လူတွေက
ဒီနေရာကိုသိပ်မှမသိကြတာ၊ အတက်လမ်းကလဲဖိုးဝှီး လေးဘီးယက်ကားမှတက်လို့ရတာ”
“ဟာ..ပျော်စရာကြီး၊ ဒါဆိုအကုန်သွားကြမှာလား”
သံသာဇွန်ကမေးသည်။
“ကြီးချိုတော့မလိုက်နိုင်ဘူးထင်တယ်သမီးရေ၊ အခုပဲဖျားချင်သလိုလိုဖြစ်နေတယ်၊ ဈေးကပြန်လာတုန်းက မိုးမိလိုက်သေးတယ်၊
အခုတောင်ဝင်အိပ်တော့မလို့၊ ကျန်တဲသူတွေအေးအေးဆေးဆေးသာစကားပြောနေခဲ့ကြ”
မိမိမွန်ရဲ့ယောင်းမ၊ ဦးမြတ်သာရဲ့ဇနီးဒေါ်ချိုမြကပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထမင်းစားဝိုင်းကထလိုက်၏။
“အေး…မိချို..ဆေးသောက်ဖို့မမေ့နဲ့ဦးနော်” ဦးမြတ်သာကသူ့မိန်းမကိုစိတ်ပူလို့မှာနေသေးသည်။
“အင်းပါ တော့်..”
သူတို့ခရီးကလဲပန်းလာ၊ မနက်ဖြန်လဲရေတံခွန်ဘက်စောစောတက်ကြမှာမို့လို့ အိပ်ရာကိုစောစောပဲဝင်လိုက်ကြသည်။
************
နောက်တစ်နေ.နံနက် ၉နာရီခန်….
“အိုး..ဟို..ကိုကိုထွဋ်ပြောသလို တကယ်လှတာပဲကိုကို..နော်..”
“ဘဘပြောသားပဲ..၊ လှပါတယ်လို့၊ အဲ…တို့ကံကောင်းတယ်ကွ၊ ဒီနေ့တခြားဘယ်သူမှမလာကြဘူး၊ တို့အဖွဲ့ပဲရှိတယ်၊ လွတ်လပ်တာပေါ့..”
“ကိုကြီးကလဲ..ဒီလောက်ဝင်ရ၊ ထွက်ခက်တဲ့နေရာ၊ တော်ရုံလူဘယ်လာပါ့မလဲ”
မိမိမွန်က သူ့အကိုကြီးကိုစကားထောက်တယ်။
“ရှိတယ်မေမေရ..၊ သားတခါတွေ့ဘူးတယ်”
“သမီးတော့ ရေအရင်ဆင်းဆော့ပြီနော်..”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဇွန်ကသူဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုကိုချွတ်ချလိုက်ရာ။
ဘကြီးဖြစ်တဲ့ဦးမြတ်သာရဲ့မျက်လုံးတွေကတစ်ချက်ဝိုင်းကနဲဖြစ်သွားပြီးတူမဖြစ်သူကိုစက္ကန့်ပိုင်းလောက်စိုက်ကြည့်မိနေပြီးတော့မှ၊
သတိရသွားဟန်နဲ့စိတ်ကိုချုပ်ပြီးမျက်လုံးအသာလွှဲလိုက်တယ်လေ။
အမှန်တော့ဇွန်က အောက်မှာဘီကီနီရေကူးဝတ်စုံကိုဝတ်လာခဲ့ပြီးသား၊
ရေတံခွန်မှာတခြားလာလည်ကြတဲ့လူတွေများရှိမလားလို့ နဲနဲရှက်တာနဲ့ အပေါ်ကတီရှပ်နဲ့ဘောင်းဘီထပ်ဝတ်လာခဲ့တာ၊
အခုတော့ဘယ်သူမှမရှိ ၊ မိသားစုချည်းဆိုတာသိတော့မှချွတ်ချပြီးရေထဲဆင်းခြင်းဖြစ်သည်။
ဇွန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှက၊ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေထဲက ကိုယ်ဟန်ပြမယ်မော်ဒယ်တွေနဲ့ နင်လားငါလားပဲ။
၃၅လက္မ ဆိုက်လောက်ရှိမယ့်ရင်သားလုံးလုံးလုံးတွေက ဘီကီနီထဲကကြွတက်ပြီးဝင်းဝါလို့။ ဘော်ဒီလေးကလဲသွယ်သွယ်လျလျပါပဲ။
အဓိကနေရာကတော့ပေါင်ခြံကြားကတြိဂံနယ်မြေလေးပေါ့၊ မို့ဖောင်းပြီးခုံးခုံးလေးကြွရွလို့နေ၏။
ဦးမြတ်သာက တူမကိုကြည်ု့ပီးပြစ်မှားမိမှာစိုးလိုု့မျက်လုံးလွှဲလိုက်မိကာမှ၊ သူ့ညီမဖြစ်သူ မိမိမွန်ဘက်ကြည့်မိရက်သားဖြစ်သွားသည်။
အဲ့ဒီတော့မှပိုဆိုးတော့တယ်။ မိမိမွန်ဆီကမျက်လုံးခွာလို့မရတော့ဘူး။ မိမိမွန်ကရဲ့အပြည့်အဝဖွံ့ဖြိုးပြီးသားအရွယ်။
အလှအပနဲ့ဘော်ဒီကျန်းမာရေးကိုလဲစနစ်တကျထိမ်းသိမ်းဂရုစိုက်တော့၊ နို့အုံကြီးက ၃၈လက္မလောက်ဆိုက်ကြီး၊
အောက်ပိုင်းမှာလဲဖင်ဆုံကြီးကအကြီးကြီး၊ လုံးဝန်းပြီးကောက်တက်နေတာ။ အိချောပိုလိုလို၊ မအေးသောင်းလိုလို၊
သူ့ကိုအဆွဲဆောင်ဆုံးကတော့သူ့ညီမဝတ်ထားတဲ့ရေကူးဝတ်စုံပေါ့။
မိမိမွန်ကလဲသူ့သမီးကိုအားကျမခံ သူဝတ်လာတဲ့ပန်းပွင့်အကြီးကြီးတွေပါတဲ့ဟာဝေယံရှပ်အပွကြီးနဲ့ ဘေးကွဲထမီစကတ်ကိုချွတ်ချလိုက်တော့၊
အောက်ကရေကူးဝတ်စုံပေါ်လာတဲ့အခါ၊ သူ့သမီးလိုတောင်လုံလုံခြုံခြုံမဟုတ်ပဲ အပေါ်အောက် သီးသန့်စီဖြစ်တဲ့
ဖက်ဖူးစိမ်းရောင်တောက်တောက် တူးပိစ်ဘီကီနီလေးနဲ့။ အောက်ပိုင်း (အန်ဒါပိစ်) ကအစသေးသေးဂျီစထရင်းသာသာပဲရှိတာ၊
သူအကြည့်မမှားဘူးဆိုရင်၊ အမွေးလေး၂ချောင်း ၃ချောင်းတောင်ရိပ်ရိပ်လေးပြူထွက်နေသလားလို့။
သူ့ညီမကိုကြည့်မိတော့မှပဲဦးမြတ်သာ ဂလုကနဲတံတွေးမြိုချလိုက်ရတော့သည်။
ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ ရေထဲဆင်းသွားပြီ။
တသွင်သွင်စီးကျနေတဲ့ရေတံခွန်ရဲ့အောက်ခံချိုင့်ခွက်ကြီးက ပေ၂ဝ x ပေ၃ဝလောက်ရှိတဲ့ရေအိုင်ကြီးဖြစ်လို့နေသည်။
ပတ်ပတ်လည်မှာကျောက်တုံးအကြီးကြီးတွေဝိုင်းရံလို့..။ အတွင်းဂွင်ကတော့ရေကူးကန်လေးသဖွယ်ဖြစ်လေ၏။
“ဟေးးးးးး”
ဇွန်ကအသံစူးစူးလေးနဲ့အော်ပြီး တဗွမ်းဗွမ်းနဲ့တစ်ဘက်ကိုဖြတ်ကူးသွားသည်၊ ရေကအေးစိမ့်လို့။
“ဘသာကြီး…ဆင်းလာခဲ့လေ၊ ကျနော်တို့နဲ့အတူရေဆော့ကြရအောင်”
ဖိုးထွဋ်က ရေထဲဆင်းပြီးသူ့ညီမနောက်လိုက်သွားရင်းနဲ့သူ့ဘကြီးဆီလှမ်းအော်လိုက်တယ်။
သူကတော့ဘာမှချွတ်စရာ၊ လဲစရာမလိုတော့ဘူးလေ၊ တခါထဲဘောင်းဘီတိုဝတ်လာခဲ့ပြီးသားပဲဟာ။
ရေဆင်းကူးနေစဉ်အတွင်းမှာ ဇွန်နဲ့ဖိုးထွဋ်တို့မောင်နှမ၂ယောက်က ရေကူးရင်းပြေးတမ်းလိုက်တမ်းလိုက်ဖမ်းပြီးကစားနေကြသည်။
တစ်ကြိမ်မှာတော့ ဇွန်ကဖိုးထွဋ်ကိုလှမ်းဆွဲအဖမ်းလိုက် သူ့အကိုရဲ့ပေါင်ကြားကခပ်မာမာအရာကြီးတစ်ခုကိုဆွဲမိရက်သားဖြစ်သွားတယ်။
“ဟင်! ဘာကြီးလဲ”
ဇွန်တစ်ယောက် ထိတ်ကနဲလန့်သွားပြီးချက်ချင်းလက်လွှတ်ချလိုက်တယ်။
စိတ်ထဲမှာလဲဘာဖြစ်လို့သူ့အကိုဟာကြီးကဒီလောက်ကြီးနေရတာလဲလို့စဉ်းစားနေမိသည်။
တချိန်ထဲမှာပဲရေစပ်ကျောက်တုန်းပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ဘဘသာကိုလှမ်းကြည့်မိတော့
ဒူးထောင်ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ဘဘရဲ့ဘောင်းဘီဂွဆုံကြီးကလဲဖုဖုဖောင်းဖောင်းကြီးထောင်ထွက်နေတာတွေ.ရသည်။
ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ အံ့ဩပြီးရင်းအံ့ဩရင်းပဲ။ သူတို့တွေဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲသစ်ပင်အောက်ကပစ်ကနစ်ဖျာပေါ်မှာချထားတဲ့ ဦးမြတ်သာရဲ့ဟန်းဖုန်းက၊ ရင်းတုန်သံစဉ်ကထမြည်လာတော့….၊
ဦးမြတ်သာလဲကမန်းကတန်းနဲ့ထကိုင်လိုက်ရသည်။
“ဘယ်လို…ဘာဖြစ်တယ်..၊
ယာထဲကအလုပ်သမားပိုးထိလို့ဟုတ်လား၊ ဒီလိုလုပ်..ယာထဲကထော်လာဂျီနဲ့ပဲ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးကိုလိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်၊ ငါအခုလိုက်လာခဲ့မယ်”
“ဘယ်သူပိုးထိလို့တဲ့လဲအကိုကြီး”
မိမိမွန်ကမေးလိုက်တော့။
“ယာထဲကအလုပ်သမားပါ၊ အခုပဲကျေးလက်ဆေးခန်းကိုသွားနေပြီ၊ အကိုကြီးအရင်ပြန်လိုက်ဦးမှဖြစ်မယ်။
ညနေတစ်ခေါက်ညီမလေးတို့ကိုလာကြိုမယ်လေ”
“အကုန်ပြန်လိုက်ကြရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ တော်ကြာအကိုကြီးတစ်ခေါက်သက်သက်လာကြိုနေရလို့အချိန်ကုန်နေဦးမယ်”
“ကိစ္စမရှိပါဘူးမိမွန်ရယ်၊ ဒီမှာပဲကစားနေခဲ့ကြဦး၊ အခုမှရေထဲဆင်းတာတအောင့်လေးရှိသေးတယ်”
“ဒါဆိုသမီးလဲပြန်လိုက်ခဲ့မယ်လေ၊ အခုမှသတိရလို့၊ သမီးကြည့်နေတဲ့ဇာတ်လမ်းတွဲက ဒီနေ့ဇာတ်သိမ်းတော့မှာ၊ နေ့လည်ပြမှာအတော်ပဲ၊ လွတ်သွားရင်နှမြောစရာကြီး”
တူအရီး၂ယောက် သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ကားပေါ်တက်သွားကြသည်။ အဝတ်အစားတောင်မလဲနိုင်ကြတော့ဘူး။
ဇွန်တစ်ယောက်လဲအပေါ်ကတီရှပ်လေးကိုပဲကမန်းကတန်းကောက်စွပ်လိုက်လာခဲ့သည်။ ခဏနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့မှာပဲလေ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။
ဦးမြတ်သာကားထွက်သွားတော့၊ ရေတံခွန်မှာ မိမိမွန်နဲ့သူ့သားမျိုးထွဋ်တို့၂ယောက်ပဲကျန်ခဲ့တော့သည်။
ဖိုးထွဋ်က သူ့အမေကိုခေါ်ပြီးရေထဲမှာပြေးတမ်းလိုက်တမ်းကစားပြန်သည်၊ ညီမလေးမရှိတော့လဲ အမေနဲ့ကစားလဲရတာပဲဟာ။
မိမိမွန်ကလဲသူ့သားခေါ်တာကိုမငြင်းတော့ဘူး၊ ဒီလိုရေထဲဆင်းစိမ်ပြီးပျော်ပျော်ပါးပါးမကစားရတာလဲကြာပြီဆိုတော့လေ…။
ရေအိုင်ထဲလှည့်ပတ်ကူးရင်းနဲ့အတော်အကြာမှာ၊ မိမိမွန်တစ်ယောက်ကြွက်တက်ပါလေရော၊
ဒါနဲ့သူ့သားကိုအော်ခေါ်ပြီးလာကူခိုင်းရသည်။ ဖိုးထွဋ်လဲသူ့အမေကိုပွေ့ချီပြီးရေထဲကတက်လို့အိုင်စပ်ကကျောက်ဖျာပြန့်ပြန့်ပေါ်မှာ
ချထားပေးလိုက်ပြီးတော့သူ့အမေရဲ့ကြွက်တက်နေတဲ့ခြေသလုံးကိုနှိပ်ပေးရလေတော့၏။
ဖိုးထွဋ်ကအိမ်မှာတခါတလေတောင်သူ့အမေကိုနင်းပေးနှိပ်ပေးတာမျိုးမရှိခဲ့ဘူးပါ၊
အခုနီးနီးကပ်ကပ်နှိပ်ပေးရတော့မှသူ့အမေရဲ့အလှအပကိုအနီးကပ်မြင်နေရတော့ဖိုးထွဋ်စိတ်တွေဖောက်ပြန်ချင်နေပြီ။
သူနှိပ်ပေးနေတဲ့သူ့အမေရဲ့ခြေသလုံးလေးတွေကဝင်းမွတ်နေတာပဲလေ။ ခြေသလုံးသားတင်းတင်းလေးတွေကလည်းနုပြီးအိစက်လို့နေတယ်။
ကြည့်ရင်းဖိုးထွဋ်စိတ်ထဲမှာသရိုးသရီနဲ့ တမျိုးကြီးပဲ၊စိတ်တွေကလှုပ်ရှားလာခဲ့ရသည်။
ပေါင်လယ်မှာအိပ်ပျော်နေတဲ့အငယ်ကောင်ကနေရင်းထိုင်ရင်းထောင်ထလာတယ်လေ။
အမှန်တော့အိစက်ညက်ညောနေတဲ့မဓာတ်ရဲ့ဒါရိုက်အထိအတွေ့က အမေဖြစ်နေပေမယ့်လဲ၊
သဘာဝအကြောတွေကအလိုလိုနိုးထလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ အမေဆိုပေမယ့်လဲအခုလိုထိတွေ့ပွတ်သပ်တာမျိုးမရှိခဲ့ဖူးဘူး၊
အခုနီးနီးကပ်ကပ်ထိတွေ့ပွတ်သပ်ခွင့်ပေါ်လာတဲ့အခြေအနေကျမှပဲဝတ်ထားတာတွေကကြည့်ဦး၊
တကိုယ်လုံးရဲ့ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်၊ ကောက်ကြောင်း၊ အမို့အမောက်အဖောင်းအဖုတွေကို အတိုင်းသားမြင်နေရတာ၊
တကိုယ်လုံးမှာမှ တူးပိစ်ဘီကီနီနဲ့ ၂နေရာထဲ့ဖုံးကွယ်ထားတဲ့အပြင်၊ ဖုံးထားတဲ့နေရာတွေကလဲရုန်းကြွတက်နေတာလေ။
မိမိမွန်မှာလဲသူ့သားရဲ့ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးမှုကြောင့် ကြွက်တက်နေတဲ့နာကျင်မှုကပျောက်သွားပြီး
အနှိပ်ခံရတဲ့ဇိမ်စိတ်ကလေးဝင်လာတော့၊ မျက်လုံးလေးမှေးပြီးသာယာနေမိလေသည်။
“မေမေ..သားနှိပ်ပေးလိုက်တာသက်သာရဲ့လား၊ အခုဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“အင်းး..အတော်လေးသက်သာလာပါပြီ။ နဲနဲလောက်တော့ဆက်ပြီးနှိပ်ပေးဦး..သား”
အခုသူ့သားဖိုးထွဋ်ကအပေါ်ကိုတိုးတိုးပြီးနှိပ်လာလိုက်တာလေ..၊ အခုပေါင်သားဖွေးဖွးကစ်ကစ်ကြီးတွေကိုနှိပ်နယ်ပေးနေပြီ၊
လက်မနဲ့ထိုးဖိလိုက်၊ ရွရွလးပွတ်ပေးလိုက်နဲ့၊ မိမိမွန်ကြက်သီးလေးတွေတောင်ထလာလေတော့၏။
ဖိုးထွဋ်လက်တွေကပေါင်ခြံနားရောက်လာပြီးသူ့အမေရဲ့ပေါင်တွင်းကြောတွေကိုဆွဲပေးနေသည်။
ဆွဲရင်းနှိပ်ရင်းနဲ့ လက်ကဘီကီနီပါးပါးလေးတစ်ထပ်သာအုပ်ထားတဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းအုံကြီးကိုသွားသွားခိုက်မိသည်။
အမှန်တော့ဖောက်ပြန်နေပြီဖြစ်တဲ့ဖိုးထွဋ်စိတ်တွေကြောင့် တမင်ကိုပဲအမှတ်တမဲ့ဖြစ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးထိမိကိုင်မိအောင်လုပ်နေတာပါ။
ဖြစ်နိုင်ရင်ဇတ်ကနဲတောင်ကိုင်လိုက်ချင်သေး။
“ကောင်းတယ်သား..စစ်ရှ်..နဲနဲလောက်အထက်ကိုတိုးနှိပ်ပေးဦး…ဟင်းမ်မ်…”
အခုမျိုးထွဋ်ရဲ့လီးကပေါက်ကွဲလုမတတ်မာတောင်နေပြီ။
သူ့အမေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း၊ တိုတိုပြတ်ပြတ်၂စထဲသာရှိတဲ့ရေကူးဝတ်စုံအောက်ကအမို့အဖောင်းတွေနဲ့
တကိုယ်လုံးကို တုံးလုံးနီးပါးအကုန်မြင်နေရတာကြောင့်ရယ်၊ ခေတ်လူပျိုပီပီမိန်းကလေးတွေနဲ့လိင်ကိစ္စအတွေ့အကြုံကရှိပြီးသားလက်ယဉ်နေပေမယ့်
ဘကြီးယာတဲရှိရာတောထဲကိုရောက်နေတာလချီနေပြီမို့ပြတ်လပ်နေတာကြောင့်ရယ်၊
ပေါင်းစုလိုက်တော့လူပျိုသွေးတွေဆူကြွလာရပြီ၊ လိင်ဆက်ဆံချင်တဲ့ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကမထိမ်းနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေပြီလေ။
ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေမှာလဲရာဂစိတ်တွေကြွလာနေပြီလို့တွက်မိသည်လေ။
အဖေကအလုပ်ကိစ္စနဲ့နိုင်ငံခြားခရီးကိုထွက်သွားတာအရက်၂ဝလောက်ရှိပြီဆိုတော့ ဆာမယ်ဆိုရင်ဆာနေလောက်ပြီ။
အခုဖိုးထွဋ်ကအမေဖြစ်သူမိမိမွန်ရဲ့နဲနဲတိုးနှိပ်ဖို့တောင်းဆိုလာမှုကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး
ပေါင်ခြံကြားကပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုပါးပါးလေးပုတ်ပေးတယ်။ ရွရွလေးပွတ်ပေးနေတယ်။ မိမိမွန် ထွန့်နေရပြီ။
ဖိုးထွဋ်စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး၊ သူ့လက်ကပေါ်တင်ပဲဘီကီနီအောက်စလေးထဲလျှိုဝင်သွားပြီးသူ့အမေရဲ့စောက်စိလေးကိုဖိပွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။
“ရှီးးးး စစ်..ကောင်းတယ်သား…”
မိမိမွန် ညည်းတွားရင်းနဲ့သူမရဲ့ခံစားချက်ကိုလွှတ်ကနဲပါးစပ်မှထွက်သွားမိ၏။
မျက်လုံးလေးမှိတ်၊ မျက်နှာလေးမော့ပြီးလွှတ်ကနဲညည်းလိုက်တဲ့သူ့အမေပုံစံလေးက ဖိုးထွဋ်ကိုအကြီးအကျယ်စိတ်လှုပ်ရှားသွေးကြွစေသည်။
သူ့လက်တွေကအလိုလိုသွက်နေပြီ။ ဖြေးဖြေးလေးနဲ့သူ့မေမေရဲ့ဘီကီနီအန်ဒါပိစ် (အောက်ပိုင်းဝတ်ပင်တီစ) လေးကိုဖြုတ်ချနေသည်လေ။
မိမိမွန်ရဲ့ဘီကီနီက ခါးဘေးတစ်ဘက်စီမှာကြိုးတစ်ချောင်းစီနဲ့ထုံးချည်ထားရတဲ့အမျိုးအစားပေါ့။
ဖိုးထဋ်ကြိုးထုံးလေးတွေကိုဖြုတ်နေချိန်မှာမိမိမွန်တစ်ယောက်ကတော့ မျက်စိမှိတ်ပြီးဖီလင်တက်နေတော့မသိသေးဘူး။
ကြိုးထုံးတွေပြေသွားတော့၊ ဘီကီနီလေးလဲဖတ်ကနဲကွာကျသွားပြီ။
ပေါ်လာတဲ့သူ့အမေစောက်ပတ်ကြီးကိုမျက်စိနဲ့တပြည့်မြင်လိုက်ရတော့ ဖိုးထွဋ်မှာအသက်ရှုရပ်ခမန်း။
လည်ချာင်းထဲတက်လာတဲ့တံတွေးတစ်လုံးကို ဂွတ်ခနဲမြိုချလိုက်ရ၏။
သူ့အမေပေါင်ကြီးတွေကိုဆွဲဖြဲပြီးအခုပဲလိုးကြည့်ချင်တဲ့စိတ်တွေကတဖွားဖွားပေါ်လာ၏။
တသက်နဲ့တကိုယ်၊ ဒီလောက်ကြီးပြီးဒီလောက်လှတဲ့စောက်ဖုတ်မျိုးမမြင်ဖူးသေးဘူး။
သူကောင်းကောင်းခန့်မှန်းမိတာကတော့ မေမေလဲစိတ်တွေပါနေပြီ၊ ဒါပေမယ့်သိပ်အရှိန်မတက်သေးဘူး၊
သူ..သူ့အမေရဲ့ဆန္ဒတွေမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်အောင် အဆုံးစွန်အထိတင်ပေး၊ ဆွပေးမှဖြစ်တာ့မယ်၊ ဒါမှလွယ်လွယ်ပေးလာမှာလေ။
💗incest book❤️:
သူ့မျက်နှာကသူ့မေမေရဲ့ပေါင်ကြားကိုအပ်ကျသွားတော့၏။
မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးဖီလင်ယူနေတဲ့မိမိမွန်ကသူမရဲ့အောက်ပိုင်းကဘီကီနီလေးကွာကျသွားတာသတိမထားမိသေးပါ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာခပ်နွေးနွေးနဲ့နူးနူးညံ့ညံ့တစုံတရာက သူမရဲ့စောက်စိကိုစစ်ကနဲကျင်တက်သွားအောင်ထိတွေ့မှုတစ်ခုကြောင့်
လန့်ပြီမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့…၊
“အိုးးး သားး ဘာလုပ်တာလဲ..”
ဖိုးထွဋ်ကလျှာကိုကစားပြီး သူ့အမေရဲ့ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းတလျှောက်နဲ့စောက်စိပြူးပြူးချွန်ချွန်လေးကိုကပ်လျက်၊ ကပ်စုပ်နေပြီ။
မိမိမွန်ရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားတဲ့အခြေအနေကိုလန့်သွားပြီးထထိုင်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
တချိန်ထဲမှာဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေရဲ့နို့အုံကြီး၂လုံးကိုအားပါပါညှစ်ကိုင်ထားလိုက်ပြီး၊
ကိုယ်လုံးအားနဲ့ဖိပြီးတော့လဲသူ့အမေထမလာနိုင်အောင်တွန်းထားလိုက်၏။ ပါးစပ်ကလဲစောက်စိကိုဆက်စုပ်နေသည်။
“အိုးးး သားး…ဖိုးထွဋ်၊ ရပ်စမ်း..သားးး မေမေ့ကိုအဲ့လိုမလုပ်နဲ့ကွာ..ဟင့်”
စောက်ပတ်ကိုဒီလောက်အလျက်ခံနေရမှတော့မိမိမွန်တစ်ယောက်ထွန်ထွန့်လူးနေပြီလေ။
အခုသူမစိတ်နဲ့သွေးသားကတောင်းဆိုလာမှုတွေကိုအတင်းကြိုးစားပြီးထိမ်းချုပ်ဟန့်တားနေရသည်။
ဖိုးထွဋ်ကမရပ်တော့ဘူး၊ အရှိန်ရနေပြီ။ သူ့အမေစောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကိုပတ်ချာလှည့်ပြီးလျက်နေ၊ ဂျာနေတော့တာ။
လက်၂ဘက်ကလဲနို့သီးလေးတွေကိုဖိပွတ်လှိမ့်ကစားပေးနေသည်။
ဖိုးထွဋ်ရဲ့လက်ဖျားလေးတွေကြားမှာပဲမိမိမွန်ရဲ့နို့သီးခေါင်းညိုဖျော့ဖျော့လေးတွေကမာတောင်တက်နေပြီ။
အခုမိမိမွန်တစ်ယောက်အားကုန်သလိုဖြစ်ပြီး ရုန်းကန်ဖို့တောင်အင်အားမရှိတော့ဘူး။
ပက်လက်လေးလှန်ပြီးမျက်နှာကိုဘယ်ညာလူးလို့ညည်းနေရုံပဲတတ်နိုင်တော့သည်။
“အူးးး တော်တော့သား..တော်ပြီ..မေ..မေမေ..ထွက်ကုန်ပြီ..”
မိမိမွန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ဆတ်ခနဲ..ဆတ်ခနဲ..တုန်တက်သွားတယ်။ ဖိုးထွဋ်သိလိုက်ပြီ..၊ သူ့အမေဖီလင်ကနတ်ပြည်အထိတက်သွားပြီဆိုတာ..။
ဖိုးထွဋ်ကသူဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီတိုကိုကမန်းကတန်းချွတ်ချလိုက်ပြီး၊
မျက်လုံးလေးစင်းပြီးမောဟိုက်စွာအသက်ပြင်းပြင်းရှူနေတဲ့ သူ့အမေပေါ်ကိုမိုးပြီးငုံ့သွားလိုက်တော့…၊
“ဟင့်အင်း..ကိုထွဋ်..သားးး”
သူမစကားကိုအဓိပ္ပါယ်ပေါ်အောင်တောင်မပြောလိုက်ရသေးဘူး၊
သူမသားရဲ့နှုတ်ခမ်းက၊ သူမနှုတ်ခမ်းပေါ်တင်းတင်းကြီးဖိပြီးပိတ်လိုက်တာခံလိုက်ရတော့၏။…
မိမိမွန်ရဲ့နှုတ်ခမ်းထူထူဖူးဖူးကြီးကိုဖိစုပ်ပစ်လိုက်ပြီးသားက အမေရဲ့ပါးစပ်ထဲလျှာထိုးသွင်းထဲ့လိုက်ပြီးလျှာချင်းလှိမ့်မွှေ.လိုက်သည်၊
သားဖိုးထွဋ်ရဲ့လက်တွေကလဲမိမိမွန်ရဲ့ ဘီကီနီအပေါ်စဘရာလေးကိုဆွဲချွတ်နေပြီ။
ဖိုးထွဋ်ကသူ့အမေကိုအရသာတရှိနဲ့ကစ်စင်ဆွဲနေလိုက်တာမှအကြာကြီးပဲ။
မိမိမွန်မှာအသက်ရှူချိန်တောင်ကောင်းကောင်းမရလို့အသက်ရှူကြပ်ပြီးသေတော့မလားလို့တောင်အောင်းမေ့ရတယ်။
အနမ်းရှည်ကြီးပြီးတဲ့နောက်ဖိုးထွဋ်ကပါးစပ်ကိုခွာလိုက်ပြီး၊ ပါး၊ လည်ပင်း၊ ပုခုံး၊ ရင်ညွန့်တွေကို ကုန်းပြီးတော့၊
တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ၊ ပတ်ချာလှည့်ပြီးနမ်းလိုက်၊ ရှိုက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ လျက်လိုက်လုပ်နေတာ၊ မိမိမွန်မှာလည်းတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပြီ။
နောက်ဆုံးတော့သူ့အမေရဲ့ စူပါကပ် ၃၈လက္မဆိုက်နို့ကြီးတွေကိုကုန်းစို့လိုက်တော့သည်။
သူ့လက်ချောင်းတွေကတော့ စောက်ဖုတ်ကိုမွှေလိုက်၊ စောက်စိကိုချေလိုက်..။
“အိုးး သား.. တော်တော့ကွယ်..အမေမနေတတ်တော့ဘူး..ရပ်ပါကွာ..နော်..အူးးးးရှီးးး”
ဖိုးထွဋ်ကတော့စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးပြီ။ သူ့မေမေရဲ့ရမ္မက်စိတ်တွေကိုအစွမ်းကုန်ထအောင်ဆွတော့မယ်လို့…။
စို့ပေးနေတဲ့နို့ကြီးတွေဆီကခွာလိုက်ပြီး၊ အနမ်းတွေကအောက်ကိုနောက်တခါစုန်ဆင်းလာပြန်ပြီး၊
ပေါင်ကြားရောက်တော့စောက်ဖုတ်ကိုပါးစပ်တပ်ပြီး၊ စောက်ခေါင်းထဲလျှာထည့်မွှေလိုက်ပြန်ပြီ။
မိမိမွန်ဘာမှမိမိရရကိုယ့်ကိုကိုယ်မထိမ်းလိုက်နိုင်ခင်မှာဖိုးထွဋ်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက သိပ်ကိုမြန်လွန်းနေသည်။
အခုမိမိမွန် သားရဲ့လျှာစွမ်းအောက်မှာဂျွမ်းပြန်နေပြီ။
“အူးးး တော်…တော်ပါတော့သားရယ်..ကျွတ်ကျွတ်..”
ဖိုးထွဋ်..သူ့စောက်ဖုတ်ကမျက်နှာခွာလိုက်တာကို မိမိမွန်သိလိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့်သားရဲ့လျှာဆိပ်ကြောင့် မျက်လုံးကြီးမှိတ်ပြီးတဟင်းဟင်းညည်းနေတုန်းပဲ။
အဲ့ဒီအချိန်လေးမှာပဲစောက်ပေါက်ကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်အထိအတွေ့တစ်ခုနဲ့၊ နာကျင်မှုတခုကိုခံစားလိုက်ရလေသည်။
“အူးးးသားးး မ..မလုပ်နဲ့..မေမေ့ကို..အားးး”
မျက်စိကိုဖွင့်အကြည့်၊ သားဖြစ်သူဖိုးထွဋ်က သူ့ရဲ့၆လက္မကျော် ရလက္မနီးပါးရှည်တဲ့လီးကြီးကို
သူမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲတရစ်ချင်းကြိတ်သွင်းနေတာကိုအလန့်တကြားတွေ့လိုက်ရတော့သည်။
စောက်ခေါင်းထဲမှာလည်းပြည့်ညပ်တင်းကြပ်တဲ့ခံစားမှုနဲ့စောက်ခေါင်းနံရံအတွင်းသားတွေဆီကစူးရှတဲ့နာကျင်ခြင်းတစ်ခု။
မိမိမွန်အနေနဲ့၊ သူမပါကင်အဖွင့်ခံနေရသလိုခံစားနေမိရတယ်။ သူ့သားရဲ့လီးကြီးက သူ့ယောက်ျားလီးထက်
မယှဉ်သာနိုင်လောက်အောင်ကိုသိသိသာသာကြီးနေသည်လေ။
ဒီနေ့အထိသူမရဲ့ဘဝမှာမျိုးထွဋ်တို့အဖေသူ့ယောက်ျားရဲ့လီးတစ်ချောင်းထဲသာသူမရဲ့စောက်ခေါင်းထဲပေးသွင်းခဲ့ဘူးတာ။