(အင်းစက်)
=========================
" သမီးရေ..လာမယ့်လဆိုရင် အဖေ့အသက် လေးဆယ်ပြည့်တော့မယ် အဲဒီနေ့ နွားနို့ တစ်ပိဿာလောက် မှာထားကွာ "
" များလှချည့်လား အဖေရဲ့..ဘာတွေများ လုပ်စားမလို့တုန်း.."
" အသက်လေးဆယ်ဆိုရင် မိခင်နို့သက် ကုန်ပြီတဲ့ အားသစ်အင်သစ်အတွက် နို့နဲ့ ထပ်ဆက်ရတာမို့ နွားနို့အစိမ်း တစ်ပိဿာ သောက်ပေးရတယ်လို့ ရှေးလူကြီးတွေက ပြောကြတယ်လို့ဆိုတာပဲ "
မြတင်က သူ့အဖေကို မခိုးမခန့် ပြုံးကြည့်ပြီး မထိန်းနိုင်တော့လို့ ထင်ပါရဲ့ တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်ပစ်မိသည်။
" အဖေ့ကိုအဖေ အားအင်ကုန်ခမ်းခါနီးတဲ့ အဖိုးကြီးများ ထင်နေတာလား.. ဟီဟိ လူတကာ သွားမေးကြည့် သုံးဆယ့်ငါးကို ပိုပြောမယ့်လူ မရှိဘူး.. ခ်ခ်...ဒီခန္ဓာကိုယ်ကြီးနဲ့များ အမေ့နို့သက်ကုန်လို့ နွားနို့နဲ့ ဆက်ရမတဲ့ လူနို့နဲ့သာ ဆက်လိုက်တော့ အဖေရေ..ခ်ခ်..လူနို့. "
ကိုကျော်မြ အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်။ ငယ်စဉ်က ဆင်းရဲလွန်းတော့ မိဖတွေက သစ်ခုတ် ဝါးခုတ် အလုပ်နဲ့ပဲ အသက်မွေးခဲ့ကြသည်။ သစ်တောရှိလျင် ထမင်းအိုးရှိသည်။ ဒီလိုနဲ့ ဥပဒေပြင်ပ သစ်မျိုးစုံတွေ ခိုးခုတ်ကြရင်း သစ်တောဌာန ဝန်ထမ်းများနှင့် ပဏာတင့်ကာ ကြိုးဝိုင်းထဲမှာပဲ တဲထိုးနေခဲ့ကြသည်မှာ ကိုကျော်မြ မွေးပြီးသည့် အချိန်ထိပါ။ ကိုကျော်မြလည်း သေစာရှင်စာထက် ပိုတယ်ဆိုရုံလောက်ပဲ ကျောင်းနေခဲ့ဖူးပြီး၊ သစ်ခုတ်သမား ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ငယ်ကတည်းက ပေါက်ဆိန် ဓားရဲတင်း လွှတွေနဲ့ တစ်နေကုန် နပမ်းလုံးရတဲ့ ဘဝမို့ ခန္ဓာကိုယ် ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းမှုက အသက်နှင့် မလိုက်အောင် ထွားကြိုင်းသည်။ ဒီလိုထွားကြိုင်း သန်မာမှုကြောင့်လည်း ဒီကြိုးဝိုင်း စိုက်ခင်းမှာ နေ့စား အလုပ်ဆင်းတဲ့ မလေးရီနှင့် အရွယ်မရောက်ခင် ညားခဲ့ရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သူနဲ့ညားတော့ မလေးရီက အသက်သုံးဆယ်နီးနေပြီ.. လင်ရှိပြီး ကလေး နှစ်ယောက်အမေ။ လင်ဖြစ်သူက ရောဂါသည် မလိုးနိုင်တော့လို့ အားကောင်းမောင်းသန် ကိုကျော်မြနဲ့ နောက်မီးလင်းရာမှ ဘုန်းကြီရူးနှင့် လှေလူး တွေ့ပြီး ညားခဲ့ကြသည်။ ခုတော့ ကိုကျော်မြနှင့် သမီးတွေကို ချန်ထားခဲ့ပြီး ဆုံးသွားခဲ့တာ ဆယ်နှစ်ရှိပါပြီ။ အဲဒီအချိန်ကစ ကိုကျော်မြ သစ်မခုတ်တော့ပဲ ကားရေဆေး ဆိုင်လေးနံဘေးမှာ ကွမ်းယာရောင်းရင်း မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် စီးပွားဖြစ်ခဲ့သည်။ နယ်စုံအနှံ့ကို ကျော်မြ ကွမ်းယာနာမည်ပေါက်ပြီး ဆိုင်ခွဲတွေ ဖွင့်ရသည်အထိ စီးပွားဖြစ်သည်။ ခုဆို ကွမ်းယာ အလုပ်သမား ဒီဆိုင်မှာတင် လေးယောက် ထားရသည်။ ထုံးဖောက် ကွမ်းသီးစိတ်တဲ့ အဓိက အလုပ်တွေ ဒီမှာပဲလုပ်ပြီးပို့သည်။
ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရမည်ဆိုလျင်တော့ မမြတင်က သူ့တတိယသမီးပါ။ အသက်က ဆယ့်ရှစ်နှစ်ကျော်စ ကလေးတစ်ယောက်အမေ။ ယောင်္ကျားက ဒီလမ်းမှာ အဝေးပြေး ယာဉ်မောင်းမို့ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်လခန့်မှစ၍ အဖေနဲ့ပဲ အတူနေမည်ဆိုပြီး လာနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လင်က ကားပေါ်မှာပဲ အချိန်ကုန်နေတော့ ယောက္ခမအိမ် လိုက်နေခဲ့စဉ်က ယောင်္ကျားနှင့်အတူ အိပ်လိုက်ရတယ်လို့ မရှိခဲ့။ အဖေနှင့် အတူလာနေမှပဲ အသွားတစ်ချီ အပြန်တစ်ချီတော့ အနည်းဆုံး အလိုးခံရသေးတော့သည်။ မဆိုးဘူးလို့ပဲ ဆိုရမပေါ့။ ဒါပေမယ့် အသက်ဆယ့်ရှစ်ကျော်စ ဖင်လုံးကြီးကြီး.. နို့လုံးထွားထွား.. နှာအလွန်ကြီးတဲ့ အိမ်ထောင်ရှိ မိန်းမပဲ.. ဒီလို ဆင့်ပါးစပ်
နှမ်းပက်တာမျိုးလောက်နဲ့ ဘယ်လိုမှအားမရ.. မတင်းတိမ်နိုင်ပါ။ ဖင်တွေနို့တွေ ဘယ်လောက်ကြီးသလဲ မမေးနဲ့..."ဖင်ကြီးကြီးနဲ့ ကိုကျော်ကြီး သမီးလေကွာ.".ဟု ဂုဏ်ထူးရတဲ့အထိကြီးသည်။ အဖေ့ကွမ်းယာဆိုင် နာမည်က "ကျော်ကြီး" တဲ့။ ကားရပ်စခန်းမှာ
ဆက်ဆံရတာကလည်း ကားသမားတွေ.. ယောင်္ကျားသားတွေ.. စကားပြောလျင် လိုးမပါပဲ စကားတစ်ခွန်း ဆုံးတယ်လို့မရှိ။ သူကလည်း.. ပင်ကိုယ်က နှာကြီးကြီးပဲဆိုတော့ လိုးသံကြားလျင် ရွလာသည်။ ကြားရလွန်းမက ကြားတော့ ရွလွန်းမက ရွသည်။ သူရွနေပေမယ့် သူ့ယောင်္ကျားက နံပိန်။ နံပိန်မို့
အထင်သေးတာတော့ မဟုတ်ပါ..သန်တာတော့ သန်ပါသည်။ သူသန်တာက ကိုယ့်အပေါ်သန်တာ မဟုတ်တာ ခက်လှသည်။ သူကလည်း ခပ်ညံ့ညံ့တော့မဟုတ် တစ်ရွာ တစ်ကျည်ဆောက်တတ်တာ ညားပြီးမှသိရတော့ ဘာမှမတတ်နိုင်။ ကိုယ်တောင်မှ နံပါတ်ဘယ်လောက်လဲ မေးရမလို ဖြစ်နေသည်။ တခြားနေရာတွေမှာ သန်လာသမျှ ဒီရောက်တော့ မျှော့နေပြီ။ ဆယ်လအရွယ် ကလေးမျက်နှာကြောင့်သာ သည်းခံနေရပေမယ့် နှာထ,ပြီး ရွနေတာကိုတော့ ထိန်းလို့မရ။ တခြားလူတွေကို စိတ်ကူးမယဉ်ခဲ့ပဲ လက်တွေ့ကျကျ အဖေ့နဲ့ အားရပါးရကြီး အလိုးခံဖို့ ညတိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့မိသည်။ သားအဖမို့ မသိမသာရော..သိသိသာသာရော
လိုက်လျောအခွင့်အရေးပေးကြည့်သည်။
အဖေက အမေသေပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း မိန်းမထပ်မယူပဲ လစ်လျင်လစ်သလို သမီးတွေနှင့်သာ ခိုးပြီးလိုးနေခဲ့သည်ကို နောက်မှသိရသည်။ အသက်ကလဲ လေးဆယ်တောင် မပြည့်သေး.. သန်မာလိုက်တာကလည်း တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ကြွက်သားတွေ အမြောင်းအမြောင်း ထ,နေလို့ လူငယ်တွေကတောင် အားကျရသည်။ လီးကြီးကလည်း ကြီးသလားမမေးနဲ့ သီးမွှေးငှက်ပျောသီးကြီးတွေ အစ်ကိုကြီးလို့ ခေါ်ရလိမ့်မည်။ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နှင့် ရှည်လျားသန်မာလှသည်။ တစ်အိမ်တည်းနေသည့် သားအဖမို့ မမြင်ချင်မှအဆုံး ငယ်ကတည်းက သသေချာချာ မြင်ခဲ့ရသည်။ အိမ်ဆိုပေမယ့် တောတောင်ထဲမို့ မြေစိုက် ထရံကာ သွပ်မိုး လေးပင်သုံးခန်း တဲသာသာ။ နောက်မှာ အဖီဆွဲပြီး မီးဖိုခန်းဖွဲ့ထားသည်။ အိမ်ဧည့်ခန်းမှာ စင်ထိုးထားပြီး ဧည့်သည်တွေရှိရင် ရှိသလိုအိပ် မရှိရင် အဖေတစ်ယောက်တည်း အိပ်သည်။ အိပ်ခန်းနှစ်ခန်းမှာတော့ သူတို့်ညီအမတွေ အိပ်ကြတာမို့ နေ့စဉ်မနက်လင်းရင် အဖေ့လီးကြီး တောင်တောင်မတ်မတ် ဒစ်ပြဲကြီးနဲ့ကို မမြင်ချင်မှအဆုံး။ သူအပျိုဖော် မဝင်မီကတည်းက ခဏခဏဖုံးဖိပေးခဲ့ရသည်။ မိန်းမတို့ရဲ့ အခွင့်အရေးမို့ လီးတော်တော်များများကို မြင်ခဲ့ဖူးပါသည်။ တချို့က မတော်တဆ..တချို့က တမင်လှန်ပြ မြင်ခဲ့ရဖူးသမျှ လီးအားလုံးထဲတွင် အဖေ့လီးကို ဘယ်လီးမှ မမီကြ။ ကြီးတာ ရှည်တာ မာတာ တောင်တာ အဖေက စံချိန်တင်နေဆဲဖြစ်သည်။ကြည့်ရသလောက်တော့ အဖေလည်း သူ့ကို လိုးတော့ လိုးချင်နေပါပြီ။ အရာရာတွေးချင့်၍ နှေးဖင့်နေတာလားတော့မသိ..ဒီနေ့အထိ မြတင်ကို နွားနို့သောက်ချင်သည့် ကိစ္စသာ အထူးအဆန်းလုပ်ပြီး ပြောနေတာပဲ ရှိသေးသည်။ သမီးမှာ လူနို့ အကြီးကြီးရှိနေရဲ့သားနဲ့ ခက်ခက်ခဲခဲ ရှာရှာဖွေဖွေ နွားနို့ သောက်မှ ဖြစ်မှာတဲ့လား အဖေရယ်..အမေ့နို့သက်ကုန်ရင် သမီးနို့ကိုသာစို့ပြီး နို့သက်ဆက်လိုက်ဟု ပြောလိုက်ရမလားမသိ...
