"မင်းသားဝမ်!..."
ခပ်တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကောက်ဝတ််ကတင်းကြပ်မှုအားမခံနိုင်၍ ခေါ်လိုက်ခြင်း...
ထိုအခါမှတိခနဲ့ရပ်သွားတဲ့ခြေလှမ်းတွေ...
"အားရှင်းကျဲ....မင်းသားရှောင်းကျန့်အပြုအမူတွေအတွက်ကျွန်တော်ကပဲတောင်းပန်ပါတယ်..."
ယွန်ရှင်း မျက်ခုံးပင်ပင့်လိုက်မိသည်....
"မင်းသားဝမ်...နင်မှားတာမဟုတ်ပဲဘာလို့တောင်းပန်တာလဲ..."
ထိုအခါ မင်းသားဝမ်ကသက်ပျင်းချပြီး...
"ကျွန်တော် အတွက်နဲ့သူလိုက်လာခဲ့တာ...
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူဝမ်တိုင်းပြည်မှာရှိနေသ၍ကတော့
ကျွန်တော်က သူအုပ်ထိန်းသူတစ်ယောက်၊ ဒါမှမဟုတ် သူရဲ့ကိစ္စမှန်သမျှကိုတာဝန်ယူရမဲ့သူဆိုလည်းမမှားဘူးလေ..."
ယွန်ရှင်းလက်မှယတ်တောင်ကိုပင် ခပ်တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားလိုက်မိသည်...
အဆောင်လက်ဖွဲသာသာ တစ်ယောက်ကို ခုလိုအရေးတစ်ယူလုပ်နေတာ နည်းနည်ပိုမနေဘူးလား...
သူ့ရှေ့မှာတော့ကိုယ်ဘက်က ကာကွယ်ပေးသလိုနဲ့
နောက်မှာကျတော့ သူအမှားအတွက်တောင်းပန်ပေးပြန်တယ်...
ဟွန်း...သက်ရှိပစ္စည်းသာသာကိုများ...
"ထားပါတော့...ဒါပေမဲ့ ကျဲအပြောခံရတာကိုတော့
ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး...သူကိုကျဲရှေ့မှာမမြင်ရစေနဲ့..."
"ကောင်းပါပြီ...နောက် အားရှင်းကျဲနဲ့တွေရင်ကျွန်တော်ပဲလာပါ့မယ်...ဟုတ်ပြီလား.."
"ကောင်းပြီလေ...မင်းသဘောပဲ"
ဟုတ်တယ်...အဲ့ကောင်လေးအနားမှာမရှိရင်ဖြစ်တယ်...ဒါမှပေးထားတဲ့တာဝန်ကိုအဆုံးထိလုပ်နိုင်မှာ...
"အားရှင်းကျဲ...ပြန်တော့မလား..."
"အွန်း...နောက်ကျနေပြီပဲ...ဒီဟာ...မင်းရှာနေတာမလား..."
အင်္ကျီလက်ခေါက်ထဲမှထုတ်ပေးလာသော ခပ်နွမ်းနွမ်းစာအုပ်တစ်အုပ်...
"အားရှင်းကျဲ...ဘယ်ကရှာတွေ့ခဲ့တာလဲ"
"မင်းက မေ့တက်တာပဲ...ကျဲက ကုန်သည်နော်...လိုချင်တာရှိရင် ရအောင်ရှာတက်တာ မင်းသိပါတယ်..."
YOU ARE READING
Prince Wang's Amulet
Romanceဆုရဲ့ဒုတိယမြောက် Yizhan Fic လေးပါရှင့် စာဖတ်သူလေးတစ်ယောက်က နန်းတွင်းFicလေးဖတ်ချင်တယ်ဆိုပြီးပြောလို့ ရေးလက်စficရှိနေတာတောင် ရေးချင်လွန်းလို့ စရေးပါတော့မယ်ရှင့် လိုက်ပါစီးမျောပေးကြပါအုံးရှင့်
