"ရပ်အုံး"
အိမ်တော်ရှေ့မြင်းပေါ်မှဆင်းပြီး အထဲဝင်မည့်ခြေလှမ်းများက တန့်ခနဲ.....
"ငါ့ကိုခုလိုပဲရှောင်နေတော့မလို့လား.."လင်ချင်းမနေနိုင်စွာမေးမိခြင်း။
"...."
တုန်ပြန်မှုပြန်မပေးနိုင်တဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ဒေါသထွက်မိသည်။လက်တွေကိုတင်းတင်းဆုတ်၊မျက်လုံးတွေကိုအသာမှိတ်ချလိုက်မိပြီးနောက် မင်းသား
လင်ချင်းဘက်ကိုလှည့်လိုက်သည်။
"မင်းသားကိုရှောင်နေတာမဟုတ်ပါဘူး၊ကျွန်တော်အလုပ်တွေရှိနေလို့ပါ။"
တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပြန်ဖြေလာတဲ့ အသံကသူနဲ့ကိုယ်ကြားဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို။
"အလုပ်တွေ....ဟုတ်တာပဲ၊မင်းက မင်းသားဝမ်ရဲ့ကိုယ်ရံတော်ဖြစ်သွားတာငါမေ့သွားတယ်"
အစ်ရှရှထွက်လာတဲ့အသံမှာဝမ်နည်းမှုတွေစုနေမှန်း လီဟွာရိပ်မိသည်။သူထင်လိုက်သလိုပြောခြင်းမဟုတ်ကြောင်း မပြောခင်ပြောလာသည့်စကားက လီဟွာမေးရိုးများအားတင်းထွက်သွားစေသည်...
"မေ့လိုက်! အဲ့နေ့ကအကြောင်းကို... ငါလည်းမေ့ပစ်မှာမို့...."
မျက်လွှာပင့်ပြီးပြန်ကြည့်လိုက်ချိန် မြင်းပေါ်တက်ပြီးအလျင်အမြန်ပြေးထွက်သွားတဲ့ မင်းသားလီဟွာ...
" ကျွန်တော်ဆိုလိုတာ အဲ့လို့မဟုတ်ဘူးလေ...."
နောက်ကလိုက်သွာရန်လည်းမဖြစ်နိုင်သေး...
လုပ်လက်စအလုပ်က မပြီးပျက်သေး၍။
"ကိုယ်ရံတော်လီဟွာ..မင်းသားဝမ်
ခေါ်နေပါတယ်ရှင့်"
"သိပြီ "
အဆောင်တော်အတွင်းဝင်ရောက်လိုက်တဲ့အချိန်
အိပ်ယာပေါ်မောက်လျက်အနေအထားနှင့်မင်းသားရှောင်းကျန့်၊မင်းသားဝမ်နှင့် ဝမ်နင်ကိုသာတွေ့ရသည်...
"မင်းသားဝမ်...ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီ..."
"လီဟွာ...အားရှင်းကျဲရဲ့ကိုယ်ရံတော်ကိုအလိုရှိတယ်..."
"ခုကိစ္စနဲ့သက်ဆိုင်နေပါသလား မင်းသား"
"ဘာကိစ္စသတင်းပေးနေလဲ ၊သိဖို့လိုလို့....အာရှင်းကျဲမသိစေနဲ့"
YOU ARE READING
Prince Wang's Amulet
Romanceဆုရဲ့ဒုတိယမြောက် Yizhan Fic လေးပါရှင့် စာဖတ်သူလေးတစ်ယောက်က နန်းတွင်းFicလေးဖတ်ချင်တယ်ဆိုပြီးပြောလို့ ရေးလက်စficရှိနေတာတောင် ရေးချင်လွန်းလို့ စရေးပါတော့မယ်ရှင့် လိုက်ပါစီးမျောပေးကြပါအုံးရှင့်
