Peşimdeki Katil

DAHA NE YAŞIYACAĞIM?

Edwin'in verdiği odaya girer girmez günlüğümü çıkardım. Günlüğümün ilk sayfasını açtım ve geçmişi mi  okumaya başladım.

  Bu bir hafta benim için ölümdü gerçek bir ölüm. Bu bir hafta içerisinde çocukluğum ölmüştü. Ama ben daha dokuz yaşındayım. Nasıl çocukluğum bitebilirdi? Yaş sadece hangi yıl doğduğumuzu gösterir. Bizim gerçek yaşımızı sadece yaşadıklarımız belirlerdi. Bu bir hafta sayesinde ben öldüm ama geri canlandım. O adamın beni kaçırıp sonrada beni tecavüz etmesi beni öldürmüştü.

  Tecavüz kelimesini okuyunca hıçkırarak ağlamaya başladım ve günlüğü kapattım. Kendimi yatağa attım ve kafamı yastığa gömdüm. Göz yaşlarım yastığı ıslatırken aklıma o gün geldi. O adamın beni tecavüz ettiği gün aklıma geldi.

  Ondan kaçmaya çalışıyordum ama ben onun kadar hızlı değildim. Beni yakalamıştı. Beni o halde izleyen insanlar vardı ama hiç bir şey yapmıyorladı. Belkide onlarda benim ölmemi istiyorlardı.

  Aklıma geldikçe beni o halde izleyen ve hiç bir şey yapmıyan kişilere nefret kustum. Nasıl bir çocuğun kaçırılmasını öyle durup izleye bilirlerdi.

  O adam beni kaçırdıktan sonra bildiğin beni oyuncak yapmıştı. Bu beni sinirlendirsede hiç bir şey yapamıyordum. Canı sıkılınca beni taciz ediyor canı sıkılınca beni bırakıyordu. Beni bir odada tutuyordu. Oda aşırı küçüktü ve oda ceset kokuyordu. Odada bir kaç tane kıyafet vardı. Evet anlamıştım bu kıyafetler benim gibi kaçırılıp sonradanda öldürülen çocukların kıyafetleriydi.

  Bu seferde o ölen çocuklar için ağlamaya başlamıştım. Belkide bende ölmeli ve gözlerimi bir daha açmamak üzere kapatmalıydım.

   Üzerimdeki kıyafetleri yırtmaya başladımıştı. Kendimi korumaya çalışıyordum ancak koruyamıyordum. Çığlık atıyordum, ağlıyordum. Ben bağırdıkça daha beterini yapıyordu. Kaçmaya çalışıyordum ama üzerime doğru eğildi ve dudaklarımda öptü. Ondan iğreniyordum. Geri çekildiğinde yüzümü ekşittim. Sanki bunu yapmamı bekliyormuş gibi sırıttı ve yüzüme sert bir tokat attı. Ağzımda bir kan tadı oluştu.

  Bu anıları hatırladıkça çığlık atmak istiyordum ama elim ile ağzımı kapatmıştım ve daha fazlasını hatırlamak istemiyordum. Daha fazla dayanamadım yüzümü yıkamak için odadan çıktım. Ev baya büyüktü ve bu yüzden labavoyu zor bulmuştum. Hemen aynaya baktım. Gözlerim ağlamaktan kızarmış, yüzüm şişmişti. Aşırı çirkin görünüyordum. Kendimi bu hayatta hiç sevmemiştim, hep kendimi çirkin bulmuştum çünkü herkes öyle söylüyordu 'çirkin, beceriksiz, boşuna yaşıyorsun, bu hayata bir katkın yok, korkak' gibi cümlelerden sıkılmıştım ama artık kendimi öyle görüyordum. Gerçekten çirkin ve korkağın tekiydim ve bu hayata sadece acı çekmek için gelmiştim.

  Yüzümü yıkadım ve kendimi daha iyi hissedince labavodan çıktım. Karşımda Edwin'i görünce şaşkınlıktan dudaklarım aralandı.  "Maria sen mi tuvaletteydin?"
  "Yok annem mezarından kalktı buraya geldi labavoya girdi." Gözleri şaşkınlıkla açıldı "Yani kör müsün tabi ben girdim. Ne sanıyordun?"
  "Yani senin ikizin şuan bu evde bile olabilir diye düşünüyorum." Gözlerim şaşkınlıkla açıldı ve kahkaha atarak "Ne" dedim. "İkizim mi?" Hâlâ gülüyordum. "Ne yani olamaz mı? Bir kere benim hayal gücüm çok geniştir. Nedense akşam hep aklıma böyle saçma seneryolar geliyor." Daha büyük bir kahkaha attım ve "senin" dedim. Başını olumlu anlamda salladığında oldukça ciddiydi. Birden bende ciddileştim ve "sen ciddisin" dedim. "Evet" dedi. Baya şaşırmıştım  Edwin'in hayal gücünün geniş olduğuna inanamıyordum ve kimse buna beni inandıramazdı. Nedenini bilmiyordum ama Edwin'in hayal gücünün geniş olmadığını düşünüyordum. "Tuvalete giriceksen gir ne bekliyorsun?" Diye sordum. Gerçekten neden girmiyordu. Bana cevap vermeden labavoya girdi ve kapıyı suratıma kapattı. Kendimi tutamadım "insan en azından cevap verir" dedim ve kaldığım odaya gittim.
 
  Ben nasıl buraya gelmiştim? Bunu bile hatırlamıyordum. Odaya girer girmez kapıyı kapattım ve kendimi yatağa fırlattım ve gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım.