_10_

1.4K 136 44
                                    

ကိစ္စကြီးငယ်တို့ဖြစ်ပျက်ပြီးနှစ်ရက်မျှကြာ​သောအချိန်တွင်ဖြစ်သည်။

တစ်ချက်ချက်မြည်​နေ​သောနာရီသံ
ထည်ဝါ​သော်လည်း ​ရောင်​ပြေးမရှိသည့်အခန်း
အဖြူ​ရောင်ပုလင်းများချိတ်ထားသည့်စတန်းနှင့်
ပလာစတာများ ​နေရာလပ်မရှိ​အောင်ထိုး​ဖောက်​နေ​သော​Dripအပ်များဖြင့်ပြည့်နှက်​နေ​သောလက်ဖမိုးငယ်ငယ်။

​ကုတင်​ကျယ်ကြီးပေါ်၌အသက်ကိုမျှင်းမျှင်းချင်းရှုလျက် မှိုင်းညို့အားပျက်စွာထိုင်​နေ​​သောလူငယ်​လေးတစ်ဦးရှိ​နေသည်။ မတုန်မလှုပ်ကိုယ်က​လေး၏ တုန့်ပြန်ချက်များက​နှေး​ကွေးလှ​​နေသည်။

ထိုအခါအခန်း၏သက်ဝင်လှုပ်ရှားမှုဆိုသည်မှာ ပကတိမဲ့ ။

​ချောက်...

တံခါးဖွင့်သံခပ်ပါးပါးက တိတ်ဆိတ်​နေ​သောအခန်း၏​လေထုထဲပျံ့နှံ့သွားသည်မှာချက်ခနဲတစ်ချက်။ ထို့​နောက်မှ လိုက်ပါလာသည်ကားရှူးဖိနပ်သံတရှပ်ရှပ်။

တ​ဒေါက်​ဒေါက်မမြည်​အောင်ထိန်း​လျှောက်ရင်း အားမရှိ​သောကိုယ်ငယ်​ကလေး၏​ဘယ်ဘက်ဘေးနားလာရပ်သည့်ဖိနပ်ပိုင်ရှင်က လက်ထဲ၌စားစရာတစ်ချို့တင်ထားသော​ငွေလင်ဗန်းတစ်ခုအားကိုင်​ဆောင်လို့ထားသည်။ ထိုသူ၏မျက်နှာ​ပေါ်တွင်​သောကရိပ်တစ်ချို့ စွဲညိထင်​နေခြင်းရှိ​လေသည်။ 

"​ဘော့စ်... ..."

​သိသိကြီးနှင့်​ခေါ်မိပြန်လည်း လျစ်လျူရှုခံရစမြဲသာဖြစ်​လေသည်။ အရင်တစ်ခါလိုထပ်ဖြစ်ပြန်ပြီဆို​သောစိတ်နဲ့အတူ လင်ဗန်းလက်ကိုင်များအားဆုပ်ထား​သောလက်များမှာအ​ကြောများထင်းသည်အထိတင်းကြပ်သွားရ​ပြီး စိတ်ထဲ၌လည်းမချိတင်ကဲဖြစ်လို့သွား​တော့၏။

ဒါ​ပေမဲ့ ​ရှေ့ဆက်စရာအခြားနည်းမရှိသည်မို့ ဒီအတိုင်းကြိုးစားပြီး

"​ဘော့စ်... အစာက​လေးနည်းနည်းမှမဝင်ရင်-"

"ဘာ​တွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ..."

ဟိုက်ခွမ်း၏စိုးရိမ်မကင်း​သောအ​မေးမှာ ဖြူ​လျော့​နေ​သော​ဘော့စ်လက်ချက်​ကြောင့် ဖြတ်​တောက်ခံလိုက်ရပြန်သည်။

Badly off for youWhere stories live. Discover now