Sokak Kapanı

10 ; Kalbin Aynası

Keyifli okumalarr!

Bölüm Şarkısı : Can Toğrulca - Boş yere

🖤

Öyleyse uzak dur gözlerimden...

🌼

Aile...

Aile denilen şey bazı insanlar için topluluk olarak kalmak zorundadır mesela. Herkes muhteşem bir aileye sahip, muhteşem bir anne ve babaya sahip değillerdir. Herkesin bu hayatta sınandığı, sınavı varken Asi'nin sınavı da her zaman için ailesizlikti.

Çoğu zaman hissederdi yokluklarını, hastalandığında, ağladığında, üzüldüğünde. Çocuklar anne diye ağlarken Asi her zaman Alaz diye ağlamıştı.
En son eksikliklerini yoğun bir şekilde ilk sahneye çıktığında hissetmişti, midesi bulanmıştı. Bir anne kızından neden vazgeçer? Demişti.

Şimdi de aynı bu şekilde midesine yediği kocaman bir yumruk ve bulantıyla ayakta kalmış öylece kurulan sofraya ve kendisinin yeri olmadığı o masaya bakıyordu. Alaz'la kavga sonrası eve geldiklerinde Soysalan ailesi tümüyle kapıda onları bekliyordu. Ve işin aslı ; oğullarını o şekilde gördüklerinde deliye dönmüşlerdi. Alaz'a bile bir şey dedirtmeden ikisini de arabaya almış kaçarcasına Soysalan malikanesine getirmişlerdi. Alaz'da çok ısrar edememişti esasen.

Çünkü adamların misliyle peşlerine düşeceklerinden emindi ve kendisi olmasa da Asi'yi korumalıydı. Bunu tek başına yapamayacağını bildiğinden krizi fırsata çevirdi ve sesini çıkarmadı. Eve gelir gelmez sofra kurulmuş en başta karınları doyurulması sonrasında ise pansuman yapılması için Neslihan Soysalan program yapmıştı.

Herkes sofraya tek tek yerleşirken, masada kalmayan sandalye bacağına aldığı darbeden ve belindeki ağrıdan yürüyemeyen Asi ise geride kalmış yer kalmadığı içinde ailesizliğin yarasının sızladığını fark etti. O an bu eve hiç gelmeseydim diye düşünmüştü. Bu kadar şey yaşayıp ah etmeyen Asi ise sandalye koyulmadığı için gözleri dolan bir kız olmayı hiç istemiyordu.

Alaz oturduğu sandalyede etrafına baktı daha sonra sağında kalmış başını önüne eğmiş elleriyle oynayan kıza dönmüştü.

"Asi, sana sandalye kalmadı mı kızı-" demesine izin vermedi Alaz. Kadına bir baktı yavaşça sandalyesini geriye çekip eliyle dizine vurdu.

"Gel buraya otur Asi, herkes yerini bilsin." Dediğinde masadaki herkesle birlikte Asi'nin de kafasını kaldırmıştı. Kalbinin teklediğini hissetti kız, elleri de titremeye başlamıştı.

Alaz, kızın şoktaki haline gülmemek için dudaklarını birbirine bastırdı muhtemelen bu yaptığından sonra Asi onu mahvedecekti odada ama değerdi. Kızı kalçasının hemen üstünden tutarak kucağına çekti sertçe oturtu ve masaya yaklaştı sandalyeyle.

Masadaki Serhan Soysalan, Neslihan Soysalan, Ali Soysalan hepsi şaşkındı. Böyle bir hareketi daha önce hiçbir çocuklarından görmemişti ve bunu gören Çağla ise fazlasıyla keyifliydi.

O kadar keyifliydi ki kıpkırmızı olan Asi'ye bakarak göz bile kırpmıştı.

Asi gözlerini kaçırarak tabağa bakmaya başladı.

"Alaz..." dedi Serhan Soysalan. "Oğlum, bunu size kim yaptı?" Alaz rahat bir tavırla çatala batırdığı tavuğu Asi'ye uzatırken aynı rahatlıkla cevap verdi. "Bilmeniz gereken biri değil, babası napacaksın?"

Serhan Soysalan oğlunun sert tavırlarına alışmıştı. Küçükkende yeterince asiydi oğlu. Ama şimdi bütün aile aynı masada aynı evdeyken bu durumun garipliğini de göz önünde bulunduruyordu.