Şarkılar ; Füsun önal, senden başka Mehmet Erdem, Sensiz ben olamam Shamil, yüce tanrım Cem yenel, ben yokken sen hep yalnızsın.
***
„Ona çok güzel bakıyorsun ve bunu görmemiş olması onun aptallığı..." 🍷
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
02.10.2017
Etraftan duyulan kulak tırmalayıcı beş altı çocuğun ağlama sesine kulaklarını tıkıyordu Asi. Minik bedeni, soğuk çokta büyük olmayan odanın sonunda, yere çökmüş dizlerini kendisine çekmiş bir şekilde duruyordu.
"Bırak beni!"
Diye bir haykırış daha duydu Asi, titreyen elleri kulaklarına daha sıkı bastırdı...daha sıkı...daha sıkı...
"Düzgün dur diyorum, sokak piçi yoksa seni gebertir bir köşeye atarım duydun mu lan?"
Gözlerinden akmaya başlayan yaşlarla bir hıçkırıkta kendi dudaklarından duyuldu. O kadar sessiz bir hıçkırıktı ki, kendisi bile duymamıştı ama dudakları öyle titriyor, bedeni öylesine üşüyordu ki, üç gündür hiç bir şey girmeyen midesinin guruldamasını bile hissedemiyordu artık.
Bulunduğu odadan sadece içeri sızan kendisini üç tane üst üste koysalar anca boyunun yeteceği camın arasından ay ışığı kızın ağladığı için parlayan gözlerine değiyordu. En ufak sarsıntıdan alabora olacak harabe odanın içine sızan keskin soğuk buklelerinin arasına karışıp gidiyor Asi'yi daha çok üşütüyordu. İçinden sayıyordu Asi...
Bir, iki, üç,
Daha otuza gelmeden başka bir çocuğun sesiyle olduğu yerde sıçrıyordu sonra unutuyor hıçkırıklarının arasında tekrar saymaya başlıyordu.
"Dizilin hepiniz önüme!" Diyen adamın tanıdık sesinin iğrençliğiyle kusmak istedi Asi. İğrenç ses ; Zafer denen adama aitti. Sadece Asi'nin değil, sokaktaki bir çok çocuğun, çocukluğunun katili bir adamdı. Elini Asi'ye uzatmamıştı bir tek. O kirli eller, bir tek Asi'ye değil onlarca çocuğa kalkmıştı.
Çocukların ağlayışları beyninde yankılanırken dizlerini biraz daha kendisine doğru çekti. Saç dipleri hala çok acıyordu. Sokak çocuklarının kendinde bir şeyi sevmesine, bir şeye bağlanmasına izin verilmezdi belki ama Asi kendi kimsenin okşamadığı o saçlarını çok seviyordu. Up uzundu bir kere, o kadar toza toprağa pisliğe rağmen parlıyorlardı da. Ama biliyordu ki, uzun saç tecrübe ettiğiyle sokakta çokta işine yaramıyor aksine, kendisine bir şey yapmak isteyen direkt saçlarına yapışıyor saçlarını çekiyorlardı.
Ama Asi, daha bugün yaşadığı olayda, Zafer'in kendi saçlarını önce okşayıp daha sonra saçlarından tutarak küçük bedenini duvardan duvara vurmasıyla vazgeçmişti saçlarından. Kesmeliydi, nasıl bilmiyordu ama kesmeliydi.
