Sadya pala talagang mapaglaro ang tadhana. I never thought that destiny would be this cruel to me.
"Clein, C-cael i-is i-in t-the hospital right now."
Rinig na rinig ko ang boses ni ate Kaia mula sa kabilang linya.
Halos hindi maiproseso ng utak ko ang narinig. Ang basong may lamang tubig ay tuluyang bumagsak mula sa pagkakahawak ko.
We rushed to the hospital. Naabutan namin si Ate Kaia kasama ang ilang kabanda ni Kuya Cael sa labas ng emergency room.
"Bawal pong pumasok sa loob." rinig kong saad ng isa sa mga hospital staff.
"Pero kapatid po namin ang nasa loob!" hindi na mapigilan ni Atw Blea na sigawa ang staff.
Niyakap ni Ate Kaia si Ate Blea upang mapatahan. Halos hindi ko makilala si Ate Kaia dahil sa itsura nito. Halatang halata din ang pagbawas ng timbang nya.
Umakyat ako sa rooftop ng ospital.
Hindi malaman kung ano ang gagawin.
Ang bigat bigat na.
Why Kuya Cael?
Seeing him in pain makes my heart weak.
Sumigaw ako sa kawalan. Gusto ko lang ilabas lahat ng sakit at hinanakit na nararamdaman ko, dahil kung hindi ay baka hindi ko kayanin.
First, the lies of the man that I once loved and trusted.
Then, this. My mind cannot process it anymore. It seems like it's already too much.
Umiyak ako ng umiyak hanggang sa gumaan ang pakiramdam ko. Agad kong pinunasan ang mga luhang halos matuyo na dahil sa lakas ng hangin.
Besides, wala naman magagawa ang pag-iyak.
Umuwi ako sa amin para ikuha ng damit si Ate Blea dahil sya ang magbabantay kay Kuya Cael sa ospital. 12 hours kasi ang sched ko kapag sabado sa AnaPhy kaya si Ate Blea muna ang magbabantay at sa susunod na araw ay ako naman.
This past few days wasn't easy for me. It took a lot of courage to continue. Pakiramdam ko ay paubos na ako.
"P-psalm."
His voice. I really miss his voice. But, this isn't the right time to be vulnerable.
Puno ng pagmamakaawa ang mga mata nya. Pero walang wala iyon sa mata kong pagod at pasuko na.
Nalaglag ang ilang printed notes ko at agad ko naman iying pinulot. Naramdaman ko din ang pagdaplis ng strap ng bagpack ko sa balikat. Agad ko itong pinulot para agad na makalayo.
Ramdam na ramdam ko na gusto nya akong tulungan at ramdam ko din ang pagkaawa nito sa akin.
Binalewala ko iyon at nilagpasan sya.
"M-mom, h-hindi ba talaga kayo makakauwi? K-kahit para kay kuya lang. Kuya needs you both. Kahit para kay kuya lang, Mom, Dad." I can't even recognize my own voice. It's full of plea.
"We are processing your papers, Psalm. Ililipat natin ng hospital ang kuya mo. Mas mapapabilis ang pagaling nya if dito sya abroad."
I can't even hear the answers that I want to hear. Parang ang layo layo ng sagot nila sa simpleng tanong ko.
Napamasahe ako sa sentido. Tinitigan ko ang Kuya ko na halos hindi ko na makilala dahil sa mga pasa nito na nasa mukha.
I don't even know who's the reason behind his scars and bruises. Hindi naman kasi sya nag oopen sa amin ni Ate about sa kung ano ang nangyayari sa buhay nya.
At kung sino man may gawa nito, we will make sure that they will pay for what they did for my brother. Mananagot sila sa batas.
The next day, parang wala ako sa sariling naglalakad sa pathway ng ospital.
Agad akong napatigil nang makasalubong nang hindi inaasahan ang dalawa.
Agad akong napatingin sa tyan na hawak ni Rina. Lumalaki na ang tyan nito kaya hindi maipagkakaila ang pagdadalang-tao nya.
Beside her is Zac, nakaalalay sa kamay nito at sa balikat.
Sya ang unang umiwas ng tingin. Habang ako ay naiwang tulala at hindi pa din makapaniwala sa nangyayari.
"Psalm, graduating ako. Hindi pwedeng basta basta lang ako mag transfer sa ibang University abroad." si Ate Blea.
I am convincing her to come with us. Hindi pwedeng maiiwan sya dito.
"Isang taon nalang naman, Psalm. Isang taon nalang. Susunod ako abroad. I promise."
I can't take it but hug Ate Blea for the last time.
This time, she isn't the only one who's sacrificing here. We, the three of us, Ate Blea, me, and Kuya Cael. We are doing this for the sake of us. Walang mangyayari kung magpapadala lang sa emosyon. We need to fight with this.
In order to survive, you need to be brave enough to face the unexpected circumstances. If not, you will be the only one to suffer.
Kuya Cael got comatose for a year. Hindi biro ang mga pasa at sugat na natamo nya sa katawan at lalo na sa ulo. Nagkaron din sya ng brain hemorrhage at posibleng magkaron ng temporary amnesia sabi ng doctor once na nagising sya.
We are expecting this already, but thinking about Ate Kaia, I don't know if she can handle this. Wala din kaming naging balita sa kanya after that day na isugod si Kuya sa ospital. Basta na lamang sya nawala na parang bula.
Iginugol ko ang sarili sa pag-aaral. Pilit kong inaabala ang sarili para lang makalimot. Kahit na alam ko sa sarili ko na hindi ko na makakamit ang latin honors dahil sa transferee ako from the other State University in the Philippines, at isa iyan sa patakaran ng Colleges na pinapasukan ko ngayon.
It took me months before I can finally adjust through my new environment. Good thing is that, mabilis ako mag-adjust. Hindi ako nahihirapan sa ganitong pagkakataon. Na ang tanging nilalabanan ko lang ay ang sarili kong emosyon.
Nakaka-miss din ang dati kong buhay sa Pilipinas. Even my friends, Jia, Trina, and Eli. I really miss their presence.
But for my own sanity .... I deactivated all my social media accounts so just none of them can contact me. So just none of them can know what my current state in life.
Gusto ko lang na sa pagbalik ko ng Pilipinas ay okay na ko.
Na kaya ko na sila ...... syang harapin.
