Friends || Kenan yıldız

2.8

"Kaç defa aradık niye cevap vermiyorsun?!"

"Uyuyordum dedim ya anne."

"Yalan söyleme bana!"

"Annem niye yalan söyleyeyim sana, biliyorsun çok yoğunum yorgun dönüyorum eve direk uyuya kalmışım telefonumda sessizdeydi."

Evin içinde bilmem kaçıncı turumu atarken görüntülü konuşarak annemi ikna etmeye çaldırıyordum.

"İyi.Pilav yapma videosu attım onu izleyerek yaparsın."

"Tamam anne sağol."

Sinirinin gittiğini anlayınca gülümseyerek koltuğuma oturdum.

"Unutma bak. Aç aç gezme oralarda."

"Tamam annem."

"Ablaaa!"

Kadraja Altunay'ın kıvırcık saçları girince gülerek el salladım.

"Özledin mi ablanı?"

"Yoo, niye özleyeceğim koca ev bana kaldı."

İki dakika abla-kardeş gibi davranalım demiştik. Onunda içine etmişti Altunay.

"Odama girersen seni öldürürü- O BENİM KULAKLIĞIM MI?!"

Altunay'ın gözüme sokmaya çalıştığı kullanmaya kıyamadığım kulaklığımı görmemle ayağa kalktım.

"Anne?!"

Ağlamaya yakın çıkan sesim ile annem Altunay'ın kafasına vurup görüntüden çıkmasını sağlamıştı.

"Yok annem senin değil."

"Anne benim o! Pembe bi kere!"

"Annem yalan söylüyo! Senin kulaklığın! Şimdi gidip bir güzel pes oynayacağım!"

Altunay'ın telefondan gelen sesi ile annem yerinde kıpırdanıp anladığım kadarıyla terliğini fırlamıştı.

"Sus çocuk!"

Altunay'ın sesi kesilirken terliği isabet ettirdiğini anlamıştım. Sinirli yüzünü bana çevirip yüzüne tebessüm yerleştirmişti.

"Sonra konuşuruz kızım. Dikkat et."

Konuşmak için ağzımı açacağım sırada arama sonlanmıştı. Boş boş ekrana bakarken başka birinin beni aramasıyla telefonu açıp açmamak konusunda kararsız kaldım.

"Efendim Barış."

"Rahatsız ettim galiba?"

Telefonu kulağıma götürürken az önceki yaşanan olaydan dolayı sesim istemsizce sinirli çıkmıştı.

"Hayır ya. Az önce gergin bir an yaşadım ondan dolayı."

Kendimi geri koltuğa atarken sesimin tonuna dikkat etmiştim.

"Anladım... Buluşalım mı diyecektim tabi müsaitsen?"

"Olur. Bana gel istersen."

Dışarı çıkmak istemiyordum. Çok sıcaktı ve bugün gezme günüm değildi. Uyuma günümdü.

"Olur. Gelirken birşeyler alayım mı?"

"Kendini getirsen yeter. Ben konumu atıyorum."

Telefonu yavaşça kulağımdan çekerken vedalaşıp telefonu kapatmıştık. Konumu atarken gözümü bir saniyeliğine evde gezdirdim.

Ahıra dönmüş...

Telefonu masanın üzerine koyup ayağa kalktım. Barış evimi böyle görmemeliydi.