Everyone needs a saver

7. Roos

Ben ik dood? Ik zie niets meer. Ik hoor wel nog mijn eigen gedachten. De buitenwereld lijkt onbereikbaar. Mijn gedachten zijn wazig. Niets lijkt nog belangrijk. L-lang zal ik dit niet v o l h o u d e n...

Ik probeer mijn ogen open te krijgen, maar het lukt niet. Na de derde keer lukt het eindelijk. Het licht in de kamer is fel. Te fel. Snel doe ik mijn ogen weer dicht. Heb ik het gedroomd of zag ik een jongen met warrig blond haar zitten? Weer doe ik mijn ogen open. Ik had het niet gedroomd. Hij zit daar zijn huiswerk te maken met zijn oortjes in. Er komt een verpleegster binnen. Ben ik in het ziekenhuis? Wat is gebeurd? Ik weet het niet meer. Mijn hoofd bonkt. Ik probeer na te denken. Stukje voor stukje komt alles terug. Hanna, Josh, Sam, Liam en Emma. Em. Alleen aan haar denken maakt me verdrietig. Of ik het nu wil of niet, tranen stromen over mijn wangen. Liam komt naar me toe. Ik moet me concentreren om te verstaan wat hij zegt:

'Hey, je bent wakker. Rustig maar, alles is oké. Het is normaal dat je je niet alles meer herinnert. Het komt wel terug. En anders vertel ik je het wel. O, man, wat ben ik blij dat je wakker bent!'

Twee open armen komen op me af. Ze sluiten zich rond me. Vlinders dwarrelen in mijn buik. Ik herinner me nu bijna alles. Maar donderdag, wat is er die dag gebeurd? En de dagen daarna? Welke dag is het zelf? Liam gaat wat naar achteren en kijkt in m'n ogen. De verpleegster zegt dat alles in orde is en verlaat de kamer. Nu zijn we alleen. Waar zijn mama en papa?

'Liam, wat is er donderdag gebeurd? En welke dag is het vandaag?'

'Het is vandaag dinsdag.' De rest van mijn vraag negeert hij. Is er iets ergs gebeurd? En hoe komt het dat ik me na woensdag niks meer herinner? Is Liam ergens schuldig voor? Ik hoop het niet. Liam is mooier als hij lacht. Serieus, ik denk aan zijn lach als ik in het ziekenhuis lig en niet meer weet wat er gebeurd is. Liam kijkt bezorgd. Misschien is er bij hem thuis ook iets gebeurd. Maar waarom is hij hier? En niet mama en papa? Alsof hij mijn gedachten kan lezen geeft hij antwoord op mijn vraag:

'Je vader is al vijf dagen onbereikbaar en je moeder heeft een meeting. Ik zal haar straks sturen dat je wakker bent.' Hoe wist hij dat ik aan mijn ouders dacht? Het is allemaal zo veel. Ik voel mijn ogen weer dichtvallen. Liam legt wat kussens goed en legt me neer. Een paar seconden daarna val ik al in slaap.

Als ik wakker word, zit Liam nog steeds te studeren. Hem daar zo zien zitten geeft mij vlinders in mijn buik. Maar hij is populair, knap, grappig, lief en heeft goede punten. En wat ben ik? Tegenover hem ben ik niets. Hij is de droomjongen uit de boeken die ik altijd lees. De jongen die aan het einde van het verhaal toch dat saaie meisje leuk vindt. Maar ja, in de boeken... Zijn haar valt voor zijn ogen, ik wil naar hem toe gaan en het uit zijn ogen vegen. Maar ik heb amper de kracht om rechtop te gaan zitten. Wacht eens? Vandaag was het toch dinsdag? Heeft hij geen school? Hij is toch niet aan het spijbelen?

'Heb je geen school?'

Hij kijkt op. Duizenden vlinders zijn wakker geworden in mijn buik. 'De hele namiddag viel uit.'

'Hmm', zeg ik terwijl ik probeer om niet rood te worden. Mislukt. Zijn telefoon begint te trillen en hij loopt naar buiten. Ik kijk naast me en zie een doosje paracetamol en een glas water staan. Flits. Pijnscheut in mijn hoofd. Wat was dat? Het aanzicht van het doosje deed me aan iets denken. Maar ik heb zo'n hoofdpijn. Ik leg me neer en probeer te bedenken van wanneer de herinnering zou kunnen zijn. Nog een flits. Brug. Bos. Paracetamol. Mes. Dood.