Hate to love ~ minsung

5. Bölüm

Arkadasimler bazılarınız 2. Bölümü okumamışlar hatırlatayım dedimm

____________________________

O gece, rüyamda babamı gördüm. Onun güler yüzü ve bana olan güveni sanki yanı başımdaydı. Bana, her şeyin düzeleceğini ve güçlü kalmam gerektiğini söylüyordu. Uyanınca rüyanın etkisiyle dolup taşmıştım; babamın hatırası, her zamanki gibi bana güç veriyordu. Ama o gün okulda farklı bir şey hissettim, sanki bir fırtına yaklaşmaktaydı.

Okula vardığımda, gözlerim Minho'yu aradı. Onun sert bakışlarını üzerimde hissetmek bir rutin haline gelmişti, ama bu defa bir şeyler farklıydı. Göz göze geldiğimizde, yüzündeki ifade donuktu, sanki o da bir şeylerle savaşıyordu. Gün boyunca bana dokunmadı, ne bir laf attı ne de zorbalık yaptı. Bu beni şaşırtmıştı çünkü her gün bir şeyler söylemek için fırsat kollardı.

Günün ilerleyen saatlerinde, yine kütüphaneye gittim. Kitaplar arasında kaybolmak ve kendimi şiirlerimle ifade etmek, bu karmaşık dünyada kaçış noktam olmuştu. Birkaç saat geçtikten sonra, kütüphane boşalmaya başladı. O sırada Minho'nun sessizce kütüphaneye girdiğini fark ettim. Başımı kaldırıp ona baktım ama göz göze gelmekten kaçındım. Aramızda bir sessizlik vardı, ama bu sessizlik hiç de rahatsız edici değildi.

Minho, ağır adımlarla yanıma yaklaştı. Bir süre duraksadı, sonra alçak bir sesle, "Sen neden hep buradasın?" diye sordu. Onun bu ani yumuşak tavrı beni şaşırtmıştı.

Bir an için ne cevap vereceğimi bilemedim. "Burası... sakin. Yazıyorum," dedim sessizce.

"Yazıyorsun, ha? Ne yazıyorsun peki?" diye devam etti, hala o beklenmedik yumuşak ses tonuyla.

İlk başta tereddüt ettim. Ona şiir yazdığımı söylemek... Kendimi açığa çıkarmak anlamına gelirdi. Ama o an, neden bilmiyorum, ona gerçeği söyledim: "Şiir yazıyorum. Babam için..."

Minho'nun yüzünde bir anlık bir şaşkınlık belirdi. Sonra sessizce yanıma oturdu ve gözlerini yere dikti. O an ikimiz de sözlere ihtiyaç duymadık. İkimizin de içinde başka bir şey vardı, belki kaybettiğimiz ya da bulmaya çalıştığımız bir parça.

Minho, bir süre sessiz kaldıktan sonra, "Babam yok..." dedi alçak bir sesle.

Ona bakıp gözlerindeki buğuyu gördüğümde, sanki ilk kez onu anlamaya başlamıştım. O da benim gibi bir şeyleri kaybetmişti. O an, Minho'nun maskesinin ardında bir insan olduğunu fark ettim.

____________________________

Sence Minho doğru mu söylüyor

Oy ve yorum atarsanız sevinirim 💋❤️‍🩹