Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koray
Arabadan aşağı indim Antalya'da en sevdiğim şey sahiliydi o güzel Deniz kokusu . Abimi bekliyordum Melih kendisi ailemdeki tek kişiydi eski ailem evet benim bir abim vardı beni Fırat'tan kurtarmaya çalıştı ama başarısız oldu en son Kanada'ya gönderdiler ve şimdi bügün buraya geleceğini öğrenmiştim 2 yıl sonra abimi görcektim abim zevkli bir insandı arabalara çok düşkündü numarası bende yoktu bizi birbirimizle konuşturmamışlar. Büyük bir arabanın gelmesi ile gözlerimi oraya çevirdim abim gelmişti hayata bana en değer veren kişi koşup kucağına atladım ben ona yapışmışken oda saçlarımda öpüyordu . "Çok özledim seni" dedi eğer abimi biraz tanıyorsam şu an gözleri dolmuştur. Ve hiç şaşırmamıştım yeşil gözleri dolmuştu ben ondan farksız ağlıyordum. "Bende" dedim ve sıkıca sarıldım sanki onu benden alacaklarmış gibi gitmesini istemeyen çocuk gibi sıkı sıkı sarıldım.
Sonunda bir yere oturduk. "Eee güzelim dökül bakalım" anlatacağım çok şey vardı ama abimi de üzmek istemiyordum . "Asıl sen dökül abicim Kanada'da havalar nasıldı" abim beni o kadar iyi tanıyordu ki kahkaha atması bir oldu. "Anlat anlat sen" en son kurtulamıcamı anladığımda başımdan geçen her şeyi tek tek anlatım.
"Şerefsiz" dedi sonunda sinirlenmişti benim yanımda küfür etmezdi de zaten ama içinden etiğine eminim. "Geçti artık abi bak iyiyim ben hem seni gördüm şimdi daha iyiyim" "Güzelim benim eğer abinlelerle sıkıntı yaşıyorsan bende kalabilirsin hata istiyorsan direk seni yanıma alıyım birlikte yaşayalım" bu teklif ne kadar güzel olsada ben aileme çok alışmıştım artık onları ailem gibi görüyordum ama abimde çok seviyordum nasıl olacaktı. Abim sesizliğimden anlamış olacaki. "Benim küçük kardeşim ben sadece üzülmeni istemiyorum tamam mı. Yoksa ailenle yaşaman beni üzmez" Yanaklarımı avuçlarının içine alıp başıma bir öpücük kondurdu. Biraz daha oturduk sonra restoranda yemek yedik. Arabada gidiyorduk beni eve bırakacaktı.
"Abi" "Efendim güzelim" "Ne olursa olsun sen hep benim abim olacaksın değil mi" "O nasıl söz Masal ben tabi hep senin abin olucam benden kurtuluşun yok sende hep benim minik prensesim olucaksın." dedi benim yüzümde kocaman bir tebessüm oluştuğunda oda gülmüştü. Eve hemen varmıştık sanki vakit o kadar çabuk geçmişti ki ben ayrılmak istemiyordum. "Abi sende gelsene hem ailemle tanışmış olursun" "Ee tamam o zaman tanışalım bakalım abi tayfasıyla" Ben mutlulukla arabadan indim ve birlikte kapıya geldik abim onları tanımıyordu çünkü Fırat beni dışarı göndermezdi abimi de ben nedenini anlamıştım ama abim nedendi insan öz evladına bunu yapamaz yapabilir mi.
Kapıyı çaldım annem kapıyı açtığında ona sarılıp öptüm oda beni öpüp abime baktı. "Abim" "Hoş geldin buyur gel içeri" annem çok sıcak kanlı yaklaşmıştı bu beni mutlu etmişti abim başıyla onaylayıp içeri girdi bende yanında yürüyordum. Salona geldiğimizde herkes bana dönmüştü sonrada abime bu bakışlar beni Korkutmadı desem yalan olurdu valla korkuyordum. En iyisi sadece gelmekti abimin elini tutup babamın önüne geçtim. "Babacım abim sizinle tanışmaya geldi" babam ilk bir duraksadı sonrada gülümseyip kalktı . "Hoş geldin Masal bahsetmişti ben Aytekin" "Memnun Aytekin bey bende Melih" Abimle babam el sıkıştı . Sonra kafamı abilerime çevirdim biraz kıskanmışlardı sanırsam bu beni güldürdüğünde. Abim annemlede tanıştı. "Bak abicim bunlarda abilerim" dedim Onlar kalkmayınca ben gitim. "Bu en büyük Koray" "Memnun oldum" dedi abim elini uzatı. Koray abime öldürcekmiş gibi bakıyordu en sonunda elini uzatı abimin yüzüne baktım onunda pek bir farkı yoktu gerçi. "Tamam. Bu Aras,Sarp,Okan abim,Deniz" "Memnun oldum" dedi hepsinde kafalarını eyvallah derecesine saladılar bir birlerini bakışlarıyla yemeleri beni hem geriyor hemde güldürüyordu. "Son olarak Buda canım ikizim Miran" Abimlerim aksine abim ona güler yüzle bakmıştı miranda aynı şekilde. "Memnun oldum Miran" "Bende" dedi .
