zimno, choć grudzień nieco pasywny, Odo niczym bajkowy kot
przeciąga na śniegu, czarne futro – lśni
od feomelaniny. nawis z kontrastu strąconych sopli
zagrały jak Jankielowe cymbały gdy grzbietem po nich
przeciągnął, upuścił pazurki w śnieg jak drążki z palców
wypadły. pod parapetem to koncert – a gra czarny kocur
śnieg sypie. wozownię, bociana gniazdo przyprószył, żuraw
kłania się studni. ogródek lecz nie u tej panny Zosi szczęka ząbkami
z zimna. kot nie „wykrada się z łozy" i nie „prześmiga po łące"
w „jarzyny" nie „skacze" czy „sad" – bo nie potrafi – jak w epopei
u pana Wieszcza – w księdze XI – i w wierszu: cztery osiem dziewięć.
to inna duchowa pora roku. w zamian masz...
bożonarodzeniowy śnieżny fluidów kutner i blask słońca,
roztkliwia Muzy nad innym zupełnie folwarkiem, a ślepia tego kota
Odo są szkliste i cierpkie, jak szron – w likierze benedyktyńskim
—
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
CZYTASZ
Tradycje
PoetryW skład zbioru wchodzi więcej, bo aż 20 wierszy nawiązujących zarówno do kanonów romantycznych jak i klasycznych. Są konstrukty zbliżone do fantastyki słowiańskiej, dwa utwory subiektywne, zahaczające o tematy z pogranicza psychologii. Inne, z szacu...
