ONWEER IN M'N HOOFD || mabbie

𝓖𝓮𝓮𝓯 𝓶𝓮 𝓮𝓮𝓷 𝓻𝓮𝓭𝓮𝓷 𝓸𝓶 𝓽𝓮 𝓫𝓵𝓲𝓳𝓿𝓮𝓷

Robbie kijkt nog steeds naar de jongen die op de rand van de brug staat, kijkend naar de weg die onder de brug zit. Af en toe rijd er een auto onder hun, maar door het slechte weer is er weinig verkeer op de weg.

Robbie slikt zachtjes. Wat moet die nu doen? Hoe stop je iemand van zelfmoord pleging? Want het is duidelijk dat dat zijn idee is. En hij wil dat voorkomen, het enige probleem is dat Robbie niet weet hoe.

Hij ziet hoe de blond zijn handen de reling achter hem los laten, wat het enige was dat er voor zorgde dat hij niet opeens voorover zal vallen. Als hij nu zijn evenwicht verliest zal het klaar zijn. Dan zal Robbie aan moeten zien hoe hij over de rand valt, het geluid moeten horen van zijn lichaam die na die meters de grond raakt.

Dan beweegt hij zijn voet iets naar voren zodat die echt op de rand staat, Robbie's ogen vergroten en angst onstaat in zijn borst.

Hij wil dit niet mee maken. Hij kan niet gaan kijken hoe iemand zelf moord gaat plegen. Hij weet nu al dat die dat niet aan kan.

"Hey!" Dat was het eerste wat er in hem op kwam om zijn aandacht te krijgen. Zijn voeten bewegen richting de brug, steeds snellere, grote stappen nemend om zo snel mogelijk, en hopelijk op tijd bij hem te komen.

Hij draait zijn hoofd even naar hem, als teken dat die hem heeft gehoord maar zegt dan niks en draait weer terug.

Robbie scheld zachtjes, hij heeft serieus geen enkel idee hoe die dit moet aan pakken. "Hey," Herhaald Robbie zachter zodra die in de buurt is. "Dit is niet de oplossing."

Grappig eigenlijk, dat hij die zin tegen iemand anders zegt terwijl die zelf ook suicidaal is en vaak genoeg op zijn plek heeft gestaan.

Even is het stil, en Robbie begibt te twijfelen of die hem uberhaupt heeft gehoord voor die met een gebroken stem op spreekt. "Het lijkt de enige oplossing."

Robbie slikt zachtjes, die woorden maar al te goed begrijpend. Soms zit het allemaal zo tegen, heb je zoveel mentale pijn en lijkt niks te helpen. Alsof de enige manier om je hoofd rustig te krijgen het allemaal beindigen is.

Maar dat is het niet, deze jongen heeft vast famillie, vrienden, mensen die om hem geven, die hij niet achter zich kan laten. Mensen die om hem geven. Die het leven waard zijn.

"En je famillie? Vrienden? Ga je die zo maar achter laten?" Vraagt Robbie dan ook, hopend door zijn geliefdes op te brengen hij in ziet dat mensen om hem geven. Dat ze niet het nieuws willen krijgen dat Matthy er niet meer is.

"Die heb ik een brief gescrevem," Fluistert de blonde jongen terug. "Het is al te laat."

"Dat je die brieven hebt moetem schrijven laat alleen maar zien dat je juist een reden hebt om dopr te vechten. Was er niemand of niks meer voor je op aarde, had je nooit die brieven geshreven."

Even is het stil, alsof hij zijn woorden moest laten bezinken. "Het doet te veel pijn, ik kan dit niet langer meer."

Hij schuifeld nog wat naar voren, sn Robbie's ogen vergroten in paniek. Shit, wat nu? Hij kan dit niet mee maken, en die jongen zijn geliefdes verdienen dat niet, hij verdient het niet om nu alles te stoppen.

"Hey, ik beloof je dat alles goed komt. Uiteindelijk zal alles goed komen, maar dan moet je nu bij de rand weg komen." Die woorden lijken hem niks te doen. "Kom op, Man. Je gaat me nu niet traumatizeren door dit voor mijn ogen te doen!"

Die woorden lijken wel wat te doen aangezien hij stil staat. Matthy weet natuurlijk maar al te goed hoe het is om gatraumatizeerd te worden door iemand met je eigen ogen zien dood gaan. Dat kan hij iemand anders niet aan doen.

De blond zegt niks maar draait zich langzaam om, zijn handen plaats die om de reling om zichzelf er over heen te helpen.

Robbie haalt opgelucht adem als beide voeten weer op de grond staan, aan de goeie kant van de reling.

Matthy kon het hem niet aan doen, iemand anders die trauma's geven, hij kon Robbie niet het zelfde aan doen, wat ook de reden is dat hij hier stond. Want straks staat hij hier ook opeens, maar dan is het zijn schuld. niet wetend dat hij hier vaak genoeg heeft gestaan, en vaker zal staan in de toekomst.

758 woorden.