ONWEER IN M'N HOOFD || mabbie

𝓰𝓮𝓮𝓷 𝓻𝓾𝓼𝓽 𝓸𝓶 𝓶𝓮 𝓱𝓮𝓮𝓷

Robbie gaat zitten op de vloer, zijn telefoon in zijn hand terwijl die met zijn andere hand een plastic zakje uit zijn tas vist.

In het zakje zit een broodje belegd met kaas die hij de avond er voor heeft klaar gemaakt voor zijn school dag.

Momenteel is het lunch pauze, en bevind de jongen zich in het muziek lokaal.

Niet dat de jongen ook maar iets met muziek heeft, en hier graag in zijn vrije tijd zit, maar het is hier rustig.

Hij heeft geen mensen om zich heen, niet die blikken op hem al hij weer eens alleen aan een tafel gaat zitten.

En misschien nog wel het beste; niemand die toe kijkt hoe die eet.

Robbie is niet echt tevreden over zijn gewicht, en zou graag wat kilo's verliezen, maar hij wil het niet op een ongezonde manier doen. En dus blijft hij wel eten. Alleen vind die het lastig als mensen naar hem kijken, of als hij het gevoel heeft dat ze naar hem kijken.

Soms gaat hij wel de ongezonde manier aan, als hij te lang in de spiegel kijkt is er soms een stemmetje dat hem verteld dat het oké is om een maaltijd over te slaan. Of die maaltijd juist in de wc laten belanden doormiddel van een vinger in zijn keel.

Maar hij wil het niet, hij wil niet ook nog serieuze eet problemen krijgen bij de rest van zijn problemen, dat probeerf hij dus ook tegen te houden. De ene dag lukt dat beter dan de ander.

Daarom brengt hij altijd zijn pauzes in deze ruimte door, de leraren lijken er geen probleem mee te hebben en openen graag de deur voor hem. Ze snappen dat hij het fijn vind om zijn pauze hier door te brengen.

Hij had Matthy ook uitgenodigd, na die hem had uitgelegd wat de reden was tot zijn paniek aanval. Robbie had hem verteld dat hij het niet zal door vertellen, en zoizo niemand had in deze school om het te vertellen. Daarna legde hij uit dat hij hier de lunch door bracht, en hij ook hier mocht komen als die wou, als die even een rustige plek nodig had.

Alleen liep Matthy na de les een andere richting uit, richting de kantine terwijl Rob naar hier liep.

Dus het lijkt er op dat Robbie alleen zijn lunch moet door brengen. Hij weet niet of hij daar blij mee is of niet.

Aan de ene kant is dit zijn comfort plekje, waar die rustig alleen kan zitten, dus waarom hij hem vertelde dat Matthy er bij mocht zitten snapt Robbie zelf ook niet zo goed.

Aan de andere kant voelt hij een soort verantwoordelijkheid over de jongen, zo ver Robbie weet is hij de enige die af weet van zijn poging en zijn mentale status. Hij heeft het gevoel alsof die er voor moet zorgen dat Matthy het niet allemaal beindigt. Dat hij weer zich zelf word. Misschien is dat de reden dat hij Matthy had uitgenodigt.

Door die bond die hij tussen hen voelt, wat hij ergens wel eng vind. Hoe kan je een band voelen met iemand die je eigenlijk helemaal niet kent?

Een zachte klop op de deur haalt hem uit zijn gedachtes. Robbie fronst zijn wenkbrauwen als die naar de tijd kijkt.

De leraar komt altijd de laatste vijf minuten van de pauze om spullen klaar te zetten voor de volgende les. Maar nu duurt de pauze nog twintig minuten.

Tenzij hij heel wat klaar moet zetten was blijkbaar vijftien minuten langer duurt weet die niet wie het kan zijn.

"Ja?" Toch verteld hij het persoon om binnen te komen, hij kan ze moeilijk vertellen weg te gaan, wat als het wel opeens de leraar is die voor één of andere reden eerder binnen kwam.

De deur gaat open, en er staat geen leraar. Nee, Matthy staat daar, onzeker naar de vloer starend. In één hand houd hij zijn tas beet die over zijn schouder heen hangt, in zijn ander heeft die zijn mobiel.

"Geld je uitnodiging nog?" Vraagt hij met een zachte stem. "De kantine was toch wat te druk voor mij."

Robbie glimlacht geruststellend naar hem, en klopt naast hem op de vloer. "Kom maar."

705 woorden.