ONWEER IN M'N HOOFD || mabbie

𝓢𝓸𝓶𝓼 𝔃𝓲𝓽 𝓮𝓻 𝓸𝓷𝔀𝓮𝓮𝓻 𝓲𝓷 𝓶'𝓷 𝓱𝓸𝓸𝓯𝓭

Matthy zijn been trilt uit nerveusheid als die op de bank zit in de woonkamer, zijn ouders zitten in de stoelen tegenover hem, met bezorgde ogen op hem gericht, maar zijn ogen blijven gefocust op het glas water in zijn handen. Hij wil ze niet aan kijken, bang dat die gelijk breekt.

"Lieverd," Start zijn moeder uiteindelijk na een lange stilte. "Papa en ik maken ons zorgen om je, kan je ons alsjeblieft vertellen wat er allemaal in je hoofd speeld?"

Matthy slikt zachtjes, dat ze bezorgd waren wist die ook wel. Hun blikken gaven dat wel weg.

Maar of die er over wil praten is een ander verhaal. Matthy is altijd al iemand geweest die redelijk in zich zelf gekeerd is. Hij praat niet graag, is liever het luisterende oor. En om dan nu over zoiets dieps te praten als het overlijden van zijn broertje, en welk effect dat op hem heeft wilt die al helemaal niet.

Maar hij kent zijn ouders, en weet dat ze door zullen vragen tot die toe geeft. Tot die breekt en alles toe geeft. Misschien kan die het dan maar beter gelijk op tafel leggen.

"Het is gewoon lastig," Zegt Matthy zachtjes. "Sinds Ezra.." Het woord krijgt die niet eens zijn mond uit. "Ik blijf het telkens maar opnieuw zien, hoe die werd geraakt."

Matthy was de enige van zijn famillie die het zag gebeuren, hoe Ezra werd aangereden. Hij zag hoe die is dood gegaan, en die beelden blijven maar terug komen. Vooral als die slaapt is het een groot probleem. Hij is al zo vaak midden in de nacht wakker geworden na een nachtmerrie waar die het ongeluk opnieuw zag. Hij heeft al maanden lang geen goeie nacht rust gehad.

"En ik had het allemaal kunnen voorkomen, mama." Matthy's stem breekt en de eerste tranen verlaten zijn ogen. "Als ik dertig seconden later mijn telefoon had gepakt had ik het gezien. Hem kunnen stoppen. Ik had kunnen voorkomen dat Ezra hier niet meer is. Het is allemaal mijn fout. Het had nooit Ezra mogen zijn." Snikt de jongen. "Hij is- was nog zo jong, hij had nog een heel leven voor hem en door mij kan die dat nooit meer leven. Ik had het moeten zijn, niet hem. Ik wou dat ik het was."

De laatste zin zorgt er voor dat ook de tranen in de volwassenen hun ogen springen. Ze zijn net hun jongste zoon kwijt geraakt, en nu zegt hun oudste dat hij het had moeten zijn. Dat hij wilde dat hij het was.

"Matthyas," Fluistert zijn vader, hem aan kijkend met zorg in zijn ogen. "Zeg dat niet jongen, dit is niet jou fout. Jij kon er niks aan doen dat Ezra de weg op rende en werd geraakt. Dit is niet jou fout oké? En mama en ik zijn zo blij dat je hier nog bent. Zeg alsjeblieft nooit meer zo iets!"

Matthy zijn snikken worden luider en de tranen verlaten zijn ogen sneller. De geluiden van zijn gesnik is een hart verscheurend geluid voor zijn ouders.

De vrouw twijfelt niet en staat op, zoxh naast de blond laten vallen en de breekbare jongen in haar armen trekkend. Ze streelt door zijn haren, net zoals ze deed toen die een baby was en verdrietig was voor een domme reden.

Alleen is dit geen domme reden, en heeft die alle recht om verdrietig te zijn. "Lieverd, misschien is het beter voor je als je wat hulp krijgt met dit allemaal te verwerken." Zegt zijn moeder zachtjes.

Ze hadden het hier al vaker over gehad zonder Matthyas, ze zagen hoe erg Matt hier mee zat, en twijfelde langere tijd om proffesionele hulp in te schakelen.

Maar ze kunnen niet langer wachten, hun kind heeft hulp nodig voor die er zelf onder vergaat.

"Wat?" Fluistert de blond wie nog steeds verstopt zit in de vertrouwde armen van zijn mama.

"Matthyas," Start de man. "We willen je aanmelden bij een therapeut."

_

660 woorden.