"Soms zit er onweer ik m'n hoofd. Is m'n hele lijf verdoofd. Krijg ik geen adem, geen rust om me heen."
Twee jongens, beide met mentale problemen, ze willen niet langer meer door. Op een avond besluiten ze er een einde aan te maken, maar als ze bij...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Daar sta je dan weer. Voor de spiegel, rode ogen van het huilen, en het enige wat je kan zien zijn al je imperfecties. Je te kleine, dikke lichaam. Je haar dat nooit goed zit, je kleding die niet goed over je lichaam heen valt. Alles.
Zuchtend draait Robbie zich om, laat zich op zijn knieën vallen voor de wcpot. Twee vingers gaan zijn keel in en al snel ligt alles wat die vandaag had gegeten in de wc pot.
Het schuldgevoel waar hij de hele tijd mee rond liep sinds het avond eten had nu weg moeten zijn, maar dat is niet het geval.
Robbie heeft nog steeds dat schuldgevoel, het enige verschil is dat het nu komt door dat hij zichzelf heeft laten over geven.
Hij wil gewoon van zichzelf kunnen houden, niet elke ochtend het ontbijt over slaan, niet lunch skippen, niet zijn avond eten in de wc laten belanden.
Maar als hij in de spiegel kijkt kan hij zijn onperfecties tellen, alles ziet er verkeerd uit in zijn ogen.
Hij kan de stemmen horen van die personen van zijn school, die woorden die hem kapot hebben gemaakt. Dat hij te dik is, te klein. Dat niemand ooit van hem zal houden als hij er zo uit ziet.
En Robbie luisterde naar die personen, hij is gaan sporten, minder tot niks gaan eten, op het internet opzoeken hoe je snel kan afvallen. Hij wil gewoon dat het pesten stopt, dat hij niet meer met een angstig gevoel door de gangen van zijn school door loopt.
Maar het is nooit genoeg, het maakt niet uit hoe veel dunner hij is geworden, de woorden blijven maar komen.
En daar door is Robbie ze gaan geloven. Wil hij er bij horen moet die afvallen, als hij dunner word zullen mensen hem mogen. Dat is een feit. Dus hij doet zijn best maar het werkt gewoon niet.
Robbie moet meer gewicht verliezen, maar in dat proces in hij ook zichzelf verloren.
In een huis een paar straten verder op zit Matthyas het Lam, in zijn kamer op zijn nieuwe bed. De dozen staan nog ingepakt in zijn kamer, maar hij heeft de energie niet om die uit te pakken.
Ze zijn vandaag hier ingetrokken na Ameide te hebben verlaten. Het is lastig voor hem, een nieuwe plek, Eindhoven is zoveel maler drukker dan Ameide.
Hij mist Ameide. Hoe rustig het daar was, hoe veel kleiner, hij mist zijn vrienden daar.
Maar wie hij het meest mist is zijn broertje, Ezra. Maar die zou die de rest van zijn leven moeten missen, het is allemaal zijn schuld.
Het is door hem dat Ezra die dag was aangereden. Als hij aan het opletten was had hij gezien hoe de voetbal de weg op was gekomen, en hoe Ezra er achter aan rende.
Toen hij het door had was het al te laat, een klap volgde en Matthy was naar binnen gerend om zijn ouders te halen.
Zijn jonge broertje was naar het ziekenhuis gehaast, maar ze konden niks meer voor hem doen, hij had het niet overleefd.
Die dag ziet hij elke dag nog voor hem, hoe Ezra daar lag, hoe die gereanimeerd werd voor die naar het ziekenhuis werd gebracht waar zijn hart het weer begaf, dit keer was het te laat, en konden ze hem niet meer redden.
En het maakt niet uit hoe vaak hem word verteld dat dat niet zijn schuld is, want dat is het wel. Als hij niet even dat appje ging versturen had hij nog naar Ez gekeken, dan had hij dit allemaal kunnen verkomen.
Dan was hij nu nog in Ameide, zonder dst trauma, zonder zijn open huid, zonder zijn rode ogen, zonder dat schuld gevoel.
