ONWEER IN M'N HOOFD || mabbie

𝓓𝓪𝓽 𝓱𝓮𝓽 𝓶𝓲𝓳 𝓿𝓪𝓷𝓷𝓪𝓬𝓱𝓽 𝓷𝓲𝓮𝓽 𝓫𝓮𝔃𝓲𝓰 𝓱𝓸𝓾𝓭𝓽

De weg terug naar huis was stil, het was een ongemakkelijke maar fijne stilte. De brunet, die Robbie heet liep naast hem, wat er voor zorgde dat hij niet aan alles dacht wat er zojuist was gebeurd.

In plaats daar van hield hij zich bezig met Robbie, hoe zijn haar doorweekt aan zijn voorhoofd plakte door de regen dat ondertussen is gestopt.

Ook viel de sigaretten geur hem gelijk op, wat gemixed is met zijn eigen geurtje. Hij vind de geur van Robbie niet eens zo heel naar, op één of andere manier mixede het precies goed met elkaar, het past ook wel bij hem.

Ook viel zijn lengte hem op, hij is kleiner dan een gemiddelde jongen van zijn leeftijd, maar ergens vind hij het wel schattig.

Maar ook vraagt hij zich af wat die buiten deed in die verschrikkelijke regen. Waarom was die niet thuis in zijn droge huis? Waarom zou hij door de regen gaan lopen?

Iets zegt hem dat er iets gaande is, maar hij kent die hele jongen niet, hij kan niet zo maar van dingen uit gaan, en dus zegt die er niks over.

In plaats daar van stopt die voor zijn huis. "Dankje wel voor het thuis brengen."

De kleine brunet glimlacht en knikt naar hem. "Dat is oké. Ik moest zoizo die kant op." Hij wijst naar het einde van de straat, en het stelt hem wat gerust dat Robbie niet helemaal is gaan omlopen voor hem.

Matthy knikt. "Nog maals bedankt."

Robbie glimlacgt waarna die zich omdraait en weg begint te lopen. Matthy twijfelt even, hij weet niet precies wat het is. Maar hij wil niet dat Robbie gaat. Op één of andere manier voelt die zich rustiger met hem. Maar om hem te vragen om nu te blijven is wel raar, toch?

"Robbie!" Zijn naam verlaat zijn mond voor die er over na kan denken.

Hij draait zich om naar Matthy, en kijkt hem vragend aan.

"Zou ik, uh zou ik misschien je nummer mogen?"

Robbie zijn lippen krullen omhoog.

"Niet op die manier!" Voegt Matthy snel toe, zijn wangen kleuren roder. "Het is gewoon, je hielp me best wel met mijn paniekaanval, en uh, uhm."

"Het is oké, ik snap je. En je mag mijn nummer hoor." Glimlacht Robbie naar hem.

Matthy glimlacht terug, hij weet niet precies waarom die hem niet gewoon kon laten door lopen.  Hij kent die hele guy niet eens, maar hij kon het gewoon niet. Iets zei hem dat die het contact niet kon verbreken, en dus doet die dat maar niet. Zijn telefoon nummer vragen leek hem de beste optie, hij kan hem dan appen wanneer die wil. En stel hij bedenkt zich kan die het nummer gewoon verwijderen.

Robbie neemt de telefoon aan die Matthy uit houd na die hem uit zijn broekzak heeft gehaald en opem heeft gezet op contacten.

'Robbie' vult die boven aan in bij contact naam, gevolgd door zijn telefoon nummer. Hij klikt op opslaan en geeft zijn mobiel terug.

"Hier, je kan me appen als er wat is, oké? Of als je gewoon wilt praten." Verteld Robbie hem, de telefoon terug gevend.

De blonde jongen knikt. "Zal ik doen."

Dit keer verlaat Robbie hem echt, en maakt Matthy zijn weg naar de voordeur van zijn huis, wetend dat zijn ouders zoizo met hem willen gaan praten, iets waar Matthy geen behoeftes asn heeft.

566 woorden.