ONWEER IN M'N HOOFD || mabbie

𝓲𝓼 𝓶'𝓷 𝓱𝓮𝓵𝓮 𝓵𝓲𝓳𝓯 𝓿𝓮𝓻𝓭𝓸𝓸𝓯𝓭

Robbie kan niet bewegen. Hij wil het wel, maar het lukt gewoon niet. Het is alsof zijn hele lijf verdoofd is. Hij kan niet terug vechten, hem niet van hem af duwen, zelfs de woorden krijgt hij niet meer uit zijn mond, hij kan niet smeken om hem te stoppen.

Alles wat die kan doen is hier liggen, met tranen die uit zijn ogen stromen en hopen dat het snel voorbij is.

Hij probeert zijn gedachtes te verzetten, zichzelf af te lijden van wat er nu gaande is. Maar het lukt niet, hij kan nergens anders aan denken. Kan niet doen alsof dit niet gebeurt.

Na een aantal minuten, wat voelde als uren staat zijn vader eindelijk op, en verlaat de ruimte zonder iets te zeggen.

Beneden hoort hij de voordeur dicht slaan, waarschijnlijk gaat hij weer een bar opzoeken om zichzelf weer lam te zuipen, zoals elke dag gebeurt.

Na nog even op zijn bed hebben gelegen in pijn staat Robbie langzaam op, hij wankelt naar de badkamer, waar die de douche aan zet op een hoog niveau.

Binnen no time is de badkamer gevuld met mist van het hete water.

Hij legt een handdoek klaar waarna die onder de douche stapt, het water brand, maar dat was juist de bedoeling.

Hij pakt een washandje en gooit er een lading zeep op, vervolgens houd hij het doekje onder de stralen zodat het schuimt.

Hij begint hard over zijn huid te schrobben, bij zijn armen zelfs zo hard dat de sneetjes weer open gaan, h3t zeep dat er in komt prikt maar dat vind hij juist fijn aan voelen.

Hij schrobt hard over zijn lichaam, maar het hardst bij zijn liezen. Geen enkel stukje van zijn lichaam word overgeslagen, hopend het gevoel van zijn handen op zijn lichaam weg te wassen.

Maar het helpt niet, hij voelt nog steeds de vingers in zijn heupen, gezicht, borst, liezen, zijn geslachtsdeel. Het voelt alsof die hem nog steeds aan raakt.

Hij wilt gewoon dat het stopt, dat dat gevoel van zijn aanrakingen zijn lichaam verlaat.

Helaas gebeurt dat niet, en dus besluit die dat die een andere manier gaat proberen.

Robbie zet de douche uit, pakt de handdoek en trekt vlug een boxer aan waarna die naar zijn kamer loopt.

Zijn peuken en aansteker liggen nog op de vensterbank bij zijn raam, zijn vaste rookplekje als die binnen rookt.

Maar dit keer grijpt die niet naar zijn peuken, maar naar zijn aansteker. Het kleine zwarte ding pakt hij op, waarna die zich naast zijn bed bij de muur naar beneden laat glijden zodat zijn rug tegen de muur steund.

Hij rolt zijn boxer wat op bij zijn been, en kijkt naar de huid, wat brandplekken zijn nog zichtbaar van de afgelopen dagen, waar die het zelfde probeerde;

De aanraking van zijn huid afbranden.

Hij kijkt eventjes naar de klik aansteker in zijn hand, en voor een hele korte tijd twijfelt hij, maar drukt dan toch het knopje in.

Een vlam hoort nu zichtbaar te zijn, maar die is er niet. Hij fronst zijn wenkbrauwen en drukt nogmaals het knopje in, en nogmaals.

Misschien is dit een teken van het universum, dat hij dit niet moet doen.

Maar dan drukt die nogmaals en komt toch die vlam zichtbaar, Robbie glimlacht klein, waarna die zijn hand naar zijn lies brengt.

Al snel raakt het vlammetje zijn huid aan, en kijkt Robbie toe hoe die zijn eigen lichaam nog meer verpest.

Maar toch voelt het goed, de aanrakingen worden ingeruild voor de pijn van de vlam, precies wat die wou.

Zijn aanrakingen weg branden, al is het maar voor even.

605 woorden.