ONWEER IN M'N HOOFD || mabbie

𝓚𝓻𝓲𝓳𝓰 𝓲𝓴 𝓰𝓮𝓮𝓷 𝓪𝓭𝓮𝓶,

Maandag, de dag waar Matthy al lange tijd tegen op kijkt. Vandaag moet hij naar een nieuwe school. Een school waar hij niemand kent. Waar die helemaal alleen zal zijn. Hij kijkt er zo ontzettend tegen op.

Nieuwe mensen zijn niks voor Matthy, hij vind het dan ook zo ongelooflijk kut dat hij van zijn ouders hier naar een school moest, en niet met het ov naar zijn oude mag.

"Een nieuwe start." Waren hun woorden. Matthy wil geen nieuwe start. Wat die wel wil is naar zijn oude school. Waar Koen, Milo en Raoul zijn. Zijn vrienden sinds de eerste klas.

Maar nee, hij moet toch echt hier naar school van zijn ouders. Zijn vrienden zijn er niet meer bij, die kunnen hem niet kalm krijgen als hij weer in een paniek aanval beland.

Nu heeft die niemand die dat voor hem kan doen. Hij heeft alleen zich zelf. Hij moet alleen deze school tijd overleven, want Matthy kent zichzelf, en de kans is klein dat hij vrienden gaat maken.

Matthy kijkt naar het gebouw voor hem, zaten zijn ouders nu niet in de auto naar hem te kijken, wachtend tot die naar binnen loopt was hij meteen weer omgerdraait.

Even kijkt hij om naar zijn ouders, wie hem een bemoedigt knikje geven. Langzaam begint te blonde jongen dan toch maar naar de ingang te lopen.

Zodra die binnen is valt hem meteen op dat deze school toch wel een aardig stuk groter is dan hij gewend is.

Hij haalt even diep adem, hij haat drukke plekken. Hij wil liever gewoon een rustige plek hebben, hij is band dat je die hier niet gaat vinden.

Hij loopt naar de receptie, en wacht tot de vrouw haar aandacht op hem legt. "Uhm, ik ben nieuw hier. Matthyas het Lam."

Een aantal minuten later volgt hij de vrouw naar zijn lokaal. Eerst zijn ze nog langs zijn kluisje gelopen, die gelukkig dicht bij de ingang zit.

Nu loopt die door de gangen, naar de eerste les van de dag; Engels. Gelukkig is hij niet slecht in Engels.

Onderweg naar dit lokaal wijst de vrouw een aantal lokalen aan en legt uit wat voor les daar word gegeven.

"Nou, hier is je eerste les. Je klas zal je mee nemen de rest van de dag." Glimlacht ze. "Na de pauze heb je les van je mentor."

Matthy knikt en kijkt toe hoe ze klopt op de deur en die daarna opent. "Goede morgen, ik heb een nieuwe leerling voor u."

Ze geeft hem nog een kneepje in zijn schouder voor ze hem achter laat bij zijn klas.

"Matthyas toch?" Vraagt de man die zijn hand uit houd.

Matthy knikt klein, het lokaal instappen om hem een hand te geven.

"Ik ben meneer de Vries, en ik zal jou dit jaar Engels geven."

Matthy knikt, even het lokaal rond kijkend. Barbies, nerds, Robbie, die lijkt nog wel oké- wacht Robbie?

Zijn ogen schieten terug en ja hoor daar zit hij, die kleine brunet kijkt hem aan met grote, groene ogen.

Oh, God. Hij weet van zijn poging. Weet dat hij hier niet meer wilt zijn. Wat als die dat door verteld? of al heeft door verteld? Wat als iedereen het al weet van hem?

Zal die dat door vertellen?

Ja, alsof Matthy dat weet. Hij kent die hele guy niet eens. Hij weet niet of die zulke dingen door verteld zodat ze even kunnen lachen.

Het zou best goed kunnen dat die dat heeft gedaan- en was het de hele tijd al zo warm hier? En waarom is zijn zicht zo wazig?

Niet weer. Niet op zijn eerste dag hier. De leraar zegt iets, maar het is alsof zijn mond in slowmotion beweegt en hij geen geluid maakt.

Hij draait zich om en verlaat snel het lokaal, even scant hij de deuren, tot die een oranje gekleurde deur ziet, hem is verteld dat dat de wc's zijn.

De deur duwt die open, tot zijn geluk is het helemaal leeg om de lessen net zijn begonnen.

Hij plaatst zijn handen op de was bak, zijn knokkels kleuren wit door de stevige grip.

Hij probeert zijn ademhaling rustig te krijgen, wat overigs niet lukt.

"Matthy?" De deur achter hem word geopend, en hij ziet hem misschien niet maar weet dat dat Robbie is. Wie kan het anders zijn?

"Oké, Matthy. Vijf dingen je ziet." Ze gaan de 5-4-3-2-1 methode helemaal bij langs, en net zoals de vorige keer heeft het een succesvol effect op hem. Zijn ademhaling is weer redelijk normaal, zijn zicht is scherp en de ruis heeft zijn oren verlaten.

Hij slikt zachtjes als die opkijkt naar de jongen voor hem, die hem nogmaals uit een paniek aanval heeft gehaald.

Alleen kwam de aanval deze keer door hem.