ONWEER IN M'N HOOFD || mabbie

𝓮𝓮𝓷 𝓽𝓮𝓴𝓮𝓷 𝔃𝓸𝓭𝓪𝓽 𝓲𝓴 𝓭𝓮𝔃𝓮 𝓪𝓷𝓰𝓼𝓽 𝓴𝓪𝓷 𝓸𝓿𝓮𝓻𝓵𝓮𝓿𝓮𝓷

Robbie kijkt naar de jongen voor hem, zijn ogen zijn rood, wat weg geeft dat die eerder al heeft gehuild.

Maar ook nu stromen de tranen over zijn wangen, zijn hand krabt over de stof van zijn trui heen, en hij vermijd oog contact.

Robbie twijfelt, niet wetend wat die nu kan doen voor de jongen die duidelijk nerveus is, of misschien in paniek. Misschien is het een combi van de twee.

Ook blijven zijn ogen naar gekrab gaan, hij weet niet of het is wat hij denkt dat het is, maar hij hoopt toch van niet.

Wat de reden ook mag zijn van zijn gekrab, hij moet het stoppen, voor die straks zijn huid open haalt. En iets zegt Robbie dat dat zijn intenties ook zijn.

"Hey," Voorzichtig legt die zijn hand op zijn schouder. "Ik ben Robbie, en jij bent?"

De blauwe ogen schieten naar Robbie's gezicht, zijn lichaam spand aan bij de aanraking, en de hand die net nog bij zijn boven arm zat beweegd naar Robbie's hand om die van hem af te halen.

Tot Robbie's geluk brengt hij zijn hand niet terug maar in plaats daar van draait die aan de ring rond om zijn wijsvinger.

"Matthy." Mompelt hij terug, zijn ogen schieten weer elke kant op, wat een duidelijk teken van een paniek aanval is.

Wat opzich niet verassend aan komt, hij is zojuist gezien door iemand terwijl die zijn leven wou beindigen. 

"Oké, Matthy. Zou je vijf dingen op kunnen noemen die je ziet?" Het riedeltje die hij zelf vaak genoeg heeft moeten aan horen als die zelf in een paniek aanval was beland. Maar nu staat die aan de andere kant van de aanval.

Matthy's ogen proberen te focussen, deze vraag vaker beantwoord hebbend. "Uhm. J-jij. De b-brug. Een boom. D-de weg en uh, en die auto."

Het geluid van een auto achter hem hoort Robbie ook, en dus knikt hij. "Goed zo, en vier dingen die je voelt?"

Hij bijt even op zijn lip. "Mijn trui. De brug. En uh, pijn. En uhm. I-ik weet niets m-meer."

"Dat is oké," Glimlacht Robbie geruststellend. "Drie dingen die je kan horen?"

"Een auto. Muziek," Robbie spot de airpods in zijn oren. "Jou stem."

"Goed zo, we zijn er bijna, Kan je nog twee dingen opnoemen die je kan ruiken?"

"Mijn parfum," even is hij stil. "Sigaretten." Die geur komt van Robbie af.

Robbie is het opgevallen dat hij niet meer stotterd. "En één ding dat je kan proeven?"

"Kauwgom." Antwoord hij zonder twijfel, zijn adem is haling is bijna helemaal terug naar normaal, en zijn ogen kunnen weer op één ding focussen.

"Goed gedaan." Glimlacht Robbie naar de blond. "Gaat ie weer een beetje?"

De blond knikt zachtjes. "Dankje wel."

Robbie glimlacht geruststellend als teken dat het geen probleem is. "Zou ik mee lopen naar je huis?"

Robbie wil niet dat hij nog een keer wat probeerd, en Matthy merkt dat en knikt ja.

Iets wat hij niet snel zal doen, maar misschien vertrouwd hij hem om hij Matthy zojuist uit een paniek aanval heeft gekregen, wat maar één persoon eerder is gelukt.

525 woorden.