HAYAT ARKADAŞI SÖZLEŞMESİ

GEÇMİŞİN SONU

selam ben geldim,
sizinle ilk düzyazı kurgumda buluşuyoruz
umarım kalemimi böyle de seversiniz.

ufak bir tanıtımla başlamak istedim. aslında kurguyu tam anlamıyla wattpad düzeldiği zaman yayınlamak istiyordum ancak bazı gelişmeler sonucu en azından bir giriş yapmanın daha iyi olacağını fark ettim.
bunu da taslaktaki birinci yılında yapmak istedim.

umarım yakın zamanda açılır diyelim
ve hazırsanız başlayalım...

♡

HAYAT ARKADAŞI SÖZLEŞMESİ

[ 8 yıl önce... ]

"Verda, ben ilişkimize biraz ara vermek istiyorum."

Söylediklerinden algılayabildiğim son cümle buydu. Gözümden iznim olmadan firar eden tek bir yaşla birlikte kampüsün bildiğim en ücra köşesine ilerlerken onun sesini kafamın içinden atmaya çalışıyordum ama nafileydi. Her adımda bir gölge gibi takip ediyordu beni.

"Bence bu ikimiz için de daha iyi olacak."

İkimiz için de iyi olabilecek tek bir seçenek vardı o da daha her şeyin en başındayken birbirimizi hiç tanımamaktı. Ya da hafıza kaybı geçirip hayatımın son 2 yılını unutmak da bir çözüm olabilirdi. Ne var ki bunun için de pek umudum yoktu. Zira yüzüstü bırakıldığını unutmak pek kolay olmasa gerekti.

"Ne yaşamış olursak olalım, sen benim için hep değerli olacaksın."

Bir yıldır beraber olduğum sevgilimin hiçbir sebep belirtmeden benden ayrılması, kendimi buruşturulup kenara atılmış peçete kadar değersiz hissettirirken söylediklerine inanabilmek güçtü. Zaten bu sözler benim için, birer teselli yalanından ibaretti.

Önce ayrılık haberi geliyordu, peşinden durumu hafifletmesi için karşındakini onore edecek bazı sözler. Bu bazen "Benim için hep değerli olacaksın," oluyordu bazen de "Sorun sende değil bende." En sonundaysa bir "Kendine iyi bak," ile tüm sorumluluklarından kurtulma ve kapanış. Böylece kestirip atıyorlardı, kök salmak üzere olan duyguları.

Benim başıma gelmiş olan da tam buydu.

Adımlarımı hızlandırıp bina duvarı ile okul sınırı arasında kalan boşluğa ilerledim. Köşeyi dönüp sırtımı duvara yasladığım anda gözyaşlarımı serbest bıraktım. Onlar çoktan akmaya hazırlardı zaten. Titreyen omuzlarımla eş zamanlı olarak avuç içlerimi gözlerimin üzerine bastırdım. Hali hazırda var olan gözyaşlarımı bir kenara itip yerine yenilerine eklemekten çekinmedim.

Her ne kadar dışarıdan bakan bir göz için öyle gözükmese de şu an Tarık'ın beni terk etmesi yüzünden ağlamıyordum. Ayrılık elbette ki beni üzmüş, kalbimi kırmıştı. Fakat benim dertlendiğim asıl durum başkaydı. Birçok kez sevgililerim tarafından terk edilmiştim. Ve durup düşündüğümde hepsinden aşağı yukarı aynı yalanları dinlediğimi fark ettim. Seni seviyorum ama ayrılmamız gerek. Daha iyilerine layıksın. Seni daha fazla kendimle beraber aşağı çekmek istemiyorum... Yalanlar ve yalanlar.

Tüm bu yalanlar tek bir şeyi işaret ediyordu. Bende bir sorun olmalıydı.

Güzel giden ilişkilerin birden bire sonunun gelmesine neden olacak bir sorun. Belki yeterince güzel değildim, belki de sohbetim sarmıyordu. Ya da hayata dair fikirlerimi mantıklı bulmuyorlardı. Ama bir nedeni olmalıydı. Her seferinde sebepsiz yere terk edilmeme neden olan bir nedendi bu ve ben ne olduğunu bile bilmiyordum.