Sihirli

sihir 9 ♡

"Mucizelere inanır mısın?" dedim başımı gökyüzüne çevirirken. O da benim gibi bakışlarını gökyüzüne çevirdi. "Yıldızlar gibi mi?"

Başımı iki yana salladım. "Asıl mucize güneştir." dedim ona dönüp. "Ay, onun ışığını yansıtır. Yıldızlar onun sayesinde parlar."

Hayretle bakışlarını çevirdi. "Bilmiyordum." Omuz silktim. "Ben de." dedim iç çekerek. "Senden önce, ben de bilmiyordum."

Gözlerindeki parıltı en az yıldızlarınki kadardı. "Bana ışık verdiğinden beri, Güneşin sen olduğuna eminim." Yutkundum. Cesaretimin kaybolmaması için bakışlarımı yeniden göğe çıkardım.

"Asıl mucize sensin." diye fısıldadığımda gözleriyle beraber güldü yüzü. Gamzesi yoktu ama gülüşü güller açtırıyordu.

"Dedi, kalbimi ayağa kaldıran adam." İçimi ısıtan sözüyle ben ona döndüm. O da ayağa kalkıp yanıma adımladı.

Elimi uzatıp elini tuttum. Büyük ellerim arasına sığınan Bana göre küçük elleri tenimi yakarken onu kucağıma çektim.

İtirazsız bacaklarını sağıma bırakarak oturduğunda elimi yanağına yasladım. "Bu bana cesaret verir." dediğimde sessiz kalıp gözlerini yumdu.

Bana dudaklarımızı birleştirmek kalırken, naifçe öptüm. Sihir gibiydi ama gerçekliğine artık inanamıştım. Gerçek bir sihirdi aşk. Ve değnek onun elindeydi.