love will tear us apart L.S

۱۷. نقطه ضعف

های گایز🙋‍♀️
برای فاصله ای که افتاد معذرت میخوام.
ولی از اونجایی که با خودم قسم خوردم که هیچوقت ترجمه هامو نصفه نیمه رها نکنم، مطمئن باشید تا آخرش باهم خواهیم بود.

داستان تا اونجا پیش رفت که لویی تسلیم این واقعیت شد که اون و هری آینده ای باهم ندارن. و اینو پذیرفت، با اینکه از درون داغون شد و قلبش شکست.
اما به خودش قول داد تا زمانی که توی قصره به هری کمک کنه......

منو توی اینستاگرام و تلگرام هم دنبال کنید.
دوستتون دارم💙💚

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

"قصر من یک شبه ویران شد. چون من با یک چاقو به جنگ تفنگ ها رفتم.

آنها تاج و تخت مرا گرفتند،اما اشکالی ندارد.
و جوکرها لباس و تاج پادشاهی به تن کردند.

تمام اینها محو شد و از بین رفت، وقتی او را دیدم.
ما (من و معشوقه م) باهم زیر ملحفه خندیدیم و عشق بازی کردیم. دور از چشم نامحرمان.

با تمام وجودم به او اعتماد دارم، و میدانم که این درست ترین کاری است که در عمرم انجام داده م.

بِیبیِ من مثل یک رویای خیسِ روز میماند، وقتی سرش پایین است و قدم میزند.

و من کسی هستم که همیشه به سمتش بازمیگردد..."

هری و لویی کنار هم، لبه ی پنجره نشسته بودن. روبروی هم، و از پشت به قاب سنگی پنجره تکیه داده بودن.
لویی یکی از پاهاش رو که آویزون بود، روی پای هری گذاشته بود و گیتارشو بغل کرده بود. و یکی دیگه از اهنگ هایی رو که هری ازش خواسته بود می نواخت. دفترچه ی ترانه هاش، لبه پنجره، وسطشون بود و اشعه های زیبا و طلایی خورشید روشون میتابید.

"میخوام اسمشو از گردنم اویزون کنم. دور گردنم ببندم. نه اینکه اون صاحب منه. چونکه اون خیلی خوب منو میشناسه...."

لویی آهسته زمزمه میکرد و هری با لبخند تماشاش میکرد. سرشو چرخوند و از پنجره بیرون رو تماشا کرد. لویی میتونست چال گونه و خط های کنار چشمش رو ببینه.

"نمیخوام منو نجات بدی.... اما، میای باهم فرار کنیم؟"
این قسمتی از ترانه بود که لویی خیلی دوستش داشت.

هری نگاهشو بهش برگردوند. بینیشو بالا کشید و دفترچه و مداد رو برداشت و شروع کرد نوشتن. بعد، روبه لویی گرفتش تا بخونتش. لویی وسط خوندن ترانه ش خنده ش گرفت.

آره!

این طلاییه. آماندا درست می گفت. با اینکه قرمزِ پررنگ فانه، هاته و دیوانه کننده س. طلایی اما خیلی بهتره. رنگ طلایی برای قلب هردوشون خوبه.