SENİZA

MÛHÂL

Şu umursamaz, şımarık, boş lâkırdı ettiğim,

Gocunmadan çok şey ettiğim günlerimi,

Şöyle bir yâd ettim de nasıl güzelmiş,

Nasıl mesutmuşum da farkında değilmişim.

Şu dağların eteklerinde yanan lâmbalara karşın,

Ayletme Beni söyler, güneşin batışını izlerdim.

Karanlığın çöküşüyle büyülenir, köpek havlamalarıyla irkilirdim,

Şimâlden esen yele karşın gözlerim dolardı, yanaklarım buz keserdi.

Koştur koştur eve giderdim, atlar kişnerdi,

Kimisi şaha kalkardı, karanlık alaca olurdu,

Kurtların ulumalarıyla o sessizlik bozulurdu,

Köpekler delicesine havlardı, korkardım.

O soğuk odada, o tarifi olmayan kokuyla büzülürdüm yorganın altında.

Hem soğuktan, hem de tarifi olmayan o duygudan.

Uyanırdım, o soğuk ama sıcak oda da, kış vaktiydi.

Saat kaç olursa olsun karanlık olurdı hep.

O mahmur ve buğulu gözlerle bakardım dılşarı, kar yağardı,

Tekrar yatardım, antrede ki soba çıtırtıları doluşurdı kulağıma, kalkardım.

Dertlerim kadar olmasa da demli bir çay ve fırın gözüne attığım bir kaç patates, daha ne olsun?

Elektrikler kesilir kandil yakardık, torbası yoksa mum.

Dona dona, açmaktan küçülen kurşun kalemi tutardım,

O zaman da matematik haneme pek uğramazdı,

Saman kâğıdından olma Sırça Köşk ise tahtından hiç kalkmazdı.

Bir deli rüzgâr bir feci tipi, akıllara zarar.

O ipler üzerinde donan okul üniformaları peki?

Hezârfen olmak isterdim çoğu zaman,

O kanatları takıp kendimi dağlardan aşağı bırakmayı,

Olmuşum da, ruhum bedenimden göçüp gitmiş, o zaman anlamamışım.

Yaş aldıkça pek bir hamûş oldu bu beden, pek bir meyûs.

Bakmayın bu mısralarıma şimdilerde gencim lâkin bedenen.

Kavî olmanın zorluğuna ne demeli peki?

Bu zamanda müfsid olmanın hoşluğu, kime nereden gelir?

İkiyüzlülük sâfımca lütûftur lâkin yerinde,

Çünkü kimisine tıpkı onun yüzüyle bakılabilir.

Kış vakti zuhûr etti aklıma şu günlerim,

Bende mısralarımda yer verdim.

Şayet bu günlerin ötesini mi yoksa berisini mi ararsın deseler,

Elbet berisini ararım, ötesi gözüküyor zaten.

Boynu kıldan ince olanın, dili keskin olur.