ගෙදර ගිහින් ලන්ච් එකත් අරන්ම මං ගියෙ ඔෆිස් එකට... මං ගොඩක් නඩු බාරගන්න මනුස්සයෙක් නෙවෙයි... ඇත්තටම මං ආස නැ උසාවි යන්න... නීතියෙ දෙවඟනගෙ ඇස් බැඳලා... එයා තීන්දු දෙන්නෙ කන් වලට ඇහෙන දේවල් කිරලා මැනලා... කොච්චර උත්සහ කලත් මට ඒකට එකඟ වෙන්න අමාරුයි...
මොකද මගෙ ප්‍රතිපත්තියක් තියෙයි... ඇහෙන දේවල් නෙවෙයි දකින දේවල් විතරක් විශ්වාස කරන්න...
ඒකයි වීනස් උඹ ගාව මම තාමත් මේ තරම් සන්සුන්... මං බලන් ඉන්නවා ඔයා කියනකන්... හංගපු හැමදේම සාධාරණ හේතුවක් එක්ක ඔයාම පාපොච්චාරණය කරනකන්...
ඉතින් මං ගොඩක්ම කරන්නෙ ඔප්පු ලියන එක... මාසෙට කොහොමත් මට ඔප්පු දහයකට ආසන්න ගානක් එනවමයි... අම්මගෙ කාලාන්තරයක් තිස්සෙ හිටපු සේවාදායකයො දැන් එන්නෙ මං ගාවට...
ඒවත් එක්ක මට උසාවි ගිහින් ඇත්ත බොරුව කරලා බොරුව ඇත්ත කරලා උගුර ලේ රහ වෙනකන් වාද කරලා අසාධාරණ කඳුළු වලින් පපු කැවුතු මරලා දාලා සල්ලි හම්බකරගන්න ඕන නැ...
හැම ලෝයර් කෙනෙක්ම එහෙම නැ... අසාධාරණය සාධාරණය කරන්නැ...කළු සල්ලි හොයන්නැ.... මං වගෙ අයත් ඉන්නවා... හැඟීම් අදටත් පරිස්සන් අය... හදවත අදටත් උණු වෙන අය... කඳුළු තාමත් ඇස් අස්සට වුනත් උනන අය...
ගරු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඇතුළෙ දිවුරුම් දෙද්දි හදවත ගලවලා විසි නොකරපු දේව්‍ය මේදව් වගෙ අය...
වීනස්ගෙ මැසේජ් එකට උත්තරයක් යවන්න මං ෆෝන් එක අතට ගත්තා...
" ඔයා වික්‍රමවත් මම දිලිනිවත් නෙවෙයි. ඔයා ශ්‍රීවත් මම සුසාවත් නෙවෙයි. ඔයා ඉෂාවත් මම දයාලූවත් නෙවෙයි. ඔයා මරියවත් මම රැල්ෆ්වත් නෙවෙයි. ඔයා සමිධවත් මම සංචරණිවත් නෙවෙයි. ඔයා යුමිසංවත් මම ලූකාවත් නෙවෙයි. ඔයා සුදුනංගිවත් මම කසුන්වත් නෙවෙයි... ඔයා සක්‍යවත් මම දේව්‍යවත් නෙවෙයි... ඔය එකක්වත් අපෙ කතාව නෙවෙයි. අපෙ කතාව වෙනස් එකක් හිමසල්...
ඔයා වීනස් මම මේදව්... අපිට තියෙන්නෙ අපෙ කතාවක්... වෙන කාගෙවත් ජීවිත කතා කියවලා අපිට බැ අපිව කියවගන්න... අපිට බැ අපිව හොයාගන්න... අපිට බෑ අපිව බෙදාගන්න..."
