" හිමසල්... "
" ම්ම්ම්... "
දැන් පැයකටත් වැඩි මෙහෙම... එයාගෙ උරිස්ස හිරිවැටිලත් ඇති... ඒත් මට ඈත් වෙන්නත් ලෝබයි...
" මං නැගිටින්නම් දැන්... මිනිස්සු දැක්කොත් මොනා හිතයිද නේද... "
" මේදව්ට හිටියා ඇති නම් විතරක් නැගිටින්න... වටේ බලන අය වෙනුවෙන් ළඟ තියන හොඳම දේ මගෑරගන්න එපා මේදව්... "
ඉතින් මං ඇයි ඒ උරිස්ස මගෑරගන්නෙ... කළුවර අස්සෙ මං තව ටිකක් වාරුවුනා ඒ සනීපදායක උරිස්සට...
" මේදව්... බඩගිනි නේද... "
ඔයා කොහොමද දන්නෙ... අද නම් මං හංගං ඉන්නැ අහනවා...
" හිමසල් කොහොමද මාව ඔය තරම් තේරුම් ගන්නෙ..."
මගෙ කොන්ඩෙ හරියට දැනුන උනුසුම් හුස්මකින් මට දැනුනා එයා මං දිහාට හැරිලයි දැන් ඉන්නෙ කියලා...
" යාළුවන්ට එහෙම දැනෙනවා මේදව්... හොඳම හොඳ යාළුවෙක්ට පුළුවන් නොකියන දේවල් අහන්නෙ නැතුවම තේරුම් ගන්න... "
" එහෙමද... මං දන්නැ හිමසල්... මට යාළුවො හිටියත් මං එයාලව ජීවිතේ අස්සට අරන් නැ... විශ්වාස කරන්න... මේ විදියට උරිස්සක් උඩට හේත්තු වුනෙත් පලවෙනි වතාවට ඔයාගෙ"
" මේදව් එහෙම හේත්තු වෙන අන්තිම උරිස්සත් මං වෙන්න ඕන මේදව්... "
මට හිනාගියා... මේ කොල්ලා හරි ලස්සනට මාව හිරකරගන්නවා එයාට... මං ඒකට ආසයි...
" ප්‍රොමිස්... "
ඉතින් ඊගාවට එයා මාව නැගිට්ටවලා හරිබරිගැහිලා ඉඳගත්තා අපි දෙන්නව මූනට මූන පේන විදියට...
" මං දුවලා ගිහින් අපි දෙන්නට මොනාහරි අරන් එනකන් මේදව්ට පුළුවන් ද මෙතනම ඉන්න... "
" පුළුවන්... ආ කී එක... බයික් එකෙ යන්න... "
" එක වාහනේකට මං කරපු හරිය ඇති මේදව්...අයියෝ මං විහිළුවක් කලෙ... මං දන්න කඩයක් තියේ මේ එහාපැත්තෙ... පයින් යන දුර... "
වීනස් ගියාට පස්සෙ මං කල්පනා කලෙ මේ තරම් මං වෙනුවෙන් කැපකිරීම් කරන කොල්ලට මං තවදුරටත් ආගන්තුක වෙන්න ඕන නැ නේද කියලා... එයා ඉල්ලන්නෙ මගෙ ජීවිතේ අස්සට එන්න අවසරේ... ඇයි මට බැරි ඒක දෙන්න... යාළුවෙක් කරගන්න... ඔව් හොඳම හොඳ යාළුවෙක්...
