නිශ්ශබ්දව දරාගන්න... වෙස්සන්ත වගෙ අතාරින්න... මෝඩයෙක් වගෙ පැත්තටකට වෙන්න... නෑ තවදුරටත් මට එහෙම වෙන්න ඕන නැ... ජීවිතේට දැනෙන දේවල් සහ වටින දේවල් ලැබෙන්නෙ එකම එක වතාවයි... ඒක අපි ගාව සදාකාලිකව රඳවනවද කියලා තීරණය වෙන්නෙ අපි ඒ වෙනුවෙන් කොයිතරම් කැපවෙනවද කියන එක මත... ඉතින් මගෙ සීතලම සීතල වීනස් තරුව වෙනුවෙන් මට මොනාද කරන්න බැරි...
තවත් පසුතැවෙන්න හේතු ගොඩගහන්න ඕන නැ... ඔයා නොගිහින් ඉන්නත් පුළුවන්නේ... ඔයාට ෆ්ලයිට් එක මගෑරිලා තියෙන්නත් පුළුවන්නේ...
එහෙම නැත්නම් ඔයාව නතර කරගන්න මං ඒවි කියලා බලන් ඉන්නවා වෙන්නත් පුළුවන්නේ !
මං ඇඳන් හිටි ඇඳුම පිටින්ම බයික් එකෙ යතුර අරන් අඩියට දෙකට ගෙයින් එළියට බැස්සෙ අම්මා කතා කරන එකවත් ගානකට නොගෙන... ඉතින් රත්නපුර කොළඹ පාරෙ වේග සීමාවත් මායිම් නොකර මං ඉගිල්ලුනා රෝද දෙකක් උඩ... ඉන්නවයි කියන දෙයියෙක් ඉන්නවා නම් අනේ මගෙ කොල්ලව නවත්තගන්න කියලා මගෙ හිත කෑ ගහනවා ඒ අස්සෙත්...
වීනස් වීනස් ගගා මුළු හිතම කෑ ගහද්දි ඒ හිතට සැනසීමක් ගේන උඹෙ කඳුළු පාට ඇස් දකින්න නොයිවසිල්ලෙන් මං බයික් එක පුළුවන් තරම් වේගෙන් එලෙව්වා... උඹ ඉඳීවි නේද... ගිහින් තියේවිද... ලියුමෙ තිබ්බ දේවල් ආය ආය හිත පාරද්දි ඇස් වලින් කඳුළු ගලන එක නතර කරගන්න තරම් පුළුවන් කමක් මට තිබුණෙ නැති තරම්...
ඉතින් ඔය එක්කම... හොඳට පායලා තිබ්බ අහස එකසැරේට කළු කරලා වහින්න ගත්තා... කොහොමටවත් ඇස් ඇරන් යන්න බැරි තරම් තදේට වැස්සා... ඒත් මං නවතී ද... නෑ... අහම්බකාරකයකින් හරි මගෙ කොල්ලා නොගිහින් ඇති කියන සීයට එකේ බලාපොරොත්තුව මාව නතර නොකර හිටියා... වැස්ස මාව මුළුමනින්ම වතුරෙන් වහගද්දි කම්මුල් පෙඟිලා තිබ්බ කඳුළු ඒ අස්සෙම හැංගුනා...
මතක නැ වෙලාවක්... පාකින් ඒරියා එකෙන් බයික් එක
නතර කරලා තෙතපිටින්ම මං දිව්වා එයාපෝට් එක ඇතුළට... මිනිස්සු මං දිහා අමුතුවට බලද්දි මට ඒ ගැන වගක්වත් නැ... උන් දන්නැ මට නැති වෙන්න යන්නෙ මොන තරම් වටින දෙයක් ද කියලා... උන් දන්නැ ආසම දේවල් රැකගන්න දුවන තප්පරේ හිත අස්සෙ යුදධෙ මොනතරම් දරුණු ද කියලා... උන් දන්නැ දේවල් තමන්ට සිද්ද වෙනකම්ම ඒ දේ මේ තරම් අමාරුයි කියලා... ඉතින් මගෙ කැක්කුම තේරුම් ගන්න පිටින් බලලා මිනිස්සු ජජ් කරන උන්ට කොහොමටත් බෑ තමයි...
