ခြင်္သေ့လေးနှင့် သူ့ရဲ့ဗိုလ်ချုပ်

(8)

(8)

ချီကျွင့်ရဲ့စိတ်ဝိဥာဥ်ဝင်ရောက်လာခဲ့တဲ့ ခြင်္သေ့လေးက သူ့ရဲ့ ကျန်းမာရေးကို မဆုံးရှုံးခဲ့ရခင်မှာ အချစ်ဆိုတာကဘာလဲ ဒါမှမဟုတ် အမုန်းဆိုတာက ဘာလဲဆိုတာကို မသိခဲ့ဘူး။

သူ့ရဲ့ ရင့်ကျက်မှုနည်းပါးတဲ့ စိတ်ထဲမှာ အလွန်ရိုးရှင်းတဲ့ အတွေးငယ်လေးတစ်ခုသာရှိခဲ့တယ်။ ထိုအတွေးလေးကတော့ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကို ပွေ့ဖက်ပေးလာမဲ့အချိန်ကို စောင့်မျှော်နေခဲ့ခြင်းပဲ....

ချီကျွင့် သူ့ကိုယ်သူ ကမ္ဘာဦးသစ်ပင်ကြီးရဲ့ အကိုင်းအခက်တွေကြားထဲမှာ မြှုပ်နှံထားခဲ့ပြီး မလှုပ်ရှားလာခဲ့တော့ဘူး။

ကုယန်ကျန်းက သစ်ကိုင်းတစ်ခုကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့နားရွက်လေးကို ထိလိုက်တယ်။ ဒီအခိုက်မှာ ချီကျွင့်ကအရှေ့ကို ပိုတိုးလိုက်ပြီး ကမ္ဘာဦးသစ်ပင်ကြီးဆီမှာ သူ့ကိုယ်သူ ပိုပြီးနစ်မြှပ်အောင် မြှပ်နှံလိုက်ကာ ခြင်္သေ့ငယ်ရဲ့အခြေအနေကို သစ်ပင်ကြီးဆီသိုး ဖြည်းညှင်းစွာ ပြောပြနေခဲ့တယ်။

သေချာတာပေါ့။ တကယ်တမ်းမှာ သူက အသွင်မပြောင်းနိုင်သေးတဲ့ ကမ္ဘာဦးသစ်ပင်ကြီးက သူ့ရဲ့စကားတွေကို နားလည်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ဘူး။

ကမ္ဘာကြီးရဲ့အဆုံးသတ်ကို တွေ့ကြုံခဲ့ရပြီးနောက်မှာ သူက အလွန်အမင်းကြင်နာတတ်တဲ့သူ မဟုတ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ခြင်္သေ့လေးကို သနားစိတ်ဝင်မိကာ စိတ်မချမ်းသာဖြစ်နေခဲ့မိတယ်။

ဒါကြောင့် ထိုအကြောင်းတွေကိုပြောပြီးနောက် သူ့အပေါ်မှာ အုပ်မိုးနေတဲ့ ကမ္ဘာဦးသစ်ပင်ကြီးရဲ့ အကိုင်းအခက်တွေထဲကနေ ပြန်ထွက်ကာ ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်မှာရှိတဲ့ ကမ္ဘာဦးသစ်ပင်ကြီးဆီကိုကြည့်ကာ ရေရွက်လိုက်မိတယ်။

"ယန်ကျန်းကျန်း.. ကျွန်တော် သူ့ကို တကယ်ကြီး သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ပြုစုပျိုးထောင်ချင်မိတယ်.. ပြီးရင် သူ့ကို အများကြီးချစ်ပေးပြီး အလိုလိုက်ပေးမှာ!"

ပြီးသွားရင် ထိုကလေးကို အပြင်လောကမှာ ကြာပန်းဖြူလေးလို ဟန်ဆောင်နေတဲ့ မင်းသားလေးကို ရိုက်ချနိုင်လောက်တဲ့အထိ အင်အားကြီးလာအောင်ပြုစုပျိိုးထောင်လိုက်မယ်။