« លោកឈប់ស្រលាញ់ខ្ញុំហើយមែនទេ ឆយ យ៉ុងជេ » នាងនិយាយទាំងទឹកមុខស្រពោនពេលឮពួកគេសន្ទនាគ្នាមិញនេះ...នេះយ៉ុងជេពិតជាស្អប់គេមែនហើយឬឈប់ស្រលាញ់ស្រីម្នាក់នេះហើយមែនទេ..ចំណែកនាងវិញអត់ទេនៅតែស្រលាញ់អាចថាខ្លាំងជាងមុនទៅទៀត..ដោយឈរគិតអស់ជាយូរនាងក៏ដើរចេញទៅរកមនុស្សម្នាក់ដែលអាចជួយនាងបាន
« មានតែលោកទេដែលអាចជួយខ្ញុំបានជុងហ្គុក » ម៉ារីហ្សាញញឹមបន្តិចរួចក៏ដើរចេញទៅ
† ក្រុមហ៊ុនចនគ្រប់ †
ម៉ារីហ្សាសម្រេចចិត្តមករកជុងហ្គុកដល់ក្រុមហ៊ុនព្រោះនាងបានដឹងថាជុងហ្គុកតែងតែមកប្រុមហ៊ុនជាប្រចាំ
« ល្បីដូចគេនិយាយមិនខុសមែន » នាងដើរមើលក្រុមហ៊ុនរបស់ជុងហ្គុកធំណាស់ដូចពាក្យគេល្បីមិនខុសសោះ
« អ្នកនាងមករកអ្នកណាដែល » ម៉ូយ៉ុន
« ខ្ញុំមករកជុងហ្គុកតើគេនៅដែលទេ » ម៉ូយ៉ុនឮហើយក៏សម្លឹងមើលនាងពីរលើដល់ក្រោមស្រីម្នាក់នេះជាអ្នកណាមិនដែលឃើញពីមុនមកទេ..ឬមួយជាសង្សាររបស់ចៅហ្វាយខ្លួនមិនអាចទេជុងហ្គុកមិនដែលនិយាយឬនាំមនុស្សស្រីមកក្រុមហ៊ុនឡើយ
« អ្នកនាងមានណាត់មុនទេ..បើមិនដូច្នេះទេអ្នកនាងមិនជួបគាត់បានឡើយ » ម៉ូយ៉ុន...តបវិញទាំងពេបមាត់ដាក់នាង
« អត់មានទេតែនាងគ្រាន់តែប្រាប់ថាមានមិត្តរបស់គេមករកនោះគេនិងស្គាល់ហើយ » ម៉ារីហ្សាព្យាយាមនិយាយស្រួលជាមួយនាងដោយមិនចង់មានរឿងក្នុងក្រុមហ៊ុនរបស់ជុងហ្គុក
« ខ្ញុំបានប្រាប់នាងរួចហើយតើបើគ្មានណាត់ទេនាងមិនអាចជួបគាត់បាននោះឡើយ។មិនចេះស្ដាប់គ្នាទេ។ហ្អេ៎ » ម៉ូយ៉ុន
« ខ្ញុំមើលតែនាងជាបុគ្គលិកគេនៅទីនេះទេកុំសម្តីខ្លាំងដាក់ខ្ញុំឱ្យសោះបាននាងមិនចង់អត់ការងារធ្វើ » គេខំនិយាយស្រួលដោយមិនចង់មានរឿងហើយតែមើលស្រីម្នាក់នេះចុះ។ដឹងតែធ្វើឫកក្រអឺតក្រទមទៀត...ភ្លាមនោះក៏មានមនុស្សដែលបងព្រោះតែឮសំឡេងរញ៉េរញ៉ៃ
« ហើយមានរឿងអីទៀតហើយនិងម៉ូយ៉ុន » ដុងហូនិយាយទាំងធុញថប់ស្រីម្នាក់នេះបង្ករឿងរហូតហើយគ្មានថ្ងៃលួសសោះប្រហែលជាចង់អត់ការងារធ្វើខ្លាំងហើយមើលទៅ។
