14 Şubat tüm insanlar için çok sevilen bir günken Defne için hayatının mahvolduğu gündü ortaokul 5 sınıftan beri her 14 Şubat'ta kaybettiği sevdikleri onun bozuk psikolojisinin üstüne eklenmiş ve onu 14 Şubat'ın lanetli bir gün olduğuna inandırmıştı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"I want you to stay 'Til I'm in the grave"
~🌼~
"Defne" diye yumuşak bir ses ulaştı kulağıma. Sesi duymama rağmen cevap vermezken yorganıma biraz daha sıkı sarıldım. Aynı ses kendini birkaç saniye sonra tekrar etti, "Defne!" Bana seslenen sesi görmezden geldiğim sırada omzuma dokunan soğuk el ile irkildim. Sıcacık vücudumun soğuk ile bulaşmasına homurdanıp elimle yorganın altından çıkardım ve omzumdaki eli ittim.
Yanı başımdan bir iç çekiş duyduğumda, birinin omuzlarımdan tutup beni sallaması bir oldu. "Uyansana gerizekalı, okul saati geldi!" abimin artan sesi ve üstümden yorganı çekmesiyle zar zor gözlerimi açıp ona baktım. Dün mezarın orada o kadar çok ağlamıştım ki gözlerim şuan bile yanıyordu. Ayrıca yorganın üstümden çekilmesiyle vücuduma hücum eden soğuk ile titremeye başladım. "Ya neden yorganı açıyorsun?" dedim, yorganımı üstüme çekip.
"Uyanman için servisin gelmesine 20 dakika var, gel bir şeyler ye," dedi omuzlarımı bırakıp. "Ben ne zaman kalkacağımı biliyorum abi, sen git yemek ye."
"Sen peki?" dedi abim, soran bir sesle yanağımı dürtüp. "Yemek yemek istemiyorum abi."
"Ne demek istemiyorum, kalk yiyeceksin. Hasta olmak falan mı istiyorsun sen?" Abimin sesi endişe ve sinir doluydu. Her şeyi anlardı fakat yemek yememem onun sınır çizgisi gibiydi. "İstemiyorum dedim abi, midem bulanıyor, canım isteyince yerim, sen de biliyorsun."
"Ama Defne," dedi abim, beni kendine çevirip. "İlaçların ne olacak-"
"Merak etme, gereken saaten önce içerim okulda." Bunu dememle abim durdu. Her ne kadar beni yataktan kaldırıp zorla yemek yedirmek istese bile, benim ne kadar inatçı olduğumu çok iyi biliyordu. O yemeği asla yemeyeceğimi biliyordu. Bu yüzden derin bir nefes aldı. "Tamam, Allah cezanı vermesin Defne, aç kal," dedi ve sinirle odadan çıktı abim.
Onun çıkmasıyla yatağıma daha da sokuldum. Sonuçta yemek yememek benim hastalanma olasılığımı artırıyordu, fakat elimde olan bir şey değildi çünkü gerçekten midem çok bulanıyordu. Bu konuda yalan söylememiştim; neden bilmiyorum ama midemde büyük bir bulantı vardı. Sanki bir şey yersem saniyesinde kusacak gibi hissediyordum kendimi.
Yatağımda bir sağa bir sola döndükten sonra uykunun tamamen kaçtığını farkına vardım. Abim en azından beni uyandırmayı başarmıştı. uyuyamayacağımın farkına vardıktan sonra yavaşça yataktan kalktım. Ayaklarım soğuk zemine değince hafiften ürpersem de bunu görmezden gelip ayağa kalktım.
