ម៉ោង ៩:២៣ នាទី
បន្ទាប់ពីរៀបចំនិងមើលគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃម៉ាតហើយ បៀវក៏សម្រេចចិត្តបិទម៉ាតហើយដើរមកផ្ទះជាមួយអារម្មណ៍ភ័យតិចៗព្រោះខ្លាចថាជនអនាមិកដែលបានផ្ញើរសារចម្លែកៗមកខ្លួននោះលួចមកតាម។
« គិតច្រើនពេកហើយបៀវ! » បៀវថាឲ្យខ្លួនឯងតិចៗបន្ទាប់ពីបានដើរមកដល់ក្នុងរបងវិមានវិញទាំងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពជាងមុន។
កាយតូចដើរអូសខ្លួនឡើងជណ្តើរទៅកាន់បន្ទប់ទាំងមិនសូវមានកម្លាំងព្រោះថ្ងៃនេះបៀវមិនបានបាយចូលពោះសូម្បីមួយគ្រាប់ បៀវបានតែញាំនំប៉័ងតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។
គ្រាន់តែមកដល់ក្នុងបន្ទប់ភ្លាមបៀវក៏ទម្លាក់ខ្លួនព្រូសទៅលើគ្រែពោរពេញដោយភាពហត់នឿយតែចញ្ចើមតូចក៏ជ្រួញចូលគ្នាភ្លាមៗក្រោយពេលខ្នងប៉ះដល់ពូកទន់ល្មើយព្រោះថាមានអ្វីទល់ៗមកប៉ះខ្នងធ្វើឲ្យបៀវប្រញាប់ងើបមករកថាតើអ្វីដែលខ្លួនដេកសង្កត់មុននេះ។
« ព-ព្រះអើយ!! » បៀវគប់ប្រអប់នៅក្នុងដៃចោលព្រូសពេលដឹងថាវាជាអ្វី។
ស្រោមអនាម័យមួយដុំ មកពីណាក៏មិនដឹង ម៉េចក៏មកនៅក្នុងបន្ទប់បៀវកើត? ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺវានៅលើគ្រែទៀតផង។ បៀវមិនចង់គិតអាក្រក់លើនរណាឡើយប៉ុន្តែក្នុងករណីនេះ បៀវគិតថាគ្មាននរណាក្រៅពីបុរសចិត្តខ្មៅ បៃបល នោះទេ។
តែឈប់សិន...នេះកុំប្រាប់ណាថា...គេជាបុរសឈុតខ្មៅដែលបានទៅទិញស្រោមអនាម័យនៅកន្លែងបៀវធ្វើការនោះ ព្រោះថាវាជាម៉ាកតែមួយហើយក៏...រសជាតិតែមួយដូចគ្នា! បៀវគិតបានតែប៉ុណ្ណោះក៏ញ័រខ្លួនតតាត់ មិនដឹងថាបៃបលទៅស្គាល់កន្លែងធ្វើការរបស់ខ្លួនពីពេលណានោះទេ នេះគេអាចទៅអុកឡុកបៀវនៅកន្លែងធ្វើរការទេ?
ក្រឹប!
បៀវមិនចាំយូរនាំឲ្យអន្តរាយឡើយ គ្រាន់តែសតិវិលមកវិញភ្លាមបៀវប្រញាប់រត់ទៅចាក់សោរបន្ទប់ឮសូរតែក្រឹបហើយកាយតូចក៏រត់មកអង្គុយឪបខ្លួនលើក្បាលដំណេកទាំងភ័យព្រួយ។
« ពេលណាទើបខ្ញុំអាចឆ្លងផុតពីជោគវាសនាដ៏អាក្រក់នេះទៅ? ហ៊ឺៗ » បៀវសួរខ្លួនឯងទាំងយំអាណិតចំពោះខ្លួនឯង។ មិនដឹងឡើយថាពេលណាទើបជីវិតអាចរួចផុតពីសុបិន្តអាក្រក់នេះ។
YOU ARE READING
My slave - ទាសករស្នេហ៍
Fanficខ្ញុំមិនដែលទៅធ្វើអ្វីឲ្យគេមួម៉ៅក្តៅក្រហាយឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលទៅជំពាក់អ្វីគេដែរ តែហេតុអ្វីគេស្អប់ខ្ញុំយ៉ាងនេះ? ហើយហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវក្លាយជាទាសកររបស់គេ? __________ « ខ្ញុំមិនមែនថោកដូចបងទេ! ខ្ញុំមិនដែលជាន់ពន្លិចអ្នកដែលគ្មានផ្លូវតតាំងឡើយ! ហ៊ឺៗ » « ថោក...
