ඉන්දූ...
ඉන්දූ ...
මේ..දොර අරින්න....විනාඩි දහයකට විතර පස්සෙයි ඒ දොර ඇරුනේ...
ඒ මූන රතු වෙලා තිබුනේ ජම්බු ගෙඩියක් වගේ...ඉන්දූ අපි දෙන්නම දන්නවා අපිට මේ දේවල් වලට මූන දෙන්න වෙනවා කියලා... නේද...
නේද ඉන්දූ....
මන් දිහා බලන්න...ආකාශ් ඉන්දුගේ නිකටෙන් අල්ලලා ඒ මූන ටිකක් ඉස්සුවේ....
කම්මුල දිගේ තාමත් බේරෙන ඒ කදුලු බින්දු අකාශ් එයාගේ අත් දෙකෙන්ම පිහදෑවා...මට සමාවෙන්න ආකාශ්
ඔයාගේ අයිතිය ඉල්ලන්නේ නෑ කියලා මන් එදා ඔයාට කිව්වා...
ඔයාගේ ගමන මට නතර කරන්න ඕනි නෑ...
මේ අපේ ඉරනම..
කොච්චර ඇලීගෙන හිටියත් අපිට අපි අයිති නැත්තම්..
මේ ගමන අපිට එකට යන්න බෑ ආකාශ් ....ඉන්දු ගිහින් ඇදෙන් වාඩි වෙලා සිගරට් එකක් පත්තු කරගත්තේ මේ ගැන තවත් හිතේ දුකක් නෑ කියන අදහසින් වගේ ... ආකාශ් තාමත් එතනම හිටගෙන...
ඉන්දූ...
මන් දන්නවා ඔයාගේ අත අල්ලාගෙන මේ ගමන යන එක ගොඩාක් අමාරුයි කියලා...
ඒත් ඉන්දූ මන් එක දෙයයි දන්නේ...
ඒ... මන් ඔයාට ආදරෙයි...
මට මයුමිව මැරි කරන්න වෙයි...
අපිට එක ගෙදර ජීවත් වෙන්න වෙයි...
දරුවෝ හදන්න සිද්දවෙයි....
ඒත් මොනදේ කොහොම සිද්ද වුනත් මන් ආදරේ ඔයාට....
ඔයාගේ ලග මට දැනෙන දේ...
මට මයුමි ලගදි කවමදාකවත් දැනිලා නෑ ඉන්දූ....
මොනවා හරි කියන්න ඉන්දූ...
ඇයි ඔයා සද්ද නැතුව ඉන්නේ....ආකාශ් ...
ඔයා මයුමිව කසාද බදින්න..
එයා එක්ක එකට ජීවත් වෙන්න...
දරුවෝ හදන්න....
ඒ අතරේ මාව මතක් වුනොත්...
මේ ලස්සන මූදූ වෙරලට එන්න.....ඒකද ඔයාට කියන්න තියෙන්නෙ...
ඇයි...
ඇයි...
ඇයි ඉන්දූ....ඔයා ඔය වගේ කතා කියලා මාව බයකරන්නේ...
YOU ARE READING
ස්පර්ශ - 1
Romantizmආකාශ් උඹ හරිය අර ඈත පේන අහස වගේ... කොච්චර ආස වුනත් මට අල්ලන්න බැරි....