My Love's Perfect Scheme

Prologue

Please listen to the multimedia while reading this. I assure you maganda pag may music. :)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

No... No... No, no, no... This can't be... No! 

I heard it wrong. It was all wrong! Pero bakit? Bakit gan'to yung naririnig ko?

Intense pain and emotions filled in my chest. Hindi ko akalain na magagawa niya lahat sakin 'to.

Nanginginig ako sa sakit na nadarama ko ngayon, gusto kong sumigaw, magalit, tumakbo. Gusto kong umiyak ng umiyak, I convinced myself not to cry. Pero hindi ko namalayan na tumutulo na pala yung luhang pinipilit kong huwag tumulo. Kailangan kong makaalis.

I silently stepped backwards para hindi niya ako marinig pero huli na ng lumingon siya sa 'kin.

Laking gulat niya ng makita ako.

"Brianne..." I heard him whispered. He walked closer to me, but I held my hand stopping him.

"Ho... how? How could you do this to me...Ikaw? Ikaw pala..." Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Naguguluhan ako. Tama nga ba ang mga narinig ko? Nananaginip lang ba ako?

Hindi siya nag salita. Tears still falling from my eyes. Wala na akong pakialam kahit magmukha akong tanga sa kakaiyak. All I could see in his face was guilt, shamed, remorse...pain? Bakit nasasaktan ka!

"Spill it." I mumbled in a hush tone.

Hindi pa rin siya nag salita. He kept on closing his eyes as if he's going to cry anytime. Nakikita ko rin ang mabilis na pag taas-baba ng kanyang dibdib. Mananahimik ka na lang ba? Bakit hindi mo sabihin sa 'kin ang lahat lahat ng narinig ko!

"Totoo ba? Totoo ba ang mga narinig ko mula sa'yo"? . Humikbi ako ng naitanong ko yun sa kanya. Ang sakit. Ang sakit sakit.

"I'm sorry Brianne... I'm sorry... I'm sorry..."

"Sorry?! Sabihin mo sa 'kin ang totoo, tama ba lahat ng narinig ko mula sa 'yo? Answer me!" Napasigaw ako sa galit. Nanghihina na mga tuhod ko.

"I regret everything Brianne. Everything. Alam kong hindi mo ako mapapatawad. I'm sorry Brianne, I'm sorry." Nakita kong tumulo na rin ang luha niya at nakatingin siya sa'king mga mata.

"Regret?! Don't you fucking say that to me, you lying bastard!" I seethed at him.

He stayed silent.

He stepped closer, reaching my arm. I backed down.

His face softens.

"I'm sorry Brianne."

"Paano mo masisikmurang huminge ng tawad pagkatapus mong sirain ang lahat lahat sa akin?" I asked, accusingly.

Hindi ko na kaya. Humagulhul na ako ng iyak at napa-upo sa sahig. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko ngayon. Sana pinatay mo nalang ako. Sana pinatay mo nalang ako. Sana pinatay mo nalang ako!

"Brianne..." He said calmly. Nilapitan niya ako, he slowly bends down at sinubukang hagkan ako.

I shoved him away.

I don't want this. I don't want this feeling enveloping me. I never would've thought that life could be so cruel.

Bakit nangyayari sa'kin to? Lahat lahat nawala sa'kin ng dahil sa kanya.

Gusto ko siyang saktan hanggang sa wala na siyang maramdaman, gustong-gusto ko siyang higantihan hanggang sa masasabi niyang sana mawala nalang siya sa mundo, gusto ko siyang sirain hanggang sa wala ng matira sa kanya, gusto ko siyang patayin hanggang sa pagsisihan niyang nabuhay pa siya.

P-pero lahat ng yan ay hindi ko kaya.

Kasi masasaktan din ako kapag masasaktan siya, masisira din ako kapag masisira siya, mamamatay din ako kapag nawala siya, dahil....dahil mahal na mahal ko siya.

At eto ang naging kabayaran ko dahil sa pagmamahal sa kanya. Nasasaktan ang damdamin ko, winasak niya ang puso pati buhay ko, but, I couldn't despise him. Why? After all that he did to me?

I was hurt. The hurt was an understatement. I am broken.

Kailangan kong makaalis dito sa lalong madaling panahon bago pa magbago ang isip ko at tuluyan siyang patawarin, bago pa ako lunurin ng aking pagmamahal. Dahil walang kapatawaran ang ginawa niya!

Tumayo ako, ganun din ang ginawa niya. I wiped my tears away and brushed back my wet tousled hair.

I slapped him hard across the face.

"I don't want to see your face anymore. I loathe you." I murmured, venomously as I chocked back upon saying those words. Alam kong walang katotohanan ang sinabi ko, pero kinakailangan. Kailangan kong maging matapang.

I saw the look on his face, ito'y parang gumuho ang mundo niya, his breathing becomes irregular, mukhang hindi siya makapaniwala sa mga nangyayari at mukhang may sasabihin siya but he couldn't say it. Ako rin hindi makapaniwala, pero ginawa mo to kaya kasalanan mo.

Tumakbo ako ng mabilis palabas, away from him. Hindi ko na hihintayin ang mga paliwanag niya- kung meron man.

"Brianne please..." narinig kong pagtawag at pagmamakaawa niya. Sinundan niya ako.

Wag mo akong sundan! Wag mo akong sundan!

Pumasok ako ng sasakyan at pinaharorot papuntang mansion.

I should explain myself to everyone. Alam kong paniniwalaan nila ako this time. Sana lang. Kailangan nilang malaman ang katotohanang wala naman akong kinalaman. Kailangan kong bawiin lahat ng nawala sa'kin. Kailangan kong bigyan ng hustisya ang aking sarili.

Then one of a sudden, I heard a screetching sounds; doors, brakes, shouts... Ang ingay-ingay. Shattered glass everywhere. 

Anong nangyayari? 

Bago ko masagot ang tanong ko, I felt a warm liquid oozing from my head. 

Natatakot ako. 

I find a courage to touch it. 

Blood... Lots of blood. 

Then it strike me. 

Am I...... 

.... going to die? 

Shit.

I think I am.

The next thing I knew, suddenly everything went black.