Breaking The Silence

CHAPTER 7

Habang unti-unti akong natututo kung paano yakapin ang mga bagong karanasan, ang mga damdaming nakatago sa akin ay muling nagising. Ipinagpatuloy ko ang aking volunteer work, ngunit sa bawat araw, ramdam ko ang presensya ng mga alaala na nagdulot sa akin ng sakit. “I thought I was healing,” bulong ko sa aking sarili habang nakaupo sa isang bench sa park, ang mga luha ay unti-unting bumubuhos.

Minsang umaga, nagising akong may pangangarap ng aking Lola. “Cyra, anong nangyayari sa’yo?” tanong niya, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala. Sa bawat sandali, pakiramdam ko ay parang siya ay nariyan, nagmamasid sa akin mula sa malayo. “I wish you were here, Lola. I need you now more than ever,” sabi ko, ang puso ko’y puno ng pangungulila.

Ngunit sa mga sandaling iyon, nagdesisyon akong ipagpatuloy ang aking laban. “I will make you proud,” bulong ko, ang bawat salitang lumalabas sa aking bibig ay puno ng pasasalamat.

Kaya't nagpasya akong isulat ang mga alaala ng aking Lola sa aking journal. “Lola, you were my strength. I miss the way you used to hold my hand and tell me everything will be okay.” Habang sumusulat ako, ang mga luha ay bumuhos sa aking mga pisngi, at sa bawat salita, ramdam kong lumalabas ang sakit na matagal nang nakatago.

Ngunit sa aking pagsusulat, nagpasya akong ipakita ang ibang bahagi ng aking puso. “I remember your laughter, your warmth, your endless love. You taught me that even in darkness, there is light.”

Nang bumalik ako sa paaralan, ang mga takot ay bumabalik. “How can I face them again?” tanong ko, ngunit sa aking puso, alam kong may mga tao akong nakasama na sumusuporta sa akin, tulad ni Miguel. Sa mga pagkakataong nagkasama kami, naramdaman kong may pag-asa akong muling lumutang.

Isang araw, nagpasya kaming mag-organisa ng isang fundraising event para sa mga pasyente ng ospital. “We can make a difference,” sabi ni Miguel, ang kanyang mga mata ay puno ng sigla. “Let’s show them that they’re not alone.”

Habang pinaplano namin ang event, bumuhos ang mga alaala ng mga tao na nagdusa at patuloy na lumalaban sa mga hamon. “They need to feel loved,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng damdamin. “I want to help them in any way I can.”

Ngunit habang lumalapit ang araw ng event, ang mga alaala ng sakit ay bumalik sa aking isipan. “What if they don’t accept me?” tanong ko kay Miguel, ang takot ay nag-uumapaw sa aking puso.

“Cyra, remember, you’re not alone. We’re in this together,” sagot niya, ang kanyang boses ay tila isang ligtas na kanlungan. “You have already taken so many steps forward. This is just another one.”

Dumating ang araw ng fundraising event, at ang mga tao ay nagtipon-tipon sa aming programa. Habang tumatayo ako sa harap ng mga tao, ramdam ko ang takot at pagkabahala. “What if they see through me?” tanong ko sa sarili ko.

Ngunit nagdesisyon akong ipakita ang aking tunay na sarili. “I am Cyra Levine, and I want to share my story,” sabi ko, ang boses ko ay nanginginig. “I have faced darkness, but I am here to show you that healing is possible.”

Habang patuloy akong nagsasalita, nararamdaman kong bumubuhos ang mga luha sa aking mga pisngi. “I have been bullied, harassed, and I’ve felt so alone. But I stand before you today to say that we can rise above it.”

Naramdaman ko ang tibok ng puso ng mga tao sa paligid ko. “We all have our battles, and it’s okay to ask for help,” dagdag ko, ang mga mata ng mga tao ay tila nakatuon sa akin. “We must learn to love ourselves, even when it’s hard.”

Sa mga sandaling iyon, isang tao ang tumayo mula sa likod ng mga tao. “Cyra, thank you for your courage!” sabi niya, ang kanyang boses ay puno ng damdamin. “Your words are a reminder that we are not alone in this fight.”

Ang mga tao ay sumang-ayon, at ang bawat salitang lumalabas sa kanilang mga bibig ay tila nagbigay ng lakas sa akin. “Together, we can create a safe space for healing,” sabi ko, ang bawat salita ay tila bumubuo sa aking puso.

Habang natapos ang event, nagbigay kami ng mga donasyon sa ospital, at sa mga ngiti ng mga tao, naramdaman kong may pag-asa. “Maybe I can help others, and in turn, help myself,” bulong ko sa aking sarili.

Pag-uwi ko, naramdaman kong mas magaan ang pakiramdam ko. “I am not just surviving; I am living,” sabi ko sa aking puso. Ngunit sa likod ng aking mga ngiti, may mga alaala pa ring naglalaro sa aking isipan.

Sa mga susunod na araw, patuloy ang aking pagbisita kay Dr. Reyes. “You’ve made incredible progress, Cyra,” sabi niya, ang kanyang boses ay puno ng pagmamalaki. “You’re learning to share your light with others.”

“Thank you, Doc. I never thought I could feel this way again,” sagot ko, ang aking mga luha ay tila nagiging simbolo ng aking lakas.

Ngunit sa likod ng mga ngiting iyon, ang sakit ng nakaraan ay bumabalik. “Why can’t I let go?” tanong ko sa aking sarili habang ako’y natutulog.

Isang gabi, nagising ako sa isang bangungot. “No! Please, no!” sigaw ko, ang mga alaala ng trauma ay muling bumalik. Sa mga sandaling iyon, ramdam ko ang sakit ng nakaraan na tila sumisiksik sa aking puso. “Will I ever be free?” tanong ko, ang aking boses ay nagiging pighati.

Ngunit sa pag-gising ko sa umaga, nahanap ko ang aking journal na nakalatag sa tabi ko. “I must write this down,” bulong ko, ang bawat salita ay tila naglalabas ng sakit at pag-asa. “I will not let my past dictate my future.”

Habang sinusulat ko ang aking mga takot at mga pangarap, ramdam kong unti-unti akong nagiging mas malakas. “I will rise above this,” sabi ko, ang aking puso ay puno ng determinasyon.

Isang umaga, habang naglalakad ako sa park, nakita ko si Miguel na nag-aabang. “Hey! Ready for another day of volunteering?” tanong niya, ang kanyang ngiti ay tila nagdudulot ng saya sa aking puso.

“More than ever,” sagot ko, ang mga salita ay puno ng pag-asa. “I’m learning to embrace life again.”

Ngunit sa aking isipan, ang mga alalahanin ay nananatili. “What if I still get hurt?” tanong ko sa sarili ko. Pero sa kabila ng lahat, nagpasya akong ipagpatuloy ang aking laban.

“I may be broken, but I am still learning to rise,” bulong ko, ang mga bituin ay tila nag-aalok ng pag-asa sa aking madilim na mundo. “I will not let my past define me.”