Breaking The Silence

CHAPTER 5

Nagsimula akong bumalik sa klinika ni Dr. Reyes, at sa bawat pagbisita, unti-unti akong natututo kung paano hawakan ang aking mga damdamin. “It’s a process,” sabi niya isang araw, habang ang mga mata niya ay puno ng pag-unawa. “Each step you take is a step toward healing.”

Habang pinapahalagahan ko ang mga session namin, parang unti-unti akong nakalayo sa dilim. “There were times when I thought I’d never escape this pain,” ang aking tinig ay nagiging mas matatag. “But now, I see a flicker of hope.”

Ngunit sa likod ng bawat pag-unlad, may mga takot pa ring umuusbong. “What if I can’t keep this up?” tanong ko, ang aking mga mata ay puno ng pangamba. “What if I fall back into that dark place?”

“Ang mga takot na ito ay bahagi ng iyong paglalakbay,” sagot ni Dr. Reyes. “But you have the tools now to navigate through them.” Nakangiti siya, at sa bawat ngiti niya, naramdaman kong may mga piraso ng aking puso ang unti-unting bumabalik.

Nagdesisyon akong magsimula ng journal, isang lugar kung saan maaari kong ilabas ang lahat ng mga saloobin ko. “It’s okay to express how you feel, kahit na sa mga salitang ito,” isinulat ko sa isang pahina. “Here, I can be honest with myself.”

Ngunit sa likod ng bawat salita, may mga alaala na paulit-ulit na bumabalik. Ang pagbully, ang mga pang-aabuso, at ang mga kasinungalingang binitiwan ng mga tao na dati kong pinagkakatiwalaan. “Why did I have to go through this?” tanong ko, ang sakit ay tila bumabalik sa bawat pahina na isinulat ko.

“Your past does not define your future,” sinulat ko sa aking journal, sinubukan kong bigyang-kapangyarihan ang sarili ko sa kabila ng mga sakit. “I can rewrite my story.”

Isang araw, nagpasya akong maglakad sa park na madalas kong pinupuntahan. Ang mga bata ay naglalaro sa paligid, at kahit na ang kanilang mga tawanan ay puno ng saya, naramdaman ko ang pangungulila. “I wish I could feel that joy again,” bulong ko, ang aking puso ay tila lumulumbay.

Minsan, naiisip ko ang tungkol sa aking Lola, ang kanyang mga yakap ay tila nag-aanyaya sa akin na muling balikan ang mga masayang alaala. “Lola, I miss you so much. You were my light,” isip ko, ang mga luha ay muling naglalabasan. “If only you were here, you’d know what to say.”

Ngunit sa mga sandaling ito, nahanap ko rin ang aking sariling lakas. “I need to learn to be my own light,” sabi ko sa aking sarili. “I cannot rely on others to heal me; I must do it for myself.”

Ilang linggo ang lumipas, at habang patuloy ang aking mga sesyon kay Dr. Reyes, unti-unti akong nagiging mas komportable sa pagsasalita. “I am learning to accept what happened to me,” sabi ko, ang boses ko ay puno ng determinasyon. “I may not forget, but I can choose how to respond to it.”

Minsan, ang mga araw ay mahirap pa rin, at may mga sandali na ang mga alaala ay tila nagbabalik. “Why do I still feel so lost?” tanong ko sa aking sarili, ang puso ko’y puno ng pagdududa. “Am I really making progress?”

“Every journey has its ups and downs,” paliwanag ni Dr. Reyes. “But the important thing is that you keep moving forward. Progress is not linear.”

Nagsimula akong mag-aral muli, kahit na ang takot ay nandiyan pa rin. “I need to reclaim my life,” bulong ko habang nag-aaral para sa mga exams. Ang mga pag-aalala ko ay hindi naglalaho, ngunit unti-unti kong natutunan kung paano silang hawakan. “I can’t let fear control me,” naisip ko.

Isang araw, nakatanggap ako ng mensahe mula sa aking dating mga kaibigan. “We’re sorry for what happened, Cyra. We miss you,” ang sabi nila. Sa una, nag-alinlangan ako. “Do they really mean it?” tanong ko sa sarili ko, ang sakit ng nakaraan ay hindi agad nawawala.

Ngunit sa pag-iisip ko, napagtanto kong hindi ko na kailangang patuloy na magtaglay ng galit. “I can forgive, but it doesn’t mean I have to forget,” bulong ko. “I can choose who I allow back into my life.”

Minsan, naiisip ko na ang pagtanggap ay hindi tungkol sa pagbabalik sa dati, kundi tungkol sa pagbuo ng bagong simula. “I am rebuilding myself, piece by piece,” sabi ko, ang mga salita ay tila isang panata.

Patuloy akong lumalaban sa mga laban na walang katapusan, ngunit ngayon, mayroon na akong liwanag na nagmumula sa loob. “I am not alone anymore,” bulong ko, ang bawat salita ay puno ng lakas at pag-asa. “I can heal, and I will heal.”

Ang mga bituin ay muling naglalakbay sa aking kalangitan. “Maybe one day, I’ll shine just as bright,” sabi ko, ang aking puso ay puno ng pag-asa. “I may be broken, but I am still learning to rise.”