Breaking The Silence

CHAPTER 3

Minsan, sa umaga, nagiging mahirap bumangon mula sa kama. Ang mga kumot ay tila mga ulap na nagtatago sa akin mula sa mundo. “Every day feels like a mountain I have to climb, but all I want to do is stay here,” bulong ko sa aking sarili. Ang mga alaala ng mga pangungusap na nagpasakit sa akin ay paulit-ulit na bumabalik, ang mga salitang iyon ay tila umaabot sa akin mula sa dilim.

Ngunit may mga araw din na ang tibok ng puso ko ay tila nagpapakita ng pag-asa. “Today is different,” sabi ko habang nag-aayos ng sarili sa harap ng salamin. Sa kabila ng mga sugat at pasa sa aking damdamin, sinusubukan kong magpanggap na okay ako. “I may be broken, but I am still here,” bulong ko sa aking repleksyon, kahit na sa loob ko, ang sakit ay parang nagiging higit na malalim.

Kumain ako ng kaunti, ang bawat subo ay tila labanan. “What’s the point of eating when I feel so empty?” tanong ko sa hangin. Pero pinilit kong lunukin ang bawat subo, umaasang sa huli, makakaramdam ako ng kahit kaunting sigla.

Pagkatapos ng almusal, naglakad-lakad ako sa paligid ng aming barangay. “Maybe a little sunshine will help,” naisip ko. Ngunit sa tuwing may nakakasalubong akong tao, ang mga tingin nila ay tila mga espada na sumasaksak sa akin. “Do they see my pain? Or do they only see the rumors?” Isang matinding lungkot ang bumabalot sa akin, ang mga damdaming tila hinahampas ako sa bawat hakbang.

Dumaan ako sa isang park kung saan may mga bata na naglalaro, ang kanilang tawanan ay umaabot sa akin na parang isang malambot na simoy ng hangin. “How I wish I could join them,” sabi ko sa aking isip. “But I’m trapped in a cage of pain, while they dance in the light.”

Isang batang lalaki ang lumapit sa akin, nagtataka sa aking mga luha. “Bakit ka umiiyak?” tanong niya, puno ng pagkabahala. “I’m just sad, little one,” sagot ko, sinusubukang ngumiti sa kabila ng sakit. “But it’s okay. Sometimes, we all have sad days.” Ang bata ay ngumiti at umalis, naglalakad na tila walang pang-alala sa mundo.

“Kung kayang kumilos ng mga bata na ito nang walang iniisip na sakit, bakit hindi ko magawa?” tanong ko sa sarili. Bawat araw ay parang labanan na tila walang katapusan, at habang tumatagal, ang pagod ko ay nagiging mas mabigat.

Pagbalik sa bahay, nagpasya akong dumaan sa isang bookstore. “Maybe reading will help me escape,” naisip ko. Sa loob, naramdaman ko ang mga pahina ng mga aklat na tila nag-aanyaya sa akin na pumasok sa kanilang mundo. Napansin ko ang isang aklat na may pamagat na "Finding Light in Darkness."
“Is this even possible?” tanong ko, ang pag-asa ay unti-unting bumabalik sa akin.

Kinuha ko ang aklat at umupo sa isang sulok. Habang binabasa ang mga salita, tila may nag-aalab na apoy sa loob ko. “I am not alone,” binasa ko sa isang bahagi. “There are others who have fought the same battles.”

Ang mga salitang iyon ay tila nanggising sa akin mula sa isang mahimbing na tulog. “Maybe I can find my voice again,” bulong ko, ang mga luha ay muling umaagos, ngunit sa pagkakataong ito, hindi na sila mula sa takot kundi mula sa pag-asa.

“Hindi ko na kailangang itago ang aking sakit,” naisip ko, habang patuloy na bumabasa. “I can face it. I can seek help.” Ang ideya ng pagbisita sa isang psychiatrist ay unti-unting nagiging mas madali. “Maybe it’s time to stop pretending that everything is okay.”

Pagbalik ko sa bahay, nagpasya akong maghanap ng mga impormasyon tungkol sa mga psychiatrist sa aming lugar. “Ang sakit ko ay hindi kahihiyan,” bulong ko. “Ito ay bahagi ng aking kwento, at ang kwento ko ay hindi natatapos dito.”

Minsan, naiisip ko ang mga pangarap ko. “One day, I’ll find my way back,” sinasabi ko sa sarili ko. “One day, I’ll be whole again.”

Isang parte sa akin ang nagtataka, “Will I ever be free from this pain?” Pero sa pagkakataong ito, may bagong lakas na nagmumula sa akin. “I may be lost now, but I will not stay lost forever.”

Ngunit ang mga salitang iyon ay parang mga pangako na tila mahirap tuparin. “Am I really strong enough?” tanong ko, ang puso ko’y puno ng pagdududa. Sa kabila ng mga sugat, may natitirang bahagi sa akin na nananampalataya na ang aking paglalakbay ay hindi pa tapos. “The fight is still worth it, even if it’s hard I guess.”