Breaking The Silence

CHAPTER 4

Ang mga araw ay tila nagiging mas mahirap at mahirap, ngunit may liwanag na unti-unting lumilitaw sa likod ng aking kadiliman. Pagkalipas ng ilang araw mula nang kumuha ako ng libro, nagpasya akong ipagpatuloy ang pagbabasa. “Perhaps this is how I can rediscover myself,” naisip ko, ang bawat pahina ay tila nag-aalok ng pag-asa na hindi ko naisip na maaari pa akong makahanap.

Nakatagpo ako ng mga kwento ng mga tao na nakalampas sa mga kadiliman ng kanilang nakaraan. “If they can do it, maybe I can too,” bulong ko sa aking sarili, pinipilit ang sarili kong isipin na may posibilidad na muling makabangon. Minsan, naiisip ko ang mga alaala ng aking Lola. “If only you could see me now, Lola. I wish you could be my light,” naisip ko habang sinasalubong ng mga luha ang aking mga pisngi.

Isang umaga, nagpasya akong lumabas at maghanap ng psychiatrist. “It’s time to take that step,” sabi ko sa aking sarili, ang mga salita ay tila nagiging gasolina sa aking paglalakbay. Ngunit habang papalapit ako sa klinika, ang takot ay bumabalot sa akin. “What if they can’t help me?” tanong ko, ang aking mga kamay ay nanginginig.

“Stop doubting yourself, Cyra,” bulong ko, sinubukan kong pataasin ang aking sarili. “You are stronger than you think.” Pero habang ako’y papalapit sa pinto, parang may boses na nagsasabing, “What if you’re not worth saving?”

Pagpasok ko sa klinika, ang amoy ng antiseptiko at mga pahina ng papel ay tila sumasalubong sa akin. “This is a safe space,” naisip ko, subalit ang takot ay hindi maalis. May nakaupo sa waiting area, ang bawat isa ay tila nag-iisa sa kanilang mga laban.

“Am I really ready for this?” tanong ko, ngunit hindi ko na maalis ang mga paa ko. Isang oras ang lumipas, at sa wakas, tinawag ang pangalan ko. Ang puso ko’y bumubulusok, at tila ang mundo ay huminto sa paligid ko.

Pagpasok sa opisina, nakita ko ang psychiatrist na may ngiting magiliw. “Hello, Cyra. I’m Dr. Reyes,” sabi niya, ang boses niya ay tila mahinahon na hangin sa gitna ng bagyo. Umupo ako sa harap niya, ang mga mata ko’y puno ng takot. “I’m here to listen,” dagdag niya, na tila nag-aalok ng isang daang pagkakataon.

“Wala akong alam kung saan magsisimula,” sabi ko, ang boses ko’y nanginginig. “Parang ang lahat ay sobrang sakit.” Ang mga salita ay tila nahulog mula sa aking bibig na parang mga nakatagong lihim na sa wakas ay nakalabas.

“Let’s take our time,” sagot ni Dr. Reyes, nakikinig sa akin nang may pag-unawa. “Tell me about what you’re feeling.”

Habang nagsasalita ako, ang mga luha ay muling bumuhos. “I feel so alone, and I don’t know how to get out of this pain,” sabi ko, ang mga boses sa aking isipan ay nagiging mas malakas. “Bawat araw ay tila isang labanan na wala akong makakalaban.”

Ngunit sa mga sandaling iyon, parang nagkaroon ako ng lakas na magsalita tungkol sa mga bagay na matagal nang naitago. “I was bullied, harassed, and now the rumors…” ang mga salitang iyon ay tila pumapasok sa akin na parang mga armas na pinalaya ang mga takot na matagal nang itinagong.

“You’re not alone in this, Cyra. It’s okay to feel what you’re feeling,” sagot ni Dr. Reyes, na tila nagbigay ng liwanag sa madilim kong mundo. “You are worthy of love and healing.”

“Bakit ako naging ganito?” tanong ko, ang aking puso ay puno ng takot at pagdududa. “Is there hope for me?”

“Of course. Healing takes time, but you’re taking the first step now,” sagot niya, ang kanyang tinig ay puno ng pag-asa. “Your past does not define you. It’s only a part of your story.”

Ngunit sa kabila ng kanyang mga salita, may isang boses pa rin sa likod ng aking isipan na nagsasabi, “What if you’re never whole again?”

“Maybe I can’t change my past, but I can work on my present,” bulong ko sa sarili, ang pag-asa ay unti-unting bumabalik. “I may be broken, but I am still here.”

Habang lumalabas ako ng opisina, may bagong liwanag na nagliliyab sa aking isipan. “Maybe, just maybe, I can learn to love myself again.”

Sa mga gabing punung-puno ng takot, ang mga salitang iyon ay nagiging gabay. “I may have scars, but those scars tell my story. I will not let them define me.”

Tila may mga bituin na muling nag-aalab sa aking kalangitan. “It’s time to rewrite my story,” sabi ko sa sarili ko, ang mga salita ay tila isang pangako na hindi ko na kailangang gawin ito nang mag-isa.